Του Ευάνθη Γκόγκουλη Το «όπλο» του μεγάλου όταν νιώθει να απειλείται από κάποιον θεωρητικά πιο αδύναμο, είναι πάντα ένα: Η αλαζονεία! ...
Το «όπλο» του μεγάλου όταν νιώθει να απειλείται από κάποιον θεωρητικά πιο αδύναμο, είναι πάντα ένα: Η αλαζονεία! Το βιώνουμε και φέτος όλοι όσοι ασχολούμαστε με τον Πανιώνιο. Το βιώσαμε ακόμα καλύτερα πριν από τριάντα χρόνια, στην ονειρική πορεία της ομάδας στο Κύπελλο Ελλάδας.
«Μόνο αν τρελαθώ θα αποκλειστεί ο Ολυμπιακός από τον Πανιώνιο», είχε πει ο αείμνηστος, Αλκέτας Παναγούλιας, προπονητής τότε των Πειραιωτών. Πότε; Όχι αμέσως μετά την κλήρωση της φάσης των «16», στην οποία οι «κυανέρυθροι» είχαν φτάσει έχοντας αποκλείσει διαδοχικά την ΑΕΚ (1-0 στην παράταση, σε νοκ άουτ ματς στη Νέα Σμύρνη, με γκολ του Γκάρι Οουεν) και τον ΠΑΟΚ (3-0 εντός, ήττα με 1-0 στη ρεβάνς της Τούμπας). Όχι. Το είπε αμέσως μετά το πρώτο παιχνίδι στη Νέα Σμύρνη, στο οποίο ο Πανιώνιος τιμώρησε την υπεροψία του πρωτοπόρου και σχεδόν βέβαιου πρωταθλητή, συντρίβοντάς τον με 3-0 (10’ Καραμίχαλος, 63’, 87’ Γιούρισιτς)!
Όσοι έζησαν την εποχή, θυμούνται ότι μετά το αρχικό σοκ του 3-0 που έβαζε τις βάσεις για μία τρίτη διαδοχική μεγάλη πρόκριση του Πανιωνίου, κάθε μέρα που περνούσε ο Ολυμπιακός χρησιμοποίησε κάθε μέσο για να αυτοπροβληθεί, λίγο έως πολύ, ως φαβορί! Μετά το «μόνο αν τρελαθώ » του Αλκέτα, μεσολάβησε η ουσιαστική εξασφάλιση του τίτλου ύστερα από τη νίκη επί της ΑΕΚ με 2-0, ενώ και η κοινή γνώμη έμοιαζε να έχει επηρεαστεί από την υπεραισιοδοξία των «ερυθρόλευκων» για την ανατροπή. Όπως ακούμε συχνά και σήμερα, η άποψη που φαινόταν να επικρατεί ήταν ότι «ο Πανιώνιος δεν θα αντέξει να ολοκληρώσει άλλο ένα θαύμα». Η δε φίλα προσκείμενη προς τον Ολυμπιακό εφημερίδα κυκλοφόρησε σαν σήμερα, 19 Μαρτίου του 1987, που διεξαγόταν η ρεβάνς στο ΟΑΚΑ, με τον πηχυαίο τίτλο «ΑΜΟΚ». Αποτύπωνε απλά το κλίμα που επικρατούσε στις τάξεις των «ερυθρόλευκων», οι οποίοι ήθελαν να αποδείξουν ότι σε αντίθεση με τους άλλους δύο μεγάλους, θα τα κατάφερναν κόντρα στο «πανιωνάκι».
Κι όμως. Αν και ο επαναληπτικός ξεκίνησε ιδανικά για τον Ολυμπιακό, ο οποίος προηγήθηκε μόλις στο 9’ με γκολ του Ανδρέα Μπονόβα (δυνατό σουτ που έστειλε την μπάλα πρώτα στο οριζόντιο δοκάρι και μετά μέσα από τη γραμμή του τέρματος), στην πράξη αποδείχθηκε ότι (και) εκείνος ο Πανιώνιος δεν μασούσε! Μετά την πίεση του πρώτου ημιώρου, στην οποία η άμυνα και ο Αντώνης Μανίκας άντεξαν με σχετική άνεση, οι «κυανέρυθροι» δεν κλείστηκαν για να διαφυλάξουν το 3-0 του πρώτου ματς. Βγήκαν μπροστά, βρίσκοντας χώρους, για να κυνηγήσουν το γκολ! Όπως θα δείτε και στο βίντεο με τα στιγμιότυπα που έχει διασωθεί στο Youtube, ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο ο Πανιώνιος είχε περισσότερες ευκαιρίες να σκοράρει απ’ ό,τι ο Ολυμπιακός. Η διατήρηση του 1-0 ήταν μάλλον επιτυχία για τους «ερυθρόλευκους», για τους οποίους η τακτική του εκφοβισμού του αντιπάλου δεν απέδωσε.
Ο Πανιώνιος ήταν στα προημιτελικά, έχοντας πετάξει στο καναβάτσο και τρίτο «θηρίο». Άθλος αντάξιος του πρώτου Κυπέλλου του 1979 και αιτία για να κερδίσει τον θαυμασμό όλης της φίλαθλης Ελλάδας, η οποία ευχόταν να κατακτήσει ξανά το τρόπαιο. Δυστυχώς, δεν ήταν γραφτό. Η θέα τύχη του έφερε στον δρόμο και το τέταρτο «θηρίο», τον Παναθηναϊκό, τον οποίο όμως ο Πανιώνιος του Ούρμπεν Μπραμς αντιμετώπισε κι αυτόν με σθένος. Και πιθανότατα θα τον είχε αποκλείσει και αυτόν, αν στο μεταξύ δεν είχε «σκάσει» (τυχαία;) η αποκάλυψη του σκανδάλου Σταματελάτου ή αν ο Σαργκάνης δεν έκανε μία από τις αποκρούσεις της ζωής του, στο «ψαλίδι» του Χαλκίδη, στο 90’ του επαναληπτικού της Νέας Σμύρνης.
Ακόμα κι έτσι, όμως, η πορεία του 1987 με τις τρεις διαδοχικές προκρίσεις επί των «μεγάλων», αξίζει να καταγράφεται στην ιστορία ως ο τρίτος άτυπος τίτλος του Πανιωνίου. Φωτεινός «φάρος» σε μία στείρα 20ετία και σημείο αναφοράς για τη γενιά των φιλάθλων της ομάδας που έζησε στα παιδικά της χρόνια πολύ περισσότερες λύπες από χαρές.
Δεν υπάρχουν σχόλια