Ο Γρηγόρης Ραλλάτος έδωσε μια... διαφορετική συνέντευξη στο Super-fm Ιωαννίνων, με τον φόργουορντ του Πανιωνίου να εξιστορεί ολόκληρο το...
Αναλυτικά τα όσα είπε ο παίκτης των κυανέρυθρων:
«Με τον Πανιώνιο ήμουν πρωταθλητής Ελλάδος 2 φορές, τόσο στους Παίδες, όσο και στους Εφήβους. Εκεί ξεκίνησε το έργο με υψηλά στάνταρ, καθώς στις ακαδημίες του Πανιωνίου γίνεται μια τρομερή δουλειά. Οπότε μπήκε ο πήχης ψηλά. Κάποια στιγμή της ζωής μου, για προσωπικούς λόγους πήγα στα τοπικά πρωταθλήματα, εφόσον δηλαδή ολοκλήρωσα την παρουσία μου στα παιδοεφηβικά του Πανιωνίου. Πριν τα τοπικά βρέθηκα στην Α2 και την Β Εθνική με την Δάφνη και την Ερυθραία, όμως επειδή είχα κάποια προσωπικά προβλήματα οικονομικά, αποφάσισα να παίξω στα τοπικά. Όχι ότι εκεί δεν υπάρχει ενδιαφέρον. Αντιθέτως, επειδή εκεί υπάρχουν παιδιά που μετά από την δουλειά με το σώμα τους να πονάει, αποφασίζουν να πάνε για προπόνηση, αυτό δείχνει και περισσότερη αγάπη για το άθλημα. Υπάρχουν παιδιά στα τοπικά που πραγματικά γουστάρουν το άθλημα και την προπόνηση και τα δίνουν όλα πάντα, παρά τις δυσκολίες που μπορεί να έχουν.
Εκείνη την περίοδο αθλητικά είχα μια καθοδική πορεία, όμως μέσα μου είχα πολύ πάθος και θέληση να το αλλάξω αυτό. Κάνω τότε ένα ταξίδι στην Αμερική και από το πουθενά εκεί μου ανοίγεται μια πόρτα για το Αμερικάνικο Φούτμπολ, το NFL. Πρώτα μου δόθηκε η ευκαιρία να περάσω σε ένα πανεπιστήμιο εκεί. Όταν μου το πρότειναν επέστρεψα στην Ελλάδα και διάβαζα, προκειμένου να περάσω τις εξετάσεις που χρειαζόταν. Τελικά κατάφερα εκτός από την αθλητική υποτροφία, που είναι γύρω στο 50%, να κερδίσω και το άλλο 50% ως ακαδημαϊκή, γιατί είχα πιάσει τους βαθμούς που έπρεπε. Συγκεκριμένα έβγαλα grade point averege (GPA) 2,945, που είναι πολύ υψηλό νούμερο σε αυτές τις εξετάσεις.
Εκεί με είδε ένας προπονητής και ουσιαστικά ξεκίνησε το… καλό γιατί από το πουθενά βρέθηκα στις εγκαταστάσεις των Φιλαδέλφια Ίγκλς. Είναι μια ομάδα που είναι μόνιμα από την μέση και πάνω. Κάπου εκεί ξεκινάει και επίσημα το… έργο στο NFL. Για περίπου 11 μήνες τότε, επικρατούσε στο μυαλό μου ένα χάος, χωρίς να ξέρω στρατηγικές και τεχνικές που είναι μικρά πράγματα, τα οποία όμως κάνουν την διαφορά. Παρόλα αυτά με βοήθησε πολύ το σώμα μου σε όλο αυτό καθώς είχα και τον κατάλληλο όγκο και το κατάλληλο ύψος για να κάνω κάποια πράγματα μέσα στο γήπεδο. Έτσι είχα καταφέρει να είμαι αποτελεσματικός πάνω στο παιχνίδι.
Από εκεί και πέρα επειδή ήθελα να φτάσω στο επίπεδο των άλλων, διάβαζα περίπου 15 σελίδες τη μέρα με συστήματα και στρατηγικές. Κάθε φορά που είχα κενό από την προπόνηση διάβαζα. Σκεφτείτε πως το βιβλίο με τα συστήματα της ομάδας, ήταν 250 σελίδες και έπρεπε να το ξέρουμε όλο απ’έξω. Τα κατάφερα σε όλα αυτά, παρότι υπήρξαν στιγμές που σκέφτηκα ότι ίσως να μην τα καταφέρω και ότι δεν είμαι για το Αμερικάνικο Φούτμπολ. Παρόλα αυτά εγώ έβαλα πείσμα, ενώ πρέπει να τονίσω ότι είχα πολύ κόσμο από την Ελλάδα που με στήριζε και μου έδινε κουράγιο. Στο τέλος ήρθε η δικαίωση, καθώς πήρα συμβόλαιο με την ομάδα προπόνησης των Φιλαδέλφεια Ίγκλς.
Παρόλα αυτά το μπάσκετ ήταν πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Πραγματικά δεν υπήρξε στιγμή που να μην σκέφτομαι το μπάσκετ. Τις ελεύθερες μου ώρες έπαιζα σε ένα πρωτάθλημα που γινόταν στην Νέα Υόρκη μεταξύ ορθόδοξων εκκλησιών. Μάλιστα το πήραμε κιόλας! Δεν μπορούσα να αποχωριστώ το μπάσκετ, αν και όσον αφορά το σώμα μου, το Αμερικάνικο Φούτμπολ μου ταιριάζει πιο πολύ. Αυτά είναι ουσιαστικά όσα έγιναν στην Αμερική.
Πριν πάω Αμερική είχα κάνει προπονήσεις με την Δάφνη στην Α2 και επειδή επέστρεψα στην Ελλάδα χωρίς να το θέλω, καθώς υπήρξε ένα πρόβλημα υγείας στην οικογένεια μου και τα παράτησα όλα στην μέση γιατί έπρεπε να στηρίξω τους δικούς μου ανθρώπους, Αισθανόμουν ότι ακόμα κάτι χρωστάω. Όταν γύρισα στην Ελλάδα βέβαια ουσιαστικά ξύπνησα ένα άλλο… μικρόβιο μέσα μου, καθώς έλεγα μέσα μου ότι δεν γίνεται σαν αθλητής να έφτασα στο τοπ επίπεδο του NFL και τώρα ξαφνικά να τα παρατήσω. Έτσι έβαλα πολύ ψηλά τον πήχη και στην ουσία ήθελα να τρομάξω τον εαυτό μου με τα όνειρά μου και το έκανα.
Θεωρώ πως το έκανα σχετικά σωστά γιατί όταν γύρισα από την Αμερική πήγα στην Α ΕΣΚΑΝΑ, προκειμένου να εξοικειωθώ με το άθλημα πάλι και να φέρω και το κορμί μου σε μια κατάσταση κατάλληλη. Μετά έκανα μια πολύ γεμάτη και επιτυχημένη χρονιά με το Μαρούσι στην Γ Εθνική. Εκεί αναλάβαμε να φτιάξουμε ένα δυνατό σύνολο και μαζί με τον Γιώργο τον Σουρλή και τον Κώστα τον Κεραμιδά τα καταφέραμε και ανεβάσαμε την ομάδα.
Μετά από αυτό, πήρα πραγματικά την ευκαιρία της ζωής μου με το περσινό Παγκράτι. Η χρονιά αυτή, αν μπορούσα να βάλω έναν τίτλο, αυτός θα ήταν λύτρωση ψυχής. Πλέον ενεργά είχα συμμετοχή σε ένα πρωτάθλημα όπως αυτό της Α2, πράγμα που δεν είχα κάνει ποτέ και πίστευα πως είναι πολύ ψηλά. Το να παίξω στην Α2 ήταν ένας από τους στόχους μου και έλεγα ότι θα ήθελα να παίξω κάποτε εκεί. Μπήκα ενεργά σε όλο αυτό και νομίζω πως το έκανα με τον πιο αγνό τρόπο γιατί είχε και η ομάδα αρκετά προβλήματα. Μπορεί να πέσαμε κατηγορία, αλλά το Παγκράτι ήταν για μια δεκαετία στην Α2 και έχει δείξει την ιστορία του και το βάρος της φανέλας του. Παρόλα αυτά η ομάδα βρέθηκε σε μια δύσκολη κατάσταση και νομίζω ότι όσοι μείναμε μέχρι το τέλος, τιμήσαμε την φανέλα και με το παραπάνω. Σίγουρα κι εγώ επωφελήθηκα από την ομάδα καθώς είχα έναν ολοκληρωμένο ρόλο στην ομάδα και είχα μια γεμάτη πραγματικά χρονιά στην θέση «5».
Τέλος Μαΐου μετά από την χρονιά μου με το Παγκράτι, είχα μια σημαντική κουβέντα με κάποιον σπουδαίο άνθρωπο του μπάσκετ, που τώρα ασχολείται με το μάνατζμετν παικτών. Αυτόν ο άνθρωπος ουσιαστικά με προσέβαλε και μου είπε ότι πρέπει να προσέξω τον εαυτό μου και δεν το κάνω τώρα γιατί είμαι… χοντρούλης. Αυτή ήταν ακριβώς η κουβέντα του. Μετά από αυτό, όταν το σκέφτηκα καλύτερα, κατάλαβα ότι έχει ένα δίκιο και ότι έπρεπε, αν θέλω να φτάσω στο απόλυτα επαγγελματικό επίπεδο, θα πρέπει να είμαι κι εγώ επαγγελματίας. Έτσι λοιπόν το πήρα απόφαση το καλοκαίρι και έχασα 42 κιλά. Φυσικά είχα να χάσω, αλλά όπως και να έχει ήταν κάτι δύσκολο για εμένα. Άφησα όλη μου την ζωή στην άκρη για να ασχοληθώ με το σώμα μου 24 ώρες το 24άωρο. Τότε έγινε και η πρώτη επαφή με τον Πανιώνιο, με τον κόουτς Καλαφατάκη και την διοίκηση της ομάδας, οι οποίοι αποφάσισαν να με εμπιστευτούν και να ξεκινήσω προπονήσεις με τον Πανιώνιο και να παλέψω για μια θέση, η οποία τελικά ήρθε και κατάφερα στα 31 μου να γίνω παίκτης του Πανιωνίου.
Στον Πανιώνιο θυμάμαι είχα γραφτεί στις ακαδημίες όταν ήμουν 6 χρονών και σε μια προπόνηση είχε έρθει ο Γιώργος ο Καράγκουτης, ο οποίος μας είχε κάνει κάποιες επιδείξεις με τρίπλα κλπ. Ο ίδιος τότε φορούσε την φανέλα του Πανιωνίου και εγώ τότε ονειρεύτηκα ότι θα μου πήγαινε πολύ αυτή η εμφάνιση και θα ήθελα να παίξω στην Α1 με τον Πανιώνιο και αυτό ήρθε 25 χρόνια μετά. Ονειρεύτηκα να παίξω στον Πανιώνιο στα 6 μου χρόνια και στα 31 μου το κατάφερα.
Νομίζω πως όταν θέλεις κάτι το καταφέρνεις, αν το προσπαθήσεις πολύ. Σημασία έχει να μην τα σταματήσεις ποτέ. Εγώ σκέφτηκα εκατομμύρια φορές να τα σταματήσω και οι αμφιβολίες με κερδίσανε. Ουσιαστικά σε τέτοιες στιγμές ο εύκολος δρόμος της παραίτησης είναι δίπλα. Δεν υπάρχει όμως αυτό. Είναι μισοδουλειά.
Εγώ προσωπικά ποτέ δεν έβλεπα την Α1, όσο και αν προσπαθούσα. Εκεί ήταν ένα σημείο που σκέφτεσαι να τα παρατήσεις, όμως είναι και ένα σημείο που πρέπει να έχει πίστη στον εαυτό σου και στον θεό γιατί αυτό είναι που σε κρατάει ακόμα και αν δεν είναι κοντά το αποτέλεσμα που θέλεις, εσύ πρέπει να λες ότι θα επιμείνεις και στο τέλος θα τα καταφέρεις. Εγώ πλέον ονειρεύομαι ξύπνιος, ακόμα και αν δεν έχω μεγάλο ρόλο στην ομάδα του Πανιωνίου, μόνο και μόνο το γεγονός πως φοράω την φανέλα του Πανιωνίου, θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό. Αν εσύ συνεχίζεις να παλεύεις για τον στόχο σου και είσαι δίκαιος με τον εαυτό σου, τότε και η ίδια η ζωή θα συνωμοτήσει υπέρ σου».
Δεν υπάρχουν σχόλια