Πρώτα υπομονή και μετά κριτική

Γράφει ο ΓΕΡΟΠΑΝΘΗΡΑΣ... Με συμπληρωμένες μόλις δυο εβδομάδες προετοιμασίας, οτιδήποτε κι αν επιχειρήσει να πει κανείς θα είναι, προφα...

Γράφει ο ΓΕΡΟΠΑΝΘΗΡΑΣ...

Με συμπληρωμένες μόλις δυο εβδομάδες προετοιμασίας, οτιδήποτε κι αν επιχειρήσει να πει κανείς θα είναι, προφανώς, παρακινδυνευμένο και, πιθανότατα, εκτός πραγματικότητας. Πολύ περισσότερο, μάλιστα, από τη στιγμή που ο Πανιώνιος παρουσιάζει εντελώς διαφορετικό πρόσωπο στο ξεκίνημα, σε σχέση με αυτό που αποχαιρέτισε την προηγούμενη. Οπότε, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να αρκεστούμε σε όσα (λιγοστά) βγαίνουν από τα αποδυτήρια και σύμφωνα από τα οποία ο Ανιγκό έχει αρχίσει να κερδίζει πόντους τόσο με την προπόνηση, όσο και με τη συμπεριφορά του, αλλά και ότι κάποιοι από τους νεοαποκτηθέντες δείχνουν ότι μπορούν να βοηθήσουν και κάποιοι άλλοι ότι χρειάζονται ένα χρονικό διάστημα για να προσαρμοστούν.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι όλες οι κινήσεις που έγιναν ως τώρα (και, προφανώς, θα γίνουν και από εδώ και πέρα) είναι χαμηλού κόστους, με το μπάτζετ να είναι ίσως το χαμηλότερο των τελευταίων χρόνων. Όχι βέβαια ότι κάτι τέτοιο σημαίνει ότι και ο Πανιώνιος θα είναι υποχρεωτικά χαμηλών προσδοκιών. Πολλές φορές, άλλωστε, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο που έρχεται να αποδείξει στην πράξη τοπόσο δίκιο είχαν οι αρχαίοι όταν έλεγαν το περίφημο «ουκ εν τω πολλώ το ευ».

Άλλωστε, ο Ανιγκό έχει αποδείξει και πέρσι στον Λεβαδειακό ότι μπορεί να φέρει αποτελέσματα με παίκτες που, όπως φαίνεται, αξίζουν χωρίς να κοστίζουν. Υπομονή, λοιπόν, μέχρι να αρχίσει η ομάδα να δίνει (σοβαρά και αξιόπιστα) δείγματα γραφής (κάτι που θα αρχίσει να γίνεται στα φιλικά του Αυγούστου) και όχι βιαστικά συμπεράσματα του τύπου… «πού πάμε με παίκτες από τη Δ’ Γαλλίας». Να μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι ο Πανιώνιος έχει παράδοση στο να αναδεικνύει παίκτες που ήρθαν από πολύ χαμηλά. Μια ματιά στην (πρόσφατη και παλιότερη) ιστορία θα βγάλει στην επιφάνεια ονόματα όπως του Μάκου, του Τζιόλη, του Κολοβού, του Σάμαρη, του Μπακασέτα, του Ντρόμπνι, του Μπουμάλ, του Σπιριντόνοβιτς και αρκετών ακόμη που ήρθαν άγνωστοι και έφυγαν... δαχτυλοδεικτούμενοι.

Και, παρεμπιπτόντως, το ιδανικό θα ήταν ο οποιοσδήποτε να βγάλει τα συμπεράσματά του (θετικά ή αρνητικά) από κοντά, δηλαδή από το γήπεδο κι όχι από τον καναπέ του σπιτιού του. Ήτοι η όποια κριτική να ασκηθεί με βάση την εικόνα που σχηματίζει ο καθένας κι όχι με τα όσα φτάνουν στα αφτιά του.

ΥΓ1. Το θέμα του Κότνικ δεν έχει καμία σχέση με άλλες παρόμοιες περιπτώσεις – προσφυγές που έχουν κατά καιρούς συμβεί, όπως πέρσι του Οικονόμου ή πρόσφατα του Νόβακ. Πρόκειται ίσως για τον κορυφαίο ποδοσφαιριστή του Πανιωνίου στο περσινό πρωτάθλημα κι ένα περιουσιακό στοιχείο της ομάδας, από το οποίο θα μπορούσε να εξασφαλίσει σημαντική βοήθεια στην προσπάθεια για την εξυγίανση. Οπότε η επίσημη ενημέρωση για τις εξελίξεις, μάλλον θα πρέπει να είναι πιο συχνή τόσο για να μαθαίνει ο κόσμος τι γίνεται, όσο και για να σταματήσει ο καθένας να λέει το μακρύ του και το κοντό του.

ΥΓ2. Όταν κάποιος θεωρείται (και είναι) σύμβολο μιας ομάδας, πρέπει να τυγχάνει και ανάλογης συμπεριφοράς από τους ανθρώπους της.