Τελικά, ποιος έχει το κόμπλεξ;

Γράφει ο Ευάνθης Γκόγκουλης... Ομολογώ ότι γέλασα κι εγώ πριν λίγες μέρες με τα ρεπορτάζ που ξέθαψαν ΑΕΚτζήδες τις γνωστές «ερυθρόλ...

Γράφει ο Ευάνθης Γκόγκουλης...

Ομολογώ ότι γέλασα κι εγώ πριν λίγες μέρες με τα ρεπορτάζ που ξέθαψαν ΑΕΚτζήδες τις γνωστές «ερυθρόλευκες» ιστοσελίδες και τα οποία αναδείκνυαν την αλαζονεία με την οποία αντιμετώπιζε ο Ολυμπιακός τον τελικό του Κυπέλλου. Ξέρετε, το υφάκι του στιλ «ελάτε με την όπισθεν να φάτε έξι», τις δηλώσεις Μαρινάκη μετά το πρώτο ματς στο πρωτάθλημα και άλλα τέτοια ωραία και… δημοσιογραφικά.

Και πριν αλέκτορα φωνήσαι, να σου το ίδιο υφάκι να φοριέται από την «κιτρινόμαυρη» πλευρά. Γνωστό το έργο φυσικά και αρχίζει να καταντάει αστείο. Η ΑΕΚ να προσπαθεί με τις κινήσεις της να προκαλέσει τον κόσμο του Πανιωνίου και μετά με ύφος καρδιναλίου προς υποτακτικούς να πιστεύει ότι όλα όσα κάνει, δικαιολογούνται επειδή είναι μεγαλύτερο μέγεθος. Και σαν μην έφτανε αυτό, να διαβάζεις παντού για… το κόμπλεξ που έχουν οι Πανιώνιοι με την ΑΕΚ!

Αλήθεια, όμως, αφού είμαστε τόσο ανύπαρκτοι όπως λένε και γράφουν, γιατί κάθε τρεις και λίγο ασχολούνται μαζί μας; Νομίζουν ότι μας μειώνουν λέγοντας και γράφοντας για γειτονιές, αλλά αφού είμαστε τόσο λίγοι όσο θέλουν να νομίζουν, γιατί αντιδρούν με τέτοιο πάθος εναντίον μας κάθε φορά που προκύπτει θέμα;

Νομίζουν ότι επειδή έτυχε να υποστηρίζουν μία μεγαλύτερη (ναι, το παραδεχόμαστε και δεν είναι ντροπή) ομάδα, ότι είναι και ανώτεροι ως άνθρωποι, με το δικαίωμα να χλευάζουν με επιχειρηματολογία Δημοτικού τον διπλανό τους;

Ποιος έχει το κόμπλεξ τελικά;

Ο μικρός που φωνάζει επειδή βλέπει τον μεγάλο και πλούσιο, υποτίθεται, να τον κλέβει (διότι κλοπή είναι όταν υπογράφεις με παίκτη που δεν έχει δικαίωμα να διαπραγματευθεί χωρίς τη συγκατάθεση της ομάδας του). Ή ο μεγάλος που όχι μόνο κλέβει, αλλά ειρωνεύεται κι από πάνω, επειδή νομίζει ότι έχει αυτό το δικαίωμα… λόγω μεγέθους;

Και μετά προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι διαφορετικοί από τον Ολυμπιακό, τον οποίο κορόιδευαν λίγες μέρες πριν ή τον Παναθηναϊκό;

Αρκετά ασχοληθήκαμε με το θέμα, νομίζω, και τώρα που τελειώνω αυτό το κείμενο νιώθω ότι είναι αχρείαστο και ίσως θα ‘πρεπε να το σβήσω. Τα αυτονόητα λέω για εμάς, ενώ ακόμα κι αν τύχει να το διαβάσουν κάποιοι από τους απέναντι θα είναι σαν να απευθύνομαι σε τοίχο.

Αλλά όχι και να μας «τη λένε» για κόμπλεξ…