Του Ανδρέα Καραγιάννη... Δεν έχει ώρα που έχω γυρίσει σπίτι μου, από τον αγώνα της ανδρικής ομάδας βόλεϊ του Πανιωνίου με τα Ναυπηγεία....
Δεν έχει ώρα που έχω γυρίσει σπίτι μου, από τον αγώνα της ανδρικής ομάδας βόλεϊ του Πανιωνίου με τα Ναυπηγεία. Μπορεί ο «Ιστορικός» να έχασε το ματς στο «παρατσάκ» (σ.σ 2-3 σετ) όπως θα έλεγε ο απλός κόσμος, όμως, τα συναισθήματα που μου γέννησε το όλο κλίμα που επικρατούσε στο κλειστό της Αρτάκης με μάγεψε.
Έβλεπα παίκτες, οι οποίοι την επομένη του αγώνα, θα πάνε άλλοι στις δουλείες τους κι άλλοι στις σχολές τους-καθώς είναι νεαροί σε ηλικία- , να με κάνουν να νιώσω, για τα καλά, στο πετσί μου το τι πραγματικά είναι ο Πανιώνιος. Η μαχητικότητα που έδειξαν στο παιχνίδι, οι τρόποι που πανηγύριζαν κάθε πόντο αλλά και οι αντιδράσεις τους στο τέλος με έκαναν να νιώσω τον ρομαντισμό του ερασιτεχνικού αθλητισμού στο «ζενίθ» του.
Πραγματικά σπάνιο φαινόμενο στις μέρες μας αν αναλογιστεί κι ο καθένας την ψυχρότητα και την παγωμάρα του «επαγγελματικού» αθλητισμού. Για να μην είμαι άδικος βέβαια, το ίδιο ισχύει και στα άλλα ερασιτεχνικά τμήματα του «Ιστορικού» τα οποία κρύβουν και μία ξεχωριστή ιστορία από πίσω τους.
Τι να πρωτοθυμηθώ; Το χάντμπολ των χιλίων προβλημάτων που έχει τρελάνει κόσμο, που αγωνίζεται χωρίς γήπεδο και προπονήσεις και πάει για άνοδο; Το πόλο το οποίο με τα νεαρά παιδιά και τον ηγέτη Γιάννη Θωμάκο «έκλεισε στόματα» κι έμειναν παλικαρίσια στην κατηγορία; Το βόλεϊ και το μπάσκετ γυναικών που έδειξαν ψύχη και πάθος και κράτησαν τις ομάδες ψηλά, αμφότερες δίνοντας υπόσχεση για το μέλλον; Όλα αυτά τα τμήματα κρατάνε ψηλά τον Πανιώνιο κύριοι.
Από την πλευρά μου θέλω να πω ένα τεράστιο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ σε όλους αυτούς που κρατάνε τα τμήματα αυτά στην ζωή και μας κάνουν περήφανους, θυμίζοντας μας περίτρανα τι εστί Πανιώνιος. Όλοι τους παίκτες, προπονητές, έφοροι, οι οποίοι χωρίς αμοιβή, για την πάρτη τους ρε παιδάκι μου, δίνουν την ψυχή τους στα γήπεδα και μας αφήνουν με ένα μεγάλο χαμόγελο. Δείχνοντας το πόσο πολύ σέβονται την φανέλα και την βαριά ιστορία που εκπροσωπούν.
Ήρθε η ώρα να καταλάβουμε πως η καρδιά του Πανιωνίου χτυπάει σε αυτά τα τμήματα και να γίνουμε περισσότεροι οι ήδη αρκετοί που είμαστε δίπλα τους. Είναι το λιγότερο που μπορώ να πω γι’ αυτούς τους μικρούς-μεγάλους ήρωες.
Δεν υπάρχουν σχόλια