Πριν από 26 χρόνια, σαν σήμερα, ο Μπόμπαν Γιάνκοβιτς είχε υποστεί το ατύχημα το οποίο έμελλε να του σημαδέψει τη ζωή. Ήταν 28 Απριλίου του ...
Ήταν 28 Απριλίου του 1993 και ο Πανιώνιος φιλοξενούσε τον Παναθηναϊκό στο κλειστό της οδού Αρτάκης. Περίπου οκτώ λεπτά πριν από τη λήξη, ο Σέρβος γκαρντ/φόργουορντ βρίσκεται σε μία επιθετική του ενέργεια. Ο ρέφερι του αγώνα, Κουκουλεκίδης, τον χρεώνει με επιθετικό φάουλ επάνω στον Αλβέρτη. Αυτό ήταν το πέμπτο του, κάτι που σήμαινε ότι έπρεπε να αποχωρήσει από το παρκέ.
Η αντίδραση του Γιάνκοβιτς έχει μείνει αξέχαστη σε όποιον την είδε –είτε ζωντανά, είτε αργότερα-. Πήρε φόρα και χτύπησε με δύναμη το κεφάλι του στη βάση της μπασκέτας. Δυστυχώς αντί να βρει στα προστατευτικά, το κρανίο του χτύπησε επάνω σε μία βίδα η οποία δεν ήταν καλυμμένη. Ο Μπόμπαν έπεσε στο παρκέ.«Δεν νιώθω τα χέρια μου και τα πόδια μου» φωνάζει, ενώ ζητάει βοήθεια από τον γιατρό του Πανιωνίου, Γιώργο Κατσιφαράκη. Την ίδια ώρα, ορισμένοι ανεγκέφαλοι οπαδοί των «πράσινων» -προφανώς- χωρίς να έχουν καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει φωνάζουν: «Πέθανε, πέθανε». Τελικά αποφασίστηκε να μεταφερθεί άμεσα στο νοσοκομείο.
Έτσι μετά από περίπου μισή ώρα ο Γιάνκοβιτς βρέθηκε στο Γενικό Κρατικό. Η διάγνωση των γιατρών επιβεβαίωσε τους φόβους. «Ρήξη νωτιαίου μυελού και κάταγμα στον έκτο αυχενικό σπόνδυλο». Με μία λέξη. Τραγωδία.
Ο –πάντα χαμογελαστός- Μπόμπαν έπρεπε να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του καθηλώμενος στο αναπηρικό του καροτσάκι. Εντούτοις ποτέ δεν το έβαλε κάτω, πηγαίνοντας και παρακολουθόντας πάντα τον γιο του Βλαδίμηρο στις προπονήσεις των ακαδημιών του Πανιωνίου.
Στις 28 Ιουνίου του 2006 (13 ολόκληρα χρόνια μετά την άτυχη στιγμή) ο Μπόμπαν «έσβησε» μέσα στο πλοίο, καθώς ταξίδευε για τη Ρόδο. Η φανέλα του με το νούμερο 8 κρέμεται από την οροφή του γηπέδου του Πανιωνίου.Το μόνο σίγουρο είναι πως ο μεγάλος Μπόμπαν δεν έχει ξεχαστεί και δεν θα ξεχαστεί από κανέναν Πανιώνιο και πάντα το όνομα του θα ακούγεται από τους κυανέρυθρους φιλάθλους σε κάθε μπασκετικό αγώνα της ομάδας!
Το μόνο που μπορεί να γραφτεί ως επίλογος είναι:
Μπόμπαν σ’ αγαπάμε, ποτέ δε σε ξεχνάμε…
Δεν υπάρχουν σχόλια