Γράφει ο Γιώργος Βαλαβάνης... Τώρα που η «λαιμητόμος» των οκτώ ηττών και της χειρότερης αρχής στο πρωτάθλημα όλων των εποχών, «κρέμετα...
Ο κόσμος του ΠΑΝΙΩΝΙΟΥ απέδειξε στην συγκρότηση του μετοχικού κεφαλαίου ότι θέλει την ομάδα στην Α1 κατηγορία. Σαφέστατα, έχει πικραθεί από το 0/8. Για να γίνει το 1/9, δεν πρέπει να υπάρχει κενό κάθισμα στον τελικό των τελικών με τα Τρίκαλα. Ναί, η ομάδα που σταμάτησε τον άλλοτε «αυτοκράτορα», Αρη από το 80-0 νίκες και έκανε «στάση» στην Νέα Σμύρνη, δίνει τον αγώνα «live or not alive» με τα Τρίκαλα. Ναί, το μπασκετικό μέγεθος του ιστορικού δίνει μάχη επιβίωσης με την Κύμη, τον Κόροιβο, το Λαύριο. Και απόλυτα ρεαλιστικά, κανείς δεν θα ζητήσει να παραμείνει ο ΠΑΝΙΩΝΙΟΣ στην Α1, μόνο γιατί έχει...παρασάγγας μεγαλύτερη ιστορία από τις συμπαθείς, αυτές ομάδες. Κανείς δεν τρέφει αυταπάτες ότι ο ΠΑΝΙΩΝΙΟΣ θα ζήσει με τις ένδοξες αναμνήσεις των πολλών διακρίσεων του, ούτε με το ονόρε, ούτε με τον ρομαντισμό.
Δεν πάει άλλο, όμως, να χτυπούν συμπονετικά την πλάτη του ΠΑΝΙΩΝΙΟΥ, να λένε καλά λόγια και να συμβουλεύουν οι αντιπάλοι του «προσπαθήστε περισσότερο στον επόμενο αγώνα για να τα καταφέρετε». Ποιός συμβουλεύει ποιόν; Την ομάδα με το μεγαλύτερο μπασκετικό DNA. Την ομάδα του Φάνη, του Δενδρινού, του Μίσσα, του Ράπις, των άλλοτε καλύτερων Ακαδημιών μπάσκετ στην Ελλάδα. Δεν είναι, όμως, της παρούσης, μαθήματα ιστορίας για να ξυπνούν οι θύμησες. Είναι η ώρα που κάθε κενό κάθισμα στον αγώνα με τα Τρίκαλα (είχαν νικήσει με διαφορά 31 πόντων στην τελευταία χρονιά στην Α1), θα είναι και μια παραδοχή απιστίας στον στόχο της παραμονής. Τίποτα λιγότερο τίποτα περισσότερο.
«Όσο παίζει η φανέλα, εμείς, όρθιοι στο κάγκελο» έλεγε η ομάδα των «χοντρών» της πλατείας και είναι παράδειγμα προς μίμηση στο πέρασμα των χρόνων για τις επόμενες γενιές. Οι «Πάνθηρες» ήταν, είναι και θα είναι εκεί. Στο άνω διάζωμα. Με τα καλά τους και τα άσχημα τους. Αλλά είναι όπου παίζει η ομάδα. Δεν συνδιοικούν. Στηρίζουν. Και έχουν δικαίωμα, χωρίς αγριάδες, να πάνε και σε προπονήσεις και να πουν στους παίκτες, ότι οι φωνές τους θα είναι εκεί, αλλά δεν βάζουν τρίποντα και βολές.
Έχοντας διανύσει το 1/3 του πρωταθλήματος, τα «κουκιά είναι μετρημένα» για τις 8-9 νίκες. Και το πρωτάθλημα δεν έχει...αρχίσει ακόμα για τον «ιστορικό».
Η βαθμολογική θέση του ΠΑΝΙΩΝΙΟΥ δεν είναι αντιπροσωπευτική των εμφανίσεων του και της διεκδίκησης της νίκης. Με «αν» δεν φτιάχνει η βαθμολογική θέση, αλλά δεν υπήρξε και τύχη στα παιχνίδια με τον Κόροιβο και την Κύμη. Ήττες μ’ έναν πόντο, αντί νίκες μ’ έναν πόντο. Καμμία σχέση δεν θα είχε το 2/6 με το 0/8. Γιατί, χωρίς «ροζ» φύλλο νίκης, ο προβληματισμός, το άγχος, η γκρίνια, η αναζήτηση απαντήσεων στο «τις πταίει», η ανασφάλεια παικτών και προπονητών, γίνονται όλοι μαζί ο μεγαλύτερος αντίπαλος τους και η καθημερινότητα τους.
Ο Αλευρογιάννης δεν είναι «περαστικός», ούτε αναλώσιμος. Δεν θέλει να γίνει «περαστικός», ως διοικητικός ηγέτης και βασικός χρηματοδότης του ΠΑΝΙΩΝΙΟΥ από το ελληνικό μπάσκετ. Δεν είχε ανάγκη την τόνωση της επαγγελματικής και επιστημονικής υστεροφημίας του. Έχει ξεπεράσει τα όρια του «ευ ζήν» και αν αποτύχει παραγοντικά και οικονομικά, θα κάνει 200 αρθροπλαστικές και θα ρεφάρει. Διοικητικά, ακόμα δίνει τα διαπιστευτήρια του, εντός και εκτός ΠΑΝΙΩΝΙΟΥ. Πληρώνει. Μαθαίνει. Υποπέφτει σε λάθη. Διορθώνει. Γονατίζει. Σηκώνεται. Συνεχίζει. Είναι αναγκασμένος να το κάνει. Να μην παραδοθεί πριν και την τελευταία «μάχη». Έχει συναίσθημα και παρορμητισμό. Δεν έχει κλειστά αυτιά, έχει μερικές εμμονές, ακούει και στατιστικά έχει υλοποιήσει ό,τι του εισηγήθηκε.
Είναι η «ατμομηχανή». Χρειάζεται και «βαγόνια»-συνεργάτες. Μόνος του είναι αδιανόητο να φτάσει μέχρι τέλους.
Τα δυο τελευταία χρόνια η διοικητική προσπάθεια για την επιστροφή της ομάδας στην θέση που της αξίζει, ήταν αξιέπαινη. Δεν είναι της παρούσης να γίνονται «αυτολιβανισμοί» και αποδόσεις παρασήμων. Η προσπάθεια, όμως, δεν σταμάτησε τον Μάϊο του 2017. Το λέω αυτό, γιατί ακόμα κι αν δεν υπάρχει αντιπολίτευση, η σιωπηρή, αλλά και συνάμα διακριτική αδιαφορία ανθρώπων που έκαναν ότι ήταν δυνατόν για τις δυο συνεχόμενες ανόδους, αλλά για δικούς τους λόγους (δικαιολογημένους και μη), απέχουν διακριτικά, δεν είναι σημάδι ενότητας. Μιλάω για όσους και χρήματα έβαλαν και ακολούθησαν την ομάδα στην άγονη γραμμή και μετέτεψαν, μαζί με τον κόσμο, την πίκρα τους σε υπομονή, επιμονή και πείσμα για να γυρίσει η «κυανέρυθρη» φανέλα στην Α1. Τα δύσκολα δεν τελείωσαν. Το να κατοχυρωθεί η θέση που αξίζει να έχει ο ΠΑΝΙΩΝΙΟΣ, είναι ακόμα δυσκολότερη αποστολή. Γιατί, εκτός του αγωνιστικού, το «restart» του ΠΑΝΙΩΝΙΟΥ γίνεται πολυεπίπεδα και παντού. Σε διοργανώτρια αρχή (ιδρυτικό μέλος του το ΤΑΚ Πανιώνιος), σε ομοσπονδία, σε διαιτησία, σε μάρκετιγκ, σε οργάνωση γραφείων, σε Τύπο και επικοινωνία (ανεπίτρεπτο να μην υπάρχει ολοκληρωμένο site και social, ύστερα από 3 μήνες λειτουργίας), σε συνεργασίες με τους μάνατζερ που διαφαντεύουν, εμμέσως, το άθλημα συνολικά. Η «μάχη» με τον χρόνο είναι καθημερινή, γιατί υπήρξε καθυστέρηση, γιατί ο χρόνος πιέζει, γιατί όλοι οι άλλοι ήταν πιο έτοιμοι.
Αλίμονο, αν στον σύλλογο των 127 χρόνων ιστορίας, το «έγκλημα» της περιόδου 2014-2015 για τον εκ έσω «τορπιλισμό» της ομάδας μπάσκετ και τον υποβιασμό της στην Β’ Εθνική, χωρίς να ανοίξει μύτη, να υπάρξει ουδεμία αντίδραση από τους φιλάθλους (οργανωμένους και μή), παρά μόνο θέαση σε 14 συνεχόμενες ήττες, δεν έχει γίνει ΜΑΘΗΜΑ. Πολύ νωπό το ΠΑΘΗΜΑ.
Διαφωνίες σε χειρισμούς και αποφάσεις, υπάρχουν. Διαφορετικές απόψεις. Παρεξηγήσεις. «Ξυνισμένα» πρόσωπα. Αν επαναληφθεί το «έγκλημα» του 2015, αυτά θα τα θυμάται κανείς; Ένας είναι ο απόλυτος στόχος. Να αποφευχθεί το «δίς εξαμαρτείν». Με τον ιστορικό να έχει κατοχυρώσει την θέση του στην Α1, σ’αυτή που αξίζει να είναι, όπως λένε άπαντες, τον επόμενο Μάιο, ας τσακώνεται ο Σταύρος με τον Πολ, ο Πολ με τον Τάκη, ο Τάκης με τον Χρήστο, ο Χρήστος με τον άλλο Χρήστο, ο ένας με τον άλλο. ΌΧΙ, όμως, κλάματα πάνω από το χυμένο γάλα της εσωστρέφειας και ο ΠΑΝΙΩΝΙΟΣ να μετατρέπεται «Σίσυφος».
Το περιβάλλον της ομάδας δεν έχει άλλη επιλογή από το «τα λίγα λόγια ζάχαρη και τα καθόλου μέλι» για και την όποια κριτική ασκείται, ακόμα και με τις πιο καλοπροαίρετες διαθέσεις.
Αν εκτιμώ κάτι πολύ βασικό, πέραν των όσων έχει πετύχει τα 3 τελευταία χρόνια, εντός και εκτός...χόρτου, στον Νίκο Ζαμάνη και στην πορεία του στον ΠΑΝΙΩΝΙΟ, είτε ως οπαδός, είτε ως το «άλφα και το ωμέγα» του ποδοσφαιρικού τμήματος, είναι ό,τι «βγαίνει πάντα μπροστά» για να «φάει τις σφαίρες». Και χωρίς να φορά αλεξίσφαιρο. «Ομπρέλα» στα αποδυτήρια, «μαστίγιο» μέσα σ’ αυτά, όταν κι αν χρειαστεί.
Το ποτήρι όσο πικρό κι αν είναι, το πίνουν όλοι μαζί, μέχρι τον πάτο του. Εντός, εκτός, πιο δίπλα, εκ του σύνεγγης. Και στον πόλεμο, όσο «πανιωνιοπατρωτικό» κι αν ακούγεται, δεν περισσεύει κανείς. Χωρίς τον ΠΑΝΙΩΝΙΟ στην Α1, ουδείς δεν θα έχει ούτε δικαίωμα...απολογίας, αν «λιποτακτήσει» τώρα που ακόμα η «παρτίδα σώνεται», όπως θα έλεγε και ο Δενδρινός.
Έλληνες και ξένοι
«Νever give up», λοιπόν και αγγλιστί για να το διαβάσουν και να το βάλουν καλά στο μυαλό τους, ο Χέντερσον, ο Γούτσον, ο Μακ Νίλι, ο Νταλό, ο Γκράβιτς και ο Τσούπκοβιτς. Να καταλάβουν ότι την ίδια φανέλα που φορούν, φόρεσαν, τίμησαν και αποτέλεσε εφαλτήριο για την «εκτόξευση» της καριέρας τους, συμπατριώτες τους, ο Λάντσμπεργκερ, ο Τέρνερ (αυτός που «κόλλησε» την μπάλα του «Θεού» στο ταμπλό), ο Μπράουν, ο Στόουκς, ο Κίνγκ, ο Μακίνις, ο Μπέιλι, ο Μακ Κόλουμ και αρκετοί άλλοι.
Kαι φυσικά ο μη Αμερικάνος, ο αείμνηστος ΜΠΟΜΠΑΝ που αυτοκτόνησε (χωρίς εισαγωγικά) μέσα στο γήπεδο με την φανέλα του ΠΑΝΙΩΝΙΟΥ. ΚΑΙ ΤΕΤΟΙΑ ΑΛΛΗ ΑΥΤΑΠΑΡΝΗΣΗ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΑΛΛΟ ΣΥΛΛΟΓΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ. Εκεί στο γήπεδο είναι η φωτογραφία του ΓΙΑΝΚΟΒΙΤΣ να «κοιτά» τους εκάστοτε ξένους παίκτες του ΠΑΝΙΩΝΙΟΥ, όχι για να κάνουν τέτοια «τρέλλα» (προς Θεού), αλλά να κάνουν «βουτιές» στο παρκέ, πλονζόν, να πάρουν μεγάλα σουτ και να μην κάνουν air ball. Nα βγάλουν-πριν να είναι να είναι αναστρέψιμη η κατάσταση- τον αθλητικό εγωϊσμό τους. Τον αμερικάνικο μπασκετικό εγωϊσμό τους, αντί να βλέπουν τον Γκρίφιν του Κολοσσού να σταματά στους 31 πόντους, τον Ντεκοζί και τον Χάινς του Κόροιβου να σκοράρουν 17 και 16 πόντους, αντίστοιχα, τον Ντένμον του Παναθηναϊκού να έχει 21, τον Χάρις της ΑΕΚ να φτάνει τους 19, τον Μακ Φάντεν και τον Τζόουνς να έχουν 35 και 28 πόντους, αντίστοιχα και rank 36 και τον Λάμπ του Λαυρίου να πετυχάνει 21 πόντους.
Αντί να μπουν στον πειρασμό να ζητήσουν αυτόγραφο, ας κάνουν την υπέρβαση του εαυτού τους. Υπάρχει το «θέλω», υπάρχει και το «μπορώ». Αν δεχτούμε ότι στο δεύτερο, αυτή είναι η ποιότητα τους, δεν είναι ακριβοί, δεν είναι από το καλό «ράφι» της αγοράς, δεν, δεν, δεν, στο «θέλω» τους, υπάρχει θέμα για το αν «προσέχω τα στατιστικά μου και είναι ο αυτοσκοπός μου για την επόμενη ομάδα» ή δεν παίζω με την μέγιστη αυτοσυγκέντρωση και χάνω το ένα λει απ μετά το άλλο.
Αν οι νυν ξένοι της ομάδας δεν γνωρίζουν το παρελθόν των πα ξένων του ΠΑΝΙΩΝΙΟΥ και χωρίς να είναι... υποχρεωμένοι να το γνωρίζουν ή δεν ρώτησαν, ας τους πει κάποιος για τους προκατόχους τους. Να δούν σε βίντεο τα κατορθώματα τους για να καταλάβουν τι έχει δει ο πιο μπασκετικός κόσμος του ελληνικού μπάσκετ και συγκρίνει και απογοητεύεται. Να μάθουν ότι ΠΟΤΕ ο ΠΑΝΙΩΝΙΟΣ δεν είχε πανάκριβα συμβόλαια ξένων παικτών και έβρισκε Αμερικάνους παίκτες που ήταν «λαχεία» και που γούσταραν να παίζουν για την ομάδα.
Οι εποχές άλλαξαν. Αυτά που έκανε ο ΠΑΝΙΩΝΙΟΣ τις τρείς τελευταίες δεκαετίες, τα βλέπει να τα κάνουν οι αντίπαλοι του που τον «αντιγράφουν» και καλά κάνουν. Έχουν κάνει πολύ πιο εύστοχες επιλογές ξένων και οι περισσότερες δεν είναι δα και τόσο οικονομικά υψηλότερες. Το «παίρνεις, ό,τι πληρώνεις και τόσο αξίζει» δεν είναι κανόνας. Κι αν είναι με την δύναμη του χρήματος, υπάρχουν πολλές εξαιρέσεις στον κανόνα. Ίσως να τους πρόσεξαν καλύτερα οι μάνατζερ και να τους πρότειναν Αμερικάνους παίκτες-«τεφαρίκια».
Γι’ αυτόν τον λόγο, όσοι φίλαθλοι έχουν δει και τα οκτώ παιχνίδια μέχρι τώρα, αναρωτιούνται πως είναι δυνατόν «να μην έχει ο ΠΑΝΙΩΝΙΟΣ έναν, τουλάχιστον, Αμερικάνο παίκτη που θα βάλει 20-25 πόντους, θα πάρει την μπάλα όταν ζυγίζει...κιλά και θα την βάλει καλάθι, όταν ο χρόνος τελειώνει, θα βοηθήσει τον προπονητή με την αξιοπιστία και την φερεγγυότητα του, θα «σιγοντάρει» τον Σακελλαρίου στην επίθεση για να μην γίνεται τόσο ευανάγνωστη η επίθεση της ομάδας και το «ξύλο» πάει «σύννεφο» στον Βαγγέλη;». Και όμως είναι δυνατόν. Οι έξι ξένοι κάθε ομάδας δεν είναι, πλέον, το 50 % της δυναμικότητας της. Κατά περίσταση ομάδας μπορεί να φτάνει και το 70-80%. Στον ΠΑΝΙΩΝΙΟ που άρχισε προετοιμασία με...τρισήμισυ παίκτες και τον Γούντς, στον ΠΑΝΙΩΝΙΟ που εξάντλησε τις 3 αλλαγές του πρώτου γύρου (Νταλό, Μακ Νίλι, Γκράβιτς), στον ΠΑΝΙΩΝΙΟ που δεν πρόλαβε να δημιουργήσει ελληνικό «κορμό» είτε στην πεντάδα, είτε και στον πάγκο του, είναι αναγκασμένος να «ζήσει ή να πεθάνει» με τους ξένους παίκτες του. Με τους υπάρχοντες και με τους δυο που θα δικαιούται να αντικαταστήσει μετά τις 20 Ιανουαρίου.
Κι αν δεν μπορούν στην επίθεση, δεν τους απομένει άλλη επιλογή να παίξουν άμυνα. Κι αν έχουν άλλη μπασκετική κουλτούρα, επιβάλλεται γίνουν πιο «αλήτες». Να αρνηθούν να δεχτούν καλάθι στο ένας εναντίον ενός, στο «drive» του αντιπάλου, να πάρουν το κεφάλι του προσωπικού αντιπάλου τους, αντί να σκύβουν το δικό τους και να κάνουν επαναφορά της μπάλας. Εκτός κι το έχουν... «τάμα» να δέχονται 75 και άνω πόντους σε κάθε παιχνίδι, γιατί δεν διορθώνουν με την άμυνα τους, την επιθετική «παλίρροια», όταν συμβαίνει και δεν μπορούν να κρατήσουν διαφορές στο σκορ...
Στο σημείο που έχει φτάσει ο ΠΑΝΙΩΝΙΟΣ, δεν μπορεί να έχει επαγγελματική αντιμετώπιση από τους Αμερικάνους παίκτες του. Και σαφώς γίνονται διπλές προπονήσεις και σαφώς υπάρχει ένταση στις προπονήσεις και σαφώς το τεχνικό επιτελείο βάζει τις φωνές, αλλά τα μέχρι τώρα αποτελέσματα και κυρίως οι αντίπαλοι του ΠΑΝΙΩΝΙΟΥ έδειξαν ότι θέλει κι άλλη προσπάθεια. Περισσότερη. Πιο επίπονη. Πιο φιλότιμη. Προσπάθεια και αποτέλεσμα που θα αποδείξει ότι η ταμπέλα «μελλοθάνατος» δεν ανήκει στον ΠΑΝΙΩΝΙΟ.
Οι Αμερικάνοι είναι μια «ομάδα» μέσα στην ομάδα. Υπάρχει και το θέμα το πως υποδέχεται η ομάδα τους εκάστοτε Αμερικάνους για να μην είναι «ξένα σώματα». Να υπάρχει συνείδηση, ομοψυχία, ομογένεια. Κάποτε υπήρχε ένα ερασιτεχνικό τημ, με μπροστάρη τον Γιώργο Κάβουρα που υποδεχόταν τους εκάστοτε ξένους και έκανε μέχρι ενός ορίου την «φιλιπινέζα» τους. Στο επαγγελματικό μπάσκετ και γνωρίζοντας εκ των έσω την λειτουργία της ομάδας, οι ξένοι παίκτες του ΠΑΝΙΩΝΙΟΥ δεν έχουν καμμία αφορμή και δικαίωμα να νιώθουν αφιλόξενα. Στα βασικά θέματα, σίτιση, στέγαση, ιατρική κάλυψη και κυρίως πληρωμές, η διοίκηση είναι ακέραια.
Δυο...τραπεζώματα έχουν γίνει σε εστιατόρια-χορηγούς της ΚΑΕ και το κλίμα είναι ενωτικό. «Πειράγματα», αστεία, συζητήσεις, Έλληνες και ξένοι, μαζί. Συνεπώς, υπάρχει ασφαλές περιβάλλον συνεργασίας. Αυτά στην μια πλευρά του γηπέδου.
Στην άλλη πλευρά, υπάρχει αγωνιστική ανταποδοτικότητα για το παραπάνω; Επιθυμία για έξτρα ατομική προπόνηση; Απόδειξη ότι έχω ταυτιστούν με τον στόχο της ομάδας για παραμονή; Απόδειξη ό,τι παίζουν με το «μαχαίρι στο στόμα»; Απόδειξη ό, τι υπάρχουν κι άλλοι έξι στον πάγκο, εκτός του Ραλλάτου (έκλαιγε όταν υπέγραψε το πρώτο συμβόλαιο του) που είναι συνεχώς όρθιος και «παίζουν», εμψυχώνοντας την πεντάδα ; (όπως φώναζε με την Εθνική ομάδα, ο συγχωρεμένος ο Μπαλφούσιας στο προολυμπιακό του ’88). Αυτονόητα, τον δρόμο τον δείχνουν οι Έλληνες παίκτες της ομάδας. Και θεμιτότατο είναι να πάρουν πρωτοβουλία και να τους μιλήσουν. Ξανά και ξανά. «Για να λέμε αλήθειες», όπως φώναζε προ 20σαετίας ο Κουλμπαλόγου στην πλατεία, η ομάδα έχει καλό κλίμα, αλλά δεν είναι «μπετόν». Κάνουμε την προπόνηση μας, πρωϊνή και απογευματινή, βλέπουμε το βίντεο, ντους και είμαστε τυπικότατοι στις επαγγελματικές υποχρεώσεις μας. Υπάρχει ακόμα απόσταση από το «ένας γι’ όλους, όλοι γι’ έναν».
Κι όμως, στο 0/8, ψυχολογία του «SURVIVOR» επιβάλλεται να έχουν ΑΠΑΝΤΕΣ. Από τον γιατρό μέχρι τον φροντιστή, τον Άκη. Για να ζήσουν και να αφήσουν τους...άλλους να πεθάνουν. Γιατί, (καθ’ υπερβολή) καμία λανθασμένη πάσα δεν επιτρέπεται (όπως αυτή του Ζήση στον Βαγγέλη στην τελευταία ευκαιρία διεκδίκησης της νίκης στο Λαύριο), δέκα άστοχες βολές δεν επιτρέπονται, άλλες ήττες στις λεπτομέρειες, λόγω θολωμένης σκέψης, εξιατίας άγχους, δεν επιτρέπονται. Το οξυγόνο τελειώνει.
Χώρος για μοιρολατρίες δεν υπάρχει. Ούτε καν...χαραμάδα για να «φωλιάσουν» στα αποδυτήρια της ομάδας.
Προσωπικά, δεν θα εκφράσω ξανά άποψη (δημοσιευμένη), μέχρι την 26η αγωνιστική και την ολοκλήρωση του πρωταθλήματος. Μέχρι να βρούμε ουρανό. Μέχρι τότε που στον κάθε αντίπαλο του, η οντότητα-ΠΑΝΙΩΝΙΟΣ, οι φίλαθλοι του, οι διοικούντες του, οι συνεργάτες του, οι προπονητές, οι παίκτες του, θα λέει τον ΠΑΝΙΩΝΙΟ ΘΑ ΤΟΝ ΣΕΒΕΣΤΕ. ΤΟΝ ΠΑΝΙΩΝΙΟ. Τον σύλλογο που επέζησε από ξεριζωμό, ξεπέρασε υποβιβασμούς σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ, πήρε Κύπελλα, έφτιαξε τρείς ενδεκάδες Εθνικής ομάδας, είχε οπαδό τον Σμυρνιό Ωνάση και δεν θα αφανιστεί ΠΟΤΕ.
Δεν υπάρχουν σχόλια