Τέλος εποχής...

Γράφει ο Λουζιτανός... Η σεζόν πλησιάζει στο τέλος και ο Πανιώνιος επιδόθηκε σε μία ακόμη …ανάσταση. Αυτή τη φορά ήταν η σειρά του ...

Γράφει ο Λουζιτανός...

Η σεζόν πλησιάζει στο τέλος και ο Πανιώνιος επιδόθηκε σε μία ακόμη …ανάσταση. Αυτή τη φορά ήταν η σειρά του Παναθηναϊκού και του Λουτσιάνο (1η εκτός έδρας νίκη με 3 γκολ διαφορά φέτος και 1ο γκολ για το βραζιλιάνο παίκτη). Το 0-3 είναι βαρύ, αλλά οι παίκτες έδειξαν πως έχασαν κάθε ενδιαφέρον για το παιχνίδι μετά το 0-1. Όχι ότι μέχρι τότε έτρωγαν και σίδερα, αλλά τουλάχιστον κρατούσαν τα προσχήματα, απέναντι σε μια μέτρια ομάδα, με απλήρωτους παίκτες που μέχρι λίγο καιρό πριν κινδύνευε και βαθμολογικά για υποβιβασμό και απλά όπως δήλωσε ο Ουζουνίδης κράτησε τη σοβαρότητά της χωρίς να πιάσει ιδιαίτερα στάνταρ απόδοσης.

Δυστυχώς ο κόσμος έφυγε απογοητευμένος από το γήπεδο και δεν είναι η πρώτη φορά φέτος. Ο απολογισμός της χρονιάς πρέπει σαφώς να περιλαμβάνει τις επανειλημμένες απογοητευτικές εμφανίσεις της ομάδας, τόσο στην έδρα της, όσο και εκτός, απέναντι σε αντιπάλους κάθε δυναμικότητας. Όπως χαρακτηριστικά διαπιστώνει κανείς, ο φετινός Πανιώνιος δεν κατάφερε να κερδίσει καμία από τις ομάδες που βρίσκονται πάνω από αυτόν στην βαθμολογία, στην έδρα του.

Το μόνο θετικό στα τελευταία παιχνίδια, είναι ότι εφόσον υπάρχουν ελλείψεις και τραυματισμοί προέκυψε το θετικό ότι παίρνουν συμμετοχές νεαροί παίκτες της ομάδας και αποκτούν έτσι εμπειρίες σε μια σεζόν χωρίς πλέον κάποιον στόχο.

Βέβαια, αν και υπήρχαν πολλαπλοί στόχοι στην αρχή της χρονιάς, η ομάδα δεν μπορούσε να κάνει το κάτι παραπάνω και αυτό διαφάνηκε από τα πρώτα κομβικά παιχνίδια. Από τα ματς με τη Μακάμπι, αλλά και σε όσα κρίσιμα παιχνίδια ακολούθησαν, ο Πανιώνιος ήταν πάντοτε λίγο ή περισσότερο άνευρος, χωρίς πάθος, χωρίς αμυντική συνοχή και από κάποιο σημείο και μετά χωρίς στρωτή λειτουργία, σε όλες τις γραμμές. Η ομάδα δε βρήκε μια σταθερή ταυτότητα στη διάρκεια της σεζόν, ακόμη και πριν τη φυγή κάποιων βασικών παικτών τον Ιανουάριο.

Οι αιτίες μπορεί να οφείλονται είτε στο «ταβάνι» που είχε ποιοτικά αυτή η ομάδα ή στο γεγονός ότι ο προπονητής δεν μπόρεσε να εμπνεύσει τους παίκτες ώστε να δώσουν και να πετύχουν το κάτι παραπάνω (αν και εφόσον μπορούσαν...), ή και στα δύο παραπάνω.

Το ταβάνι ήταν εμφανές στις αμυντικές αδυναμίες της ομάδας, αλλά και στην έλλειψη κινητικότητας και δημιουργικότητας των παικτών. Το κενό της ψυχολογίας πάλι, ήταν εμφανές στα αποτελέσματα. Ένας Πανιώνιος που πολλές φορές δεν εμφανιζόταν στο Α΄ ημίχρονο (ή και σε όλο τον αγώνα), που δεν μπορούσε να κρατήσει σκορ ακόμη και αν ήταν μπροστά με 2-0 (βλ. με Ατρόμητο) ή αν κέρδιζε στις καθυστερήσεις (ματς με Ατρόμητο και ΠΑΟΚ). Που έγινε έρμαιο σε πολλές ομάδες που αγωνίστηκαν με βασικό όπλο την ψυχολογική τους ανωτερότητα.

Αναμένουμε λοιπόν από τη διοίκηση, που ξέρουμε ότι δρα κατά κανόνα για το καλό της ομάδας, να τα λάβει αυτά υπόψη και να κάνει τις επιλογές αυτές που θα φέρουν την ομάδα σε καλύτερη μοίρα στη νέα σεζόν. Αναμένουμε και από τους παίκτες να σεβαστούν το όνομα της ομάδας στους 2 εναπομείναντες αγώνες και να ξεκινήσουν τις διακοπές τους (που φέτος θα είναι μεγαλύτερες), μετά τον τελευταίο αγώνα.

Περαστικά στον Κότνικ, τη μύγα μέσα στο γάλα της φετινής ομάδας…