Χιλιόμετρα για την ομάδα

Γράφει ο Μάκης Διόγος... Εμείς οι Πανιώνιοι βιώνουμε εδώ και πολλά, πολλά χρόνια στο πετσί μας τη σημαίνει να υποστηρίζεις μια ο...

Γράφει ο Μάκης Διόγος...

Εμείς οι Πανιώνιοι βιώνουμε εδώ και πολλά, πολλά χρόνια στο πετσί μας τη σημαίνει να υποστηρίζεις μια ομάδα που κινείται έξω από τα κυκλώματα, που δεν είναι αρεστή στο κατεστημένο, που κάθε φορά όταν σηκώνει κεφάλι κάτι «συμβαίνει» και βρίσκεται πάλι με άδεια χέρια. 

Ξέρουμε πολύ καλά τι σημαίνει να είσαι Πανιώνιος σε μια τάξη 30 παιδιών, σε ένα στρατόπεδο, στο χώρο εργασίας. Πριν από χρόνια ο Κωνσταντίνος Τσακίρης θέλοντας να περιγράψει το τι σημαίνει να είσαι οπαδός του Πανιωνίου είχε πει με νόημα: «Εμείς οι Πανιώνιοι είμαστε σαν τους Εβραίους. Παντού υπάρχει έστω και ένας...». Ναι έτσι είναι. Παντού υπάρχουν Πανιώνιοι. Παντού. Αφορμή για αυτή την εισαγωγή ήταν το άρθρο από το Otherside Football για τον 66άχρονο Κοράντο Ναστάζιο οπαδό της Λιβόρνο, ο οποίος διήνυσε 1000 χιλιόμετρα για να βρεθεί στο νοτιότερο άκρο της Ιταλίας στη Καλαβρία και να παρακολουθήσει τον αγώνα της ομάδας του με τη Ρετζίνα. 

Ο Ναστάζιο φορώντας τα διακριτικά της αγαπημένης του Λιβόρνο έφτασε ως την Καλαβρία όπου περνώντας από τις… Συμπληγάδες Πέτρες κατάφερε τελικώς να μπει στις κερκίδες του γηπέδου. «Δεν με αφήναν να περάσω στην κερκίδα που προορίζεται για τους εκτός έδρας οπαδούς μιας και ήμουνα ο μοναδικός οπαδός της Λιβόρνο εκείνη τη μέρα! Θα πρέπει να ευχαριστήσω τον αστυνομικό Ντι Λιμπέρτι, ο οποίος τελικά με άφησε να περάσω», τονίζει στην Gazzetta dello Sport ο Ναστάζιο.

Ο Ναστάζιο δεν είναι ένας απλός οπαδός της Λιβόρνο. Γεννημένος στην πόλη της περιφέρειας της Τοσκάνης αγωνίστηκε τη δεκαετία του 60’ με τα χρώματα της Λιβόρνο για τρεις σεζόν ξεκινώντας την ποδοσφαιρική του καριέρα. Στη συνέχεια αγωνίστηκε με την Αταλάντα και την Κάλιαρι, με την οποία μάλιστα πραγματοποίησε δύο εμφανίσεις τη σεζόν 1969-1970 όταν και ο σύλλογος της Σαρδηνίας κατέκτησε τον τίτλο στην Ιταλία.

Ο Ιταλός επιθετικός σταμάτησε την ποδοσφαιρική του καριέρα το 1977 σε ηλικία 31 ετών εξαιτίας της αρρώστιας του γιού του. Τα πενιχρά χρήματα που παίρνανε οι ποδοσφαιριστές εκείνη την εποχή ανάγκασαν τον Ναστάζιο να ψάξει δουλειά για να επιβιώσει βρίσκοντας τελικά στέγη στο λιμάνι της πόλης του Λιβόρνο εργαζόμενος στις αποβάθρες. Ωστόσο παρά τις δυσκολίες δεν σταμάτησε ποτέ να παρακολουθεί από κοντά τους αγώνες της αγαπημένης του ομάδας. Οι συνάδελφοί του στη δουλειά ίδρυσαν τότε έναν σύνδεσμο της Λιβόρνο δίνοντας στο κλαμπ το όνομα του Ναστάζιο, ο οποίος ακόμη και σήμερα δεν χάνει παιχνίδι ακόμη κι αν χρειαστεί να ταξιδέψει χιλιάδες χιλιόμετρα μέχρι το νοτιότερο άκρο της Ιταλίας.

«Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι είμαι ο μοναδικός πρώην παίκτης συλλόγου της Serie A που πηγαίνει σε κάθε εκτός έδρας παιχνίδι για να υποστηρίξει την ομάδα του. Για μένα σύλλογος ο οποίος δεν έχει μαζί του τους οπαδούς του στα εκτός έδρας παιχνίδια δεν νοείται. Το πάθος του οπαδού για την ομάδα του πεθαίνει, όχι μόνο στη Λιβόρνο αλλά και σε κάθε ομάδα. Τη φετινή χρονιά σπάνια έχουμε 10 οπαδούς στα εκτός έδρας παιχνίδια μας. Βέβαια από την άλλη οι σύλλογοι δεν σέβονται καθόλου τους οπαδούς, τα γήπεδα βρίσκονται σε άθλια κατάσταση, το πρόβλημα του χουλιγκανισμού παραμένει και δύσκολα βλέπεις μικρά παιδιά πλέον στο γήπεδο», επισημαίνει ο Ναστάζιο.

Το σφύριγμα της λήξης του αγώνα στην Καλαβρία βρήκε τη Λιβόρνο νικήτρια με 3-1 και τον Ναστάζιο μόνο του στην κερκίδα των εκτός έδρας οπαδών να πανηγυρίζει. Οι παίκτες της ομάδας με τη λήξη του παιχνιδιού έτρεξαν προς το μέρος του για να τον ευχαριστήσουν με τον Ναστάζιο να περιγράφει τις σκηνές ζητώντας και μια χάρη από την ομάδα της καρδιάς του: «Στο τέλος του αγώνα ο αρχηγός της ομάδας ο Αντρέα Λούτσι μου πέταξε τη φανέλα του και ο προπονητής Ντάβιντε Νίκολα με αγκάλιασε. Εγώ ωστόσο μόνο ένα δώρο περιμένω από την ομάδα μου, την επιστροφή στη Serie A».