Ο Πανιώνιος συνεχίζει να ονειρεύεται και μαζί του όλος ο υγιής φίλαθλος κόσμος. Όποιος βρέθηκε στο γήπεδο της Νέας Σμύρνης την Δευτέρα,...
Ο Πανιώνιος ήρθε ισόπαλος 1-1 με την Άεκ, αλλά στο αποτέλεσμα δεν έμεινε κανείς. Ένα γήπεδο που έσφιγγε από νωρίς στον κυανέρυθρο παλμό και στο τέλος η συνήθεια που έγινε λατρεία... χορός και τραγούδι.
Μπορεί οι παίκτες του Μιλόγεβιτς να μπήκαν "τρακαρισμένοι" στο πρώτο ημίχρονο και το ματς κάπου να στράβωνε, όμως στην επανάληψη δικαίωσαν όλους όσους βρέθηκαν δίπλα τους.
Πάθος, ψυχή, τσαμπουκάς, με την ισοφάριση να έρχεται και η ολική ανατροπή να "αγγίζεται" ελάχιστα.
Ένας βαθμός ήταν τυπικά το κέρδος, δεύτερη θέση στη βαθμολογία και πάμε παρακάτω θα πει κάποιος.
Τα οφέλη της συγκεκριμένης αναμέτρησης όμως είναι πολλά παραπάνω. Αυτή η ομάδα, αυτά τα παιδιά γράφουν ιστορία. Μερικές ακόμη σελίδες στη μεγάλη ιστορία του συλλόγου. Σε φουσκώνουν από περηφάνια, σε αναγκάζουν να πανηγυρίσεις μαζί τους, δίπλα τους, κοντά τους.
Σου θυμίζουν γιατί επέλεξες το δυσβάστακτο μονοπάτι. Αυτό που λίγοι καταλαβαίνουν, αλλά όσο περνάει ο καιρός όλο και περισσότεροι θέλουν να ακολουθήσουν. Στιγμές συγκίνησης και δάκρυα χαράς.
Ο Πανιώνιος ξεσηκωμός θέλει το χρόνο του, άλλωστε έχει χρόνια να συμβεί κάτι ανάλογο με αυτό που έγινε στο γήπεδο κόντρα στην Άεκ ή καλύτερα με αυτό που γίνεται φέτος. Ο Πανιώνιος είναι μπροστά από τις νίκες, τους εφήμερους πανηγυρισμούς και το τυπικό τρίποντο.
Ο Πανιώνιος είναι ο χθεσινός του κόσμος, η εξέδρα του "πάμε σαν άλλοτε", το κουβάρι που έγιναν γνωστοί και άγνωστοι στο γκολ του Μασούρα, τα παιδιά του Μιλόγεβιτς να παίρνουν το σύνθημα από τους Πάνθηρες, μισή ώρα μετά τη λήξη της αναμέτρησης.
Αυτός είναι ο Πανιώνιος, η φλόγα που πάντα θα είναι αναμμένη.
Υ.Γ. Επτά μάχες έμειναν. Συγκρατώντας δύο λόγια του κόουτς: "ωραία τα όνειρα, αλλά εμείς πατάμε γερά στη γη".
Υ.Γ. 1: Μια ακόμη "προπαγανδιστική" βδομάδα πέρασε. Μην ασχολείστε, μη διαβάζετε καν. Την απάντηση τη δίνουμε εκεί που πρέπει, με τους αρμόδιους. Και χθες το "φώναξαν" δυνατά... Ούτε έτσι.
Υ.Γ.2: Το μεγαλύτερο χαμόγελο μου το χάρισε ένας 6χρονος πιτσιρικάς χθες, την ώρα που επέστρεφα σπίτι. "Μπαμπά, τελικά εμείς είμαστε η μεγαλύτερη ομάδα, δεν το είδες σήμερα;" είπε κρατώντας σφικτά το κυανέρυθρο κασκόλ του.
Επιμέλεια: Έλενα Χαριτάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια