Επιτρέπεται να πέσουμε, επιβάλλεται να σηκωθούμε

Του Μάκη Διόγου... Ναι είμαι πικραμένος. Ναι είμαι στεναχωρημένος. Απογοητευμένος δεν είμαι όμως. Ηττηθήκαμε. Και λοιπόν; Στο ποδό...

Του Μάκη Διόγου...

Ναι είμαι πικραμένος. Ναι είμαι στεναχωρημένος. Απογοητευμένος δεν είμαι όμως. Ηττηθήκαμε. Και λοιπόν; Στο ποδόσφαιρο δεν νικά πάντα ο καλύτερος. Τι να κάνουμε; Όπως είπε και ο Δημήτρης Ελευθερόπουλος όταν παίζεις καλά και χάνεις είναι σκληρό, αλλά συμβαίνει στο ποδόσφαιρο. Λοιπόν όχι δεν είμαι απογοητευμένος. Το θερμό χειροκρότημα στο τέλος του αγώνα με την Κέρκυρα είναι η καλύτερη απάντηση σε όλους όσοι χάρηκαν (τι να κάνουμε κάποιοι χάρηκαν) από την ήττα του Πανιωνίου.

Ο κόσμος, αυτός που ακολουθεί πιστά την ομάδα (απλά θυμίζω ότι σήμερα κόψαμε 2005 εισιτήρια), ξέρει, καταλαβαίνει, κυρίως όμως αναγνωρίζει την προσπάθεια που γίνεται φέτος στον Πανιώνιο. 

Χωρίς χρήματα, αλλά με πολύ πάθος και δουλειά. Χωρίς στηρίγματα αλλά με αυταπάρνηση. Και κυρίως χωρίς «σωτήρες», «θεούς» και «προεδράρες» ο Ιστορικός προσπαθεί να σταθεί στα πόδια του. Και τα καταφέρνει. Δεν τρικλίζει. Δεν σέρνεται. Αλλά προχωρά όρθιος και προσπαθεί να χαράξει μια αξιοπρεπή πορεία στο πρωτάθλημα. Και θα τα καταφέρει. Είτε θέλουν μερικοί, είτε όχι. Και αυτά τα παιδιά, μαζί με τους πιο έμπειρους έχουν καταφέρει σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα να κατακτήσουν την εμπιστοσύνη και κυρίως την στήριξη των φιλάθλων του Πανιωνίου. Αυτών που κάθε Κυριακή βρίσκονται στις εξέδρες του γηπέδου της Νέας Σμύρνης. Όχι γενικώς και αορίστως. Λυπάμαι αλλά αν κάποιος σήμερα δηλώνει οπαδός ή φίλαθλος ή φίλος του Πανιωνίου και δεν έρχεται στο γήπεδο, όταν γνωρίζει ότι τα μόνα έσοδα της ομάδας είναι τα εισιτήρια λυπάμαι αλλά δεν είναι φίλαθλος της ομάδας. 

Χάσαμε από τη Κέρκυρα. Στενοχωρηθήκαμε πολύ. Αλλά η φετινή ομάδα του Ιστορικού θα έχει και τέτοια αποτελέσματα. Όπως όλες οι ομάδες. Θα νικάμε και θα χάνουμε. Πιθανότατα θα χάσουμε κι άλλα ματς όπου θα είμαστε καλύτεροι. Αλλά αυτά τα «χαμένα» ματς ατσαλώνουν την ομάδα, την κάνουν πιο δυνατή και αυτό θα το καταλάβουν "φίλοι" και "εχθροί" πολύ σύντομα. Ηττηθήκαμε σε ένα ματς που είχαμε καθολική υπεροχή, αλλά έτσι είναι το ποδόσφαιρο. Προχώραμε. Αλλά κυρίως με όλες μας τις δυνάμεις στηρίζουμε την ομάδα και στεκόμαστε δίπλα της. Λίγα λόγια για το αγωνιστικό μέρος. Η Κέρκυρα είναι από τις «χειρότερες» ομάδες που έχω δει ποτέ στη Νέα Σμύρνη. Καμία διάθεση να παίξει ποδόσφαιρο. Δέκα παίκτες μπροστά από το τέρμα και ο Μπάρκογλου στη σέντρα.

Έδιωχναν όπως όπως τη μπάλα. Τους ενδιέφερε να περάσει ο χρόνος και αν τύχει καμία αντεπίθεση (όπως αυτή στο 70) έχει καλώς, διαφορετικά θα πανηγύριζαν και για την ισοπαλία (με την οποία εμείς θα είμασταν πάλι στεναχωρημένοι…). Όμως η τύχη αυτή τη φορά μας γύρισε τη πλάτη. Ο Πανιώνιος για 94 λεπτά ήταν η ομάδα που πίεζε, δημιουργούσε ευκαιρίες και προσπαθούσε να παίξει ποδόσφαιρο, ώστε να πάρει τη νίκη, αλλά και να ευχαριστήσει τον κόσμο του. Δυστυχώς τα πράγματα δεν ήρθαν όπως θα θέλαμε. Ο αγώνας με τη Κέρκυρα ανήκει πλέον στο παρελθόν, έχουμε μπροστά μας το ματς με τον Πανθρακικό το ερχόμενο Σάββατο στη Κομοτηνή. Είπαμε είμαστε Πανιώνιος. Επιτρέπεται να πέσουμε, επιβάλλεται να σηκωθούμε. Και θα σηκωθούμε δυνατότεροι….