Ο στόχος παραμένει ο ίδιος...

Γράφει ο Γιώργος Μπιτσικώκος... Είναι η πρώτη φορά που θέλω να τοποθετηθώ δημόσια για κάποια θέματα που αφορούν το αγωνιστικό κομμάτι τη...

Γράφει ο Γιώργος Μπιτσικώκος...

Είναι η πρώτη φορά που θέλω να τοποθετηθώ δημόσια για κάποια θέματα που αφορούν το αγωνιστικό κομμάτι της ομάδας και τα οποία βλέπω πως έχουν γίνει αντικείμενο συζήτησης μεταξύ των Πανιώνιων.

Η ομάδα όπως πολύ καλά γνωρίζουμε όλοι μας, ξεκίνησε το καλοκαίρι με ένα ρόστερ πρωτοφανές όχι μόνο για τα δικά της δεδομένα, αλλά και για ολόκληρη την Σούπερ Λίγκα. Παράλληλα η διοίκηση εμπιστεύτηκε τα κλειδιά των αποδυτηρίων σε έναν άνθρωπο που συστήθηκε για πρώτη φορά στο ελληνικό ποδόσφαιρο ως προπονητής, τον Δημήτρη Ελευθερόπουλο. Από κοντά του και ο Κωνσταντίνος Παναγόπουλος, για να συνεχίσει το πετυχημένο έργο του στον δικό του τομέα.

Οι κουβέντες που ακούγονταν εκείνη την εποχή, από ΟΛΟΥΣ, εκτός από κάποιους "τρελούς" στην Ι. Χρυστοστόμου, ήταν (το λιγότερο) του στυλ: "Εχουμε ήδη πέσει και κάνουμε προγραμματισμό για την Β' Εθνική". Οποιος ισχυριστεί το αντίθετο, πως δηλαδή τότε αρχές Ιουλίου πίστευε στην ομάδα, απλά δεν... πείθει.

Ξεκίνησε λοιπόν το πρωτάθλημα και η ομάδα άρχισε να βουλώνει στόματα. Το καλύτερο ξεκίνημα της ιστορίας της, ρεκόρ το ένα μετά το άλλο, νίκες που την έφεραν ακόμα και στη δεύτερη θέση και που την κρατούν μέχρι και σήμερα εντός πεντάδας και γενικά η αίσθηση πως η χρονιά θα σωθεί χωρίς μεγάλες δυσκολίες.

Την ίδια στιγμή, οι άνθρωποι που είναι υπεύθυνοι για αυτή την πορεία, οι προπονητές δηλαδή και οι παίκτες, παραμένουν προσηλωμένοι στην δουλειά τους και στο πως θα καταφέρουν να πετύχουν γρήγορα τον στόχο που από την αρχή έχουν θέσει. Την παραμονή στην κατηγορία. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Και φυσικά μέχρι να επιτευχθεί αυτός ο στόχος, δεν μπορεί να γίνει... αναπροσαρμογή του. Κανείς δεν υποσχέθηκε πως ο Πανιώνιος πάει για να βγει στην Ευρώπη ή για να διεκδικήσει μέσω των play off την έξοδο στο Τσάμπιονς Λιγκ, ή ότι θα κυνηγήσει το πρωτάθλημα. Κανείς.

Συμφωνώ ότι η πορεία που έχει καταγραφεί, σε συνδυασμό με την δυναμική άλλων ομάδων στο ελληνικό πρωτάθλημα έτσι όπως έχει διαμορφωθεί από τις συγκυρίες, δημιουργεί προσδοκίες. Ομως μην ξεχνάμε ένα πράγμα. Ο Πανιώνιος αυτή την δεδομένη χρονικά στιγμή αποτελεί την πιο νέα ομάδα στην μεγάλη κατηγορία. Και δεν εννοώ μόνο ηλικιακά, καθώς μόλις δύο παίκτες μας είναι πάνω από 30 χρονών. Εννοώ και ως αγωνιστικές μονάδες. Να μην μιλήσουμε για παράδειγμα για τον Σπυρόπουλο, που είναι παίκτης 13 αγωνιστικών και αποτελεί την μεγάλη έκπληξη στο πρωτάθλημα, αλλά να κάνουμε κουβέντα ακόμα και για τους έμπειρους. Πόσοι από αυτούς πέρσι ήταν βασικοί στην δική μας την ομάδα, ειδικά στο δεύτερο εξάμηνο; Θα εκπλαγείτε με το αποτέλεσμα.

Η τεχνική ηγεσία όμως, κατάφερε να μας παρουσιάσει μια ομάδα με αρχή, μέση και τέλος, που προσπαθεί να επιβάλλει το δικό της παιχνίδι στον αγωνιστικό χώρο και να μην περιμένει τον αντίπαλο και που κατά διαστήματα έχει παίξει και εκπληκτικό ποδόσφαιρο. Ποιος; Ο Πανιώνιος του "που πάμε με τα παιδάκια" και του "καλά εντάξει ψάξτε για τον δεύτερο που θα πέσει".

Ολα τα άλλοθι που μπορεί να έχουν οι άλλες ομάδες τα έχουμε καταρρίψει. Για μπάτζετ, για μεταγραφές, για άπειρους παίκτες, για Ελληνες παίκτες, για οικονομικά προβλήματα και ότι άλλο μπορείτε να προσθέσετε εσείς.

Οταν μια ομάδα φτιάχνεται από την αρχή και είναι ουσιαστικά ομάδα 13 αγωνιστικών, νομίζω πως είναι και απολύτως φυσιολογικό να μην είναι και σταθερή στην απόδοσή της. Παθαίνει και μαθαίνει. Χτίζεται. Γίνεται καλύτερη. Και εκεί είναι που χρειάζεται την στήριξη όλων.

Για μένα, έτσι όπως ζω καθημερινά την ομάδα και βλέπω εκ των έσω τον αγώνα που γίνεται για να μπορεί να... υπάρχει, (όσο υπερβολικό και αν φαίνεται αυτό) και που ξέρω ότι πριν την Κυριακή που βγαίνουν οι παίκτες στο γήπεδο υπάρχουν και η Δευτέρα, η Τρίτη, η Τετάρτη, η Πέμπτη, η Παρασκευή και το Σάββατο, κάθε θέση πάνω από την 13η είναι... υπέρβαση.

Υ.Γ. Θα προσπαθήσω να απαντήσω σε κάθε σχόλιο που θα γίνει. Με μια προϋπόθεση όμως. Να είναι με ονοματεπώνυμο.