Γράφει ο Γιώργος Κωτσόπουλος... Ίσως είμαι από τη φύση μου υπεραισιόδοξος, παρόλα αυτά τίποτα δεν είναι ρόδινο. Κι ούτε θα γίνει ποτέ...
Ίσως είμαι από τη φύση μου υπεραισιόδοξος, παρόλα αυτά
τίποτα δεν είναι ρόδινο. Κι ούτε θα γίνει ποτέ. Ειδικά για μας τους ΠΑΝΙΩΝΙΟΥΣ.
Αυτό που κάνω, είναι να ρουφάω κάθε στιγμή που με γεμίζει χαρά, ευτυχία μετά
από πάρα, μα πάρα, πολλά χρόνια μιζέριας. Όχι προσωπικής βέβαια. Αυτής όμως της
μιζέριας που επιλέγουν για μας οι εκάστοτε παρατρεχάμενοι του ποδοσφαίρου.
Αυτοί που κάνουν κουμάντο μέχρι και σήμερα, και που δυστυχώς θα κάνουν για
πάντα.
Είχα την τύχη, αν και σε πολύ μικρή ηλικία, ακολουθώντας τον
πατέρα μου, να βρίσκομαι στο 'Καραϊσκάκης' στο 3-1 επί της ΑΕΚ. Ναι. Στο 1ο
κύπελλο της ομάδας. Δεν μπορώ να πω ότι θυμάμαι και πολύ καλά τον αγώνα. Ήμουν
μόλις 11 χρονών. Δεν θα ξεχάσω όμως ποτέ την ατμόσφαιρα γύρω μου, τις σημαίες
(έχω πάντα εκείνη που κράταγε ο κυρ Μήτσος σ' εκείνο το ματς (φωτο). Βαμβακερή
με την ούγια να γράφει Ηλίας Κοκκώνης),
τους πανηγυρισμούς, τα κορναρίσματα σ' όλη τη διαδρομή της επιστροφής και μετά
στην πλατεία. Την τρέλα στο μάτι. Τον κόσμο να παραληρεί. Το ξενύχτι.
Ότι μας δίνει φίλε μου αυτή η ομάδα φέτος, σε τόση χρονική
διάρκεια, δεν το έχουν ζήσει τουλάχιστον δύο γενιές που έχουν περάσει. Και
σίγουρα, μια και η ιστορία επαναλαμβάνεται, θα περάσουν κι άλλες τόσες για να
φτάσει, ίσως, να το ξαναζήσει μια.
Φτάνει λοιπόν η γκρίνια. Ας είμαστε για αυτή τη φορά, που τα
παιδιά αποδεικνύουν έμπρακτα το μάτωμα της φανέλας, δίπλα τους κι ότι θέλει ας
έρθει.
Αν μη τι άλλο, ΠΑΝΙΩΝΙΟΙ είμαστε. Μες την προσφυγιά και το κυνηγητό μια
ζωή. Τώρα θα κoλώσουμε ; Ή μήπως πίστεψες ποτέ ότι κάτι θ' αλλάξει ριζικά ; Κι
εν τέλει, πάρτε το χαμπάρι μικρά μου, άχαρα ΠΟΚεμον, ΤΙΣ ΜΕΓΑΛΕΣ ΟΜΑΔΕΣ ΔΕΝ ΤΙΣ
ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΠΛΗΘΟΣ ΤΩΝ ΚΥΠΕΛΛΩΝ ΣΤΑ ΡΑΦΙΑ ΤΟΥΣ. Τις κάνει η ιστορία τους. Τις
κάνει η διαδρομή τους. Τις κάνει το ήθος τους. Τις κάνουν εκείνα τα λίγα, τα
ελάχιστα τρόπαια, τα κερδισμένα με μαγκιά που ξεχειλίζει, κι όχι με φράγκα και
σφυρίχτρες. Αυτά όμως θα τα θυμούνται οι αντίπαλοι τους για πάντα. Αυτά που έγιναν σύνθημα, και μια πληγή που, ακριβώς γι αυτό το λόγο (αυτή τη μαγκιά),
πάντα θα πονάει :
"... την ΕΠΟ και την ΕΠΑΕ αγόρασες παλιό…
μα θα θυμάσαι
μια ζωή το γκολ του Ναλιτζή!"
Δεν υπάρχουν σχόλια