Του Ευάνθη Γκόγκουλη... Ήταν μία μέρα σαν τη σημερινή. Μόνο που είχε και πρωτάθλημα. Την τελευταία αγωνιστική, η οποία ήταν ιδιαίτερα κ...
Ήταν μία μέρα σαν τη σημερινή. Μόνο που είχε και πρωτάθλημα. Την τελευταία αγωνιστική, η οποία ήταν ιδιαίτερα κρίσιμη και για τον Πανιώνιο. Κι ας μην είχαμε αντιληφθεί ακριβώς τη σημασία της.
Ήταν 7 Ιουνίου και τότε. Της αποφράδας χρονιάς 1992. Στο ίδιο γήπεδο που οκτώ χρόνια πριν είχαμε πάρει το φιλί της ζωής, έμελλε να πιούμε το πικρό ποτήρι. Η ομάδα, δηλαδή, διότι εμείς δεν ήμασταν καν εκεί. Δεν κρίθηκε σκόπιμο να πάει κανείς, δεν το ‘θελε και η διοίκηση. «Όλα είναι κανονισμένα, μην τους προκαλέσουμε και το χαλάσουμε», λέγεται πως είχαν πει οι κρατούντες στους οργανωμένους. Κι εκείνοι δεν έφεραν αντίρρηση. Και όλοι πιαστήκαμε κορόιδα. Για τα καλά.
«Πού πας και τα θυμάσαι όλα αυτά», θα πείτε… Γίνεται να μην τα θυμάμαι; Ξεχνιέται η πίκρα, το κλάμα, η απογοήτευση, το «γιατί;». Δεν ήταν μόνο ότι χάσαμε το τελευταίο πράγμα που είχαμε να καυχιόμαστε ότι είμαστε ισάξιοι με τους «άλλους», αλλά και ο τρόπος. Και δεν εννοώ τα «δεν ξεχνώ τον τάδε και τον δείνα» που έγραφε και το πανό που είχαν βγάλει οι «Πάνθηρες». Τη δουλειά τους κάνανε κι οι άλλοι τότε, όπως την κάναμε κι εμείς ουκ ολίγες φορές έκτοτε. Εννοώ τη δική μας, τεράστια ευθύνη που επιτρέψαμε να γίνουν όσα έγιναν και τα οποία συνειδητοποιήσαμε αρκετά χρόνια αργότερα. Οταν ο χρόνος πέρασε, η πίκρα ξεθύμανε και το μυαλό μπορούσε να αξιολογήσει πιο ψύχραιμα το τι είχε συμβεί εκείνες τις καταραμένες μέρες.
Πολλή γκρίνια, το ξέρω, κι έξω είναι χαρά Θεού. «Δεν βαριέσαι», θα ξαναπείτε, «22 χρόνια πέρασαν, ξαναπέσαμε, ξανανεβήκαμε, πήραμε Κύπελλο, βγήκαμε Ευρώπη, ξαναδιαλυθήκαμε». Όντως, έχουν μεσολαβήσει τόσα πολλά αυτά τα 22 χρόνια. Αλλά κάθε φορά που το ημερολόγιο δείχνει 7 Ιουνίου, όσο πίσω κι αν έχουμε αφήσει τη θλιβερή επέτειο, το μυαλό θα γυρίζει πάντα εκεί. Στην απάθεια με την οποία περιμέναμε να ακούσουμε το ματς στο ραδιόφωνο, στη σιγουριά ότι «θα έρθει το Χ που μας βολεύει και τους δύο», στα δάκρυα που ήρθαν αυθόρμητα στα μάτια όταν έγινε το κακό. Τίποτα δεν θα ήταν ξανά το ίδιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια