Του Κώστα Παπαδάκου... Στη βιομηχανία του θεάματος ο κομπάρσος είναι ένας ρόλος που συχνά υποτιμάται από το ευρύ κοινό, από τους θεατ...
Στη βιομηχανία του θεάματος ο κομπάρσος είναι ένας ρόλος που συχνά υποτιμάται από το ευρύ κοινό, από τους θεατές ενός έργου. Οι ασχολούμενοι με το είδος όμως, σκηνοθέτες, παραγωγοί κλπ. δεν υποτιμούν καθόλου τον κομπάρσο, γιατί χωρίς αυτόν καμία μεγάλη ταινία δεν θα ήταν μεγάλη.
Σκεφτείτε την επική υπερπαραγωγή «Βατερλό» στην οποία συμμετείχαν 17.000 κομπάρσοι στους ρόλους των στρατιωτών που λάμβαναν μέρος στη μάχη. Στον «Αρχοντα των Δακτυλιδιών» χρησιμοποιήθηκαν 20.000 κομπάρσοι, σε όλες τις ταινίες της τριλογίας. Ακόμα και σε μικρότερες ταινίες, ή σε όσες γίνεται ευρεία χρήση των γραφικών, το μίνιμουμ είναι περίπου 300-400 κομπάρσοι…
Αφού λοιπόν τεκμηριώσαμε το πόσο χρήσιμος και απαραίτητος είναι ένας κομπάρσος, πάμε στα δικά μας.
Στη Νέα Σμύρνη το Σάββατο 14/10 είδαμε, για μία ακόμα φορά, το χιλιοπαιγμένο έργο «Θρύλε των γηπέδων», το οποίο είναι μέρος της τριλογίας ΠΟΚ «Σύλλογος Μεγάλος δεν υπάρχει άλλος» και «Σουτάρετε και σπάστε τα δοκάρια», το σενάριο του οποίου είναι πιο προβλέψιμο και από αυτά των ταινιών δράσης του Χόλυγουντ, όπου ο ήρωας της ταινίας τρώει ξύλο, αλλά στο τέλος σηκώνεται και νικάει… Ο Πανιώνιος βρέθηκε πίσω στο σκορ με 1-3 από τον Ολυμπιακό, αλλά με περίσσια ψυχή, κατάφερε να «γυρίσει» τον αγώνα ισοφαρίζοντας και δείχνοντας ότι μπορούσε ακόμα και να κερδίσει τον αγώνα. Στο σημείο εκείνο ο «διεθνής» (τρομάρα μας) …Φουρτούνης έκανε μία βουτιά στην περιοχή ξέροντας εκ των προτέρων ότι θα κερδίσει το πέναλτι. Το εκτέλεσε και χωρίς ίχνος ντροπής, πανηγύρισε βάζοντας το δάκτυλο εμπρός στο στόμα του, δηλαδή δείχνοντας στους φιλάθλους του Πανιώνιου να σιωπήσουν, οι αυθάδεις που ήθελαν να νικήσουν τον «θρύλο». Την επομένη τα «έγκριτα» ΜΜΕ αντί να εγκαλέσουν τον θρασύτατο Φορτούνη για τη χειρονομία του, τον έκαναν πρωτοσέλιδο και του έπλεξαν το εγκώμιο, ολοκληρώνοντας το γνωστό σενάριο, του γνωστού έργου…
Τα έχουμε ζήσει όλα αυτά πολλές φορές. Και τα έχουμε δει πολλές φορές και με τον ΠΑΟ, αλλά και με την τρίτη της παρέας ΑΕΚ (η οποία ηγείται του νέου θεατρικού έργου -σίκουελ των προηγουμένων που λέγεται «Εξυγίανση»…) Ανάλογα ποιος είναι «στο κουμάντο» κινεί και τα νήματα, γράφει το σενάριο. Στο ίδιο έργο θεατές δηλαδή. Αλλά το ερώτημα είναι γιατί; Γιατί συνεχίζουμε να είμαστε κομπάρσοι σε μία χιλιοπαιγμένη ταινία; Γιατί συμμετέχουμε σε αυτή τη φάρσα, όταν ξέρουμε εκ των προτέρων το αποτέλεσμα; Γιατί δεν τους αφήνουμε να παίζουν μόνοι τους;
Μετά από πολλά χρόνια, νομίζω πλέον ότι είναι η ώρα να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε μήπως ήρθε η ώρα να τους χαλάσουμε την ταινία. Να πάψουμε δηλαδή να είμαστε οι χρήσιμοι και απαραίτητοι κομπάρσοι στο έργο τους. Να τους αφήσουμε να συνεχίσουν να κυλιούνται μέσα στη βρωμιά, μέσα στο βούρκο στον οποίο κινούνται όλα αυτά τα χρόνια, από τότε που έφτιαξαν το ΠΟΚ. Να την κάνουμε δηλαδή. Να αποχωρήσουμε, μαζί με άλλες ομάδες, από τη «Σουπερλίγδα» όπως την αποκαλούν οι φίλαθλοι. Αλλιώς ας μην διαμαρτυρόμαστε και ας μη φωνάζουμε. Έτσι είναι το έργο και το σενάριο. Αν σου αρέσει και συμμετέχεις δεν θα αλλάξει επειδή το θέλεις εσύ. Όταν δέχεσαι να κάνεις μακροβούτι σε μία πισίνα με σκατά, δεν μπορείς να βγεις μετά και να διαμαρτύρεσαι γιατί το νερό δεν ήταν καθαρό…
Προφανώς και δεν είναι εύκολο. Προφανώς και θα υπάρξουν δεκάδες «πρόθυμοι» που θα τρέξουν, έναντι πινακίου φακής, να αντικαταστήσουν τους όποιους σηκώσουν κεφάλι. Αλλά κάποια στιγμή θα πρέπει να βάλουμε το μαχαίρι στο κόκκαλο. Δεν μπορεί να ανεχόμαστε να είμαστε κομπάρσοι σε ένα έργο πιο βαρετό και προβλέψιμο από τα σίκουελ του «Ράμπο»…
*Το άρθρο του Κώστα Παπαδάκου δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Επίκαιρα".
Δεν υπάρχουν σχόλια