Πριν από 39 χρόνια (09/06/1979) ο Πανιώνιος κατακτούσε τον πρώτο του ποδοσφαιρικό τίτλο, επικρατώντας στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδος ...
Σας παραθέτουμε το αφιέρωμα του αείμνηστου Λάζαρου Πατσουράκου για την τεράστια εκείνη επιτυχία του Ιστορικού...
Η ΠΡΩΤΗ γεύση σε κάθε έκφαση της ζωής, η γλυκιά και πρωτόγνωρη, αφήνει πάντα πολλές και όμορφες αναμνήσεις στον καθένα μας. Κι αν, μάλιστα δεν είσαι συνηθισμένος στο να απολαμβάνεις τακτικά τέτοιες γεύσεις, τότε η πρώτη, μετά από μια διαδρομή πάνω από 80 χρόνια, μέσα στους στίβους, σου μένει χαραγμένη με ανεξίτηλα πελώρια γράμματα στην ιστορία σου.
Ναι, είναι αλήθεια αυτό πέρα για πέρα. Κι αν ρωτήσει κανένας, έτσι δειγματοληπτικά κάποιο φίλο του Πανιωνίου, αυτού του μεγάλου σε ιστορία και πολυποίκιλη δράση συλλόγου της Νέας Σμύρνης, ποιο γεγονός τον έχει κάνει υπερήφανο, ως φίλο, ως λάτρη αυτής της κυανέρυθρης ιστορίας των 100 και πλέον χρόνων, η απάντηση θα είναι χωρίς πολλές σκέψεις.
-Μα η κατάκτηση του κυπέλλου Ελλάδας στις 9 Ιουνίου 1979. Το βράδυ εκείνο, μέσα στο Καραϊσκάκη, ο Δαβίδ γονάτισε τον Γολιάθ ( ο Πανιώνιος κατατρόπωσε την ΑΕΚ με 3-1) και πρόβαλε στο μεγάλο σκηνικό, ντόπιο και ξένο του ποδοσφαίρου , ως δύναμη και ιδιαίτερη αξία.
Από τότε, από τη Σαββατιάτικη εκείνη ζεστή βραδιά, που την έκαναν οι φίλοι του Πανιωνίου μέσα κι έξω από το Καραϊσκάκη , ιδιαίτερα εκείνοι που είχαν καταλάβει την εξέδρα προς το Φάληρο, ακόμη πιο καυτή έχουν περάσει αρκετά χρόνια. Ήλθε κι άλλη μεγάλη χαρά.
«Ζευγάρωσε» ο Πανιώνιος τις διακρίσεις του στο Κύπελλο, δέκα και κάτι χρόνια μετά. Όλοι γιόρτασαν κι αυτή την κατάκτηση. Όλοι την δέχτηκαν με υπερηφάνεια και καμάρι. Όμως εκείνη του 1979, ήταν πρωτόγνωρη, ήταν κυρίαρχη στα συναισθήματα, γιατί για να φτάσει ο Πανιώνιος στις 9 Ιουνίου και να στεφανωθεί κυπελλούχος, είχε ξεπεράσει τρομερά εμπόδια.
Είχε αποκλείσει τον τότε μεγάλο Άρη Θεσσαλονίκης ( εκείνη τη χρονιά είχε βγει 2ος στο πανελλήνιο πρωτάθλημα), αφού κατάφερε να ανατρέψει το 5-2 του Χαριλάου με το εκπληκτικό μέσα στη Ν. Σμύρνη 5-1. Κι ύστερα ήλθε η σειρά του Ολυμπιακού. Ήταν ο μεγάλος, ο αδιαφιλονίκητος, ο σίγουρος για την κατάκτηση του Κυπέλλου. Ο Πανιώνιος υπέταξε τον "θρύλο" με 2-1 στη Νέα Σμύρνη, αλλά ο δεύτερος αγώνας στο Καρϊσκάκη φάνταζε πολύ δύσκολος. Ο Ολυμπιακός χρειαζόταν μόλις 1 γκολ για να προκριθεί. Οι κυανέρυθροι όμως είχαν ψυχή χιλίων "πανθήρων" και μπορεί να ηττήθηκαν με 3-2, αλλά πετυχαίνοντας 2 γκολ πήραν την πρόκριση χάρη σε αυτά τα εκτός έδρας γκολ. ο Πανιώνιος πέρασε στον τελικό, όπου τον περίμενε η ΑΕΚ.
Δεν σας κρύβω πως όλοι τον είχαν χαμένο από χέρι τον Πανιώνιο. Γιατί τότε η ΑΕΚ με Μαύρο, Μπάγεβιτς, Τάσο κι ένα σωρό άλλα αστέρια της βομβάρδιζαν το κουράγιο και το σθένος των κυανέρυθρων με συνεχείς δηλώσεις. Ο τότε τεχνικός της ομάδας, ο μεγάλος «δάσκαλος» του ποδοσφαίρου, Πάνος Μάρκοβιτς και οι λεβέντες του, έμεναν αμίλητοι.
Ούτε δηλώσεις, ούτε τυμπανοκρουσίες. Πώς άλλωστε να γίνει κάτι τέτοιο, αφού η ομάδα του Πανιωνίου ήταν μεταξύ πτώσης και παραμονής στο πανελλήνιο πρωτάθλημα εκείνης της χρονιάς. Παθιασμένοι, όμως, ήταν όλοι οι παίκτες και ποθούσαν τη διάκριση, όπως ο πεινασμένος ένα κομμάτι ζεστό ψωμί. Φιλικά μου έλεγε τότε ο Μητσάρας, ο Μαυρίκης με την τεράστια ψυχή, τα εξής:
«Να είσαι στο γήπεδο εκείνη τη βραδιά, γιατί θα φάει η μύγα σίδερο και το κουνούπι ατσάλι...Θα γράφεις μια ολόκληρη εβδομάδα, γιατί εμείς θέλουμε να γράψουμε ιστορία στις 9 Ιουνίου».
Η αξέχαστη βραδιά
Θυμάμαι αρκετά, γιατί είχα πάει από νωρίς στο γήπεδο, αφού η «Αθλητική Ηχώ» είχε προετοιμαστεί κατάλληλα, ώστε να αφιερώσει αρκετές σελίδες στο μεγάλο τελικό, με πάμπολλα στιγμιότυπα.Να ξεκαθαρίσω κάτι, πρωτίστως. Δεν ξέρω αν ο τότε διευθυντής της εφημερίδας, ο αείμνηστος Σταμάτης Γρατσίας πίστευε πως ο Πανιώνιος θα στεφόταν κυπελλούχος, αλλά ο έτερος αείμνηστος, ο εκδότης της εφημερίδας, ο παπούς, Γιώργος Γεωργαλάς, γνήσιος Νεοσμυρνιώτης, μου είπε λίγο πριν φύγω για το γήπεδο μαζί με δύο τρεις άλλους νεαρούς συναδέλφους, τα εξής:
« Κοίτα ρε Μανιάτη- προσφιλής του έκφραση για μένα- να τους ...ταπώσετε τους Αεκτζήδες για να πάρει φωτιά η Νέα Σμύρνη...».
Όταν έφτασα στο Στάδιο Καραϊσκάκη κι ανέβηκα στη εξέδρα των δημοσιογραφικών θεωρίων άρχισα να σημειώνω, τα πάντα. Θυμάμαι Δημάρχους, παραδημάρχους, φίλους που είχαν να πατήσουν χρόνια το πόδι τους στο γήπεδο να δίνουν τώρα με κυανέρυθρα κασκόλ το παρών. Αεικίνητοι ήταν ο αλησμόνητος στρατηγός Πάνος Αμμανίτης, ο δοκιμαζόμενος σήμερα σκληρά με την υγεία του Γιάννης Αναγνωστόπουλος και ο τότε πρόεδρος του Πανιωνίου, Δικαίος Δαβάκης.
Η εξέδρα, όμως, στην απέναντι πλευρά, προς τη μεριά του Φαλήρου, σιγά- σιγά χρωματιζόταν παράξενα. Καπέλα κυανέρυθρα, κασκόλ με τα ίδια χρώματα και εκατοντάδες σημαίες ομόρφαιναν το χώρο. Όσο για τα πανό, ε, αυτά ξεπέρασαν κάθε προσδοκία. Οι Σύνδεσμοι φιλάθλων είχαν κάνει τρομερή δουλειά. Ο Κούλης ο Τσίχλας, ο Βασίλης ο Μισύρης και τόσοι άλλοι που μου διαφεύγουν τα ονόματα τους- τους ζητώ συγγνώμη- είχαν κάνει το καλύτερο.
Για πρώτη φορά είδα τόσο ζεστό κόσμο να στηρίζει τον Πανιώνιο. Και τότε θυμάμαι που είπα σε ένα συνάδελφο Αεκτζή που πήγε να μου κάνει πλάκα, γιατί ήξερε ότι κάλυπτα το ρεπορτάζ του Πανιωνίου πολλά χρόνια, τα εξής:
« Στο τέλος φίλε έλα μαζί μου στο πούλμαν του Πανιωνίου, να δεις πως θα πανηγυρίζουν Μάρκοβιτς και παίκτες το κύπελλο...».
Μη με ρωτήσετε αν πίστευα τα όσα έλεγα. Αλλά ξέσπασα στα πειράγματα που μου έκαναν. Ποιος ξέρει ίσως έτσι να προκαλούσα και τη μοίρα του Πανιωνίου να μη του στρέψει τα νώτα. Και δεν του τα έστρεψε φίλοι μου.
Έχουν περάσει πολλά χρόνια για να φέρουν λησμονιά σε πολλούς. Όχι και σ΄ εμένα. Γιατί ειλικρινά εκείνη η βραδιά ήταν πρωτόγνωρη στην κυριολεξία. Η ατμόσφαιρα, η δράση μέσα στο γήπεδο, οι εικόνες που έβλεπες και κατέγραφες, όλα μα όλα είχαν μια άλλη διάσταση. Αυτή του υπέροχου και ωραίου, του ιστορικού και του αξέχαστου.
Λίγα για το παιχνίδι
Βουβάθηκαν οι κυανέρυθροι, όταν μόλις στο 3 λεπτό του αγώνα ο Κύπριος Τάσος ξετίναζε τα δίχτυα του Κάκαρη κι έφερνε την ΑΕΚ να φαντάζει νωρίς- νωρίς ως θριαμβεύτρια. Οι φίλοι του Πανιωνίου, αυτό το πολυπληθές τότε ανώνυμο και επώνυμο φίλαθλο κοινό, δεν το έβαλε κάτω. Μετά το ξάφνιασμα αναθάρρησε και στήριξε ψυχικά την ομάδα. Όμως το πρώτο 45λεπτο έληξε με την ΑΕΚ να προηγείται με 1-0.Ο πανούργος και οξυδερκής Πάνος Μάρκοβιτς μέσα στα αποδυτήρια έκανε τη δική του επανάσταση. Έριξε στη μάχη το μεγάλο αρχηγό της ομάδας, τον Βασίλη Μωραϊτέλη και φώναξε σε όλους δυνατά και ψυχωμένα.
«Τώρα θα τους τσακίσετε...Δεν θέλω άλλη λέξη ν΄ακουστεί εδώ μέσα παρά μόνο μια. Πως θα βγείτε στο β΄ μέρος και θα τιμήσετε τους εαυτούς σας πρώτα και μετά τον Πανιώνιο κι όλο αυτόν τον υπέροχο κόσμο που βρίσκεται στις εξέδρες».
Έτσι κι έγινε. Στο 51 ο «μουστάκιας», ο Νίκος Αναστόπουλος με εκπληκτικό τρόπο έβαζε τα πράγματα στα ίσα, κάνοντας το σκορ 1-1. Η μάχη εντάθηκε για να φτάσει στο 67’ και ο Λίμα, να χωθεί σαν φίδι στην περιοχή της ΑΕΚ και να κάνει το 2-1. Τότε η εξέδρα σείστηκε στην κυριολεξία. Αλήθεια πού βρέθηκαν τόσοι κυανέρυθροι φίλαθλοι εκείνη την ημέρα; Ήταν κάτι το εκπληκτικό και ανεπανάληπτο. Ούτε στη δεύτερη κατάκτηση κυπέλλου έγινε κάτι τέτοιο, ούτε άλλη φορά στα τόσα χρόνια που κάλυπτα το ρεπορτάζ αυτού του ιστορικού συλλόγου.
Ο Πανιώνιος πήρε φαλάγγι την ΑΕΚ. Ο Μωραϊτέλης με ρεσιτάλ ευφυίας και ευρηματικότητας τραβούσε όλους τους παίκτες προς τη δόξα, για να γράψουν όλοι μαζί με το τρίτο γκολ του αείμνηστου Γιάννη Παθιακάκη στο 84 λεπτό το χρυσό, αξέχαστο θρίαμβο, που σαν πρώτο μεγάλο, ιστορικό γεγονός στην πολύχρονη ιστορία του συλλόγου, έφερνε δάκρυα χαράς κι ευτυχίας σε μικρούς και μεγάλους.
Κι όταν το κύπελλο πέρασε στα χέρια των παικτών, το γήπεδο πήρε φωτιά. Ο Μάρκοβιτς κλαίγοντας είχε χαθεί μέσα στις αγκαλιές παικτών και φιλάθλων. Δαβάκης, Αναγνωστόπουλος, Αμμανίτης, Πάλλας, Δώνας, Βεντούρης και τόσοι άλλοι, χοροπηδούσαν από χαρά κι ευτυχία. Επιτέλους ο Πανιώνιος κατακτούσε τον πρώτο του μεγάλο τίτλο. Έμελλε, μάλιστα, να τον κατακτήσει μια χρονιά πριν γίνει ΠΑΕ, αφού την επόμενη το 1980 άλλαξε το ποδοσφαιρικό καθεστώς με τη δημιουργία των ΠΑΕ.
Θα μπορούσα να γράφω ώρες ολόκληρες για εκείνη τη βραδιά. Θα σταθώ, όμως, στο πούλμαν της επιστροφής. Παίκτες και παράγοντες μαζί και δύο δημοσιογράφοι- ο ένας ήμουν εγώ- φιλοξενήθηκαν στο πούλμαν για να μας μεταφέρει στη Ν. Σμύρνη. Η πορεία ήταν μαγευτική. Σημαίες πάνω σε μηχανάκια, σε αυτοκίνητα ανέμιζαν και συνόδευαν την αποστολή.
Χριστέ μου τι έγινε όταν φτάσαμε στη Ν. Σμύρνη. Κόσμος είχε ξεχυθεί στους δρόμους της πόλης, που ήταν λαμπροφωτισμένη, αφού ο Δήμαρχος είχε σπεύσει να της δώσει τη δική της όψη για μια υποδοχή όπως άξιζε σε εκείνους που χάραξαν το όνομα τους με χρυσά γράμματα στην ποδοσφαιρική ιστορία του Πανιωνίου. Μία ώρα και κάτι έκανε η αποστολή να διασχίσει όλη την πλατεία της Ν. Σμύρνης. Μάλιστα από τα μπαλκόνια αρκετοί έρραναν το πούλμαν με λουλούδια και όλοι μαζί φώναζαν ρυθμικά Πανιώνιος, Πανιώνιος.
Κι εκείνοι που χάραξαν με ανεξίτηλα γράμματα τα ονόματα τους στην ιστορία του ποδοσφαίρου μας, αλλά και σ΄ αυτή του Πανιωνίου ήταν οι εξής:
Κάκαρης, Ζαχαρόπουλος, Γραβάνης, Χαλκίδης, Εμβολιάδης, Σαϊπάς( 46 Μωραϊτέλης), Λίμα, Μαυρίκης, Αναστασόπουλος, Παθιακάκης, Βαλλίδης. Με τεχνικό ηγέτη και εμψυχωτή τον μεγάλο δάσκαλο του ελληνικού ποδοσφαίρου, Πάνο Μάρκοβιτς.
Δεν υπάρχουν σχόλια