Γράφει ο ΓΕΡΟΠΑΝΘΗΡΑΣ Ειλικρινά, δεν με πειράζει τόσο πολύ μια ήττα, αν στο ενενηντάλεπτο που προηγήθηκε έχω δει στην ομάδα μου πράγματ...
Ειλικρινά, δεν με πειράζει τόσο πολύ μια ήττα, αν στο ενενηντάλεπτο που προηγήθηκε έχω δει στην ομάδα μου πράγματα που μου άρεσαν. Γι αυτό και δεν με πείραξε (τόσο πολύ επαναλαμβάνω) η ήττα από τον ΠΑΟΚ και τον Ολυμπιακό. Ακριβώς για τον ίδιο λόγο, όμως, με πείραξε η ήττα από τον Παναθηναϊκό. Γιατί δεν είδα σχεδόν τίποτε στον Πανιώνιο που θα μπορούσα να πω ότι μου άρεσε.
Αν εξαιρέσεις το πρώτο δεκάλεπτο που ο Παναθηναϊκός ήταν «στραγγαλιστικός», αιφνιδιάζοντας τους πάντες με αυτή του την εικόνα, και το τελευταίο τέταρτο του πρώτου ημιχρόνου που ο Πανιώνιος ξεδιπλώθηκε με αξιώσεις στο γήπεδο και έφτιαξε και κάποιες καλές φάσεις, σε όλο το υπόλοιπο διάστημα η εικόνα ήταν κάτω του μετρίου.
Από μόνο του, άλλωστε, το 73-27 της κατοχής της μπάλας, δείχνει το τι ακριβώς «παίχτηκε» στο ΟΑΚΑ. Ειδικά το «ταμπούρι» του δεύτερου ημιχρόνου ήταν αποκρουστικό. Δεν είναι δυνατό να μην προσπαθήσεις καν να βγάλεις μια κόντρα, ένα συνδυασμό της προκοπής και απλώς να αμύνεσαι με έντεκα παίκτες πίσω από την μπάλα. Πολύ περισσότερο από τη στιγμή που το τελευταίο τέταρτο του πρώτου σαρανταπεντάλεπτου σου έχει δείξει ότι αν το κυνηγήσεις σωστά, μπορείς να γίνει απειλητικός. Αντ’ αυτού προτιμήθηκε μια τακτική που αν μη τι άλλο δεν ταιριάζει στον Πανιώνιο των τελευταίων χρόνων.
Δεν μου άρεσε η σχεδόν πλήρης έλλειψη κίνησης χωρίς την μπάλα, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα κάποιες εκτελέσεις πλάγιου στο πρώτο ημίχρονο, όπου ο παίκτης που το εκτελούσε δεν είχε πού να δώσει την μπάλα, αφού οι υπόλοιποι ήταν «βιδωμένοι» στις θέσεις τους. Δεν μου άρεσε η έλλειψη βοήθειας από τον πάγκο, αφού η δεύτερη αλλαγή ήταν περισσότερο για καθυστέρηση μιας κι έγινε λίγα δευτερόλεπτα πριν το παιχνίδι μπει στις καθυστερήσεις, ενώ η τρίτη μάλλον «φυλάχτηκε» για το παιχνίδι με τον… Ατρόμητο. Δεν μου άρεσαν τα (και πάλι) πολλά λάθη στο κέντρο που έδιναν τη δυνατότητα στον Παναθηναϊκό για δεύτερες επιθέσεις και, μάλιστα με λιγότερο οργανωμένη άμυνα.
Κι όλα αυτά σε μια χρονική στιγμή που, μετά την πολύ καλή εικόνα κόντρα στον Ολυμπιακό και τις τρεις σερί νίκες με Απόλλωνα, ΑΕΛ και Άρη, φάνηκε ότι κάτι αλλάζει κι ότι η ομάδα βρίσκει ρυθμό και πατήματα στο γήπεδο. Αντί, όμως, να συνεχιστεί αυτή η αλλαγή ήρθε μια ήττα πισωγύρισμα, όχι τόσο λόγω αυτού καθαυτού του αποτελέσματος, όσο λόγω της αγωνιστικής παρουσία του Πανιωνίου. Μια ήττα που φέρνει τους «κυανέρυθρους» και πάλι πολύ κοντά «στα σχοινιά» και καθιστά καθοριστικό από κάθε άποψη το παιχνίδι με τον Ατρόμητο.
ΥΓ1. Δέχομαι ότι η έλλειψη κίνησης στον χώρο δεν βοηθάει, αλλά από την άλλη το εκνευριστικό κουβάλημα και κράτημα της μπάλας από τον Κεϊτά και (κυρίως) τον Σπιριντόνοβιτς, μόνο σωστή ανάπτυξη δεν συνιστά.
ΥΓ2. Όσοι ασκούν δριμεία κριτική στον Ντουρμισάι, καλό θα είναι να θυμηθούν ότι πρόκειται για τον μοναδικό καθαρόαιμο φορ που διαθέτει ο Πανιώνιος, έναν παίκτη που δεν αφήνει καμία φάση χωρίς να δώσει μάχη κι έναν παίκτη που πολλές φορές αναγκάζεται να γυρίσει πολύ πίσω για να πάρει την μπάλα και να ξεκινήσει την επίθεση.
ΥΓ3. Για να τελειώσει κάποια στιγμή αυτό το αστείο, κάποιος πρέπει να υπενθυμίσει στον κύριο Ανιγκό ότι ο Πανιώνιος δεν είναι Λεβαδειακός κι ότι στις συνεντεύξεις Τύπου των παιχνιδιών του Πανιωνίου, πρέπει να παρίσταται ο καθ’ ύλην αρμόδιος, δηλαδή ο προπονητής του. Και για να μιλάμε με παραδείγματα, την ερώτηση για τις ανύπαρκτες δεύτερη (που, ουσιαστικά, είναι ως μη γενόμενη λόγω της χρονικής στιγμής που έγινε) και τρίτη αλλαγή στο παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό όφειλε να την απαντήσει ο ίδιος ο Ανιγκό και όχι ο συνεργάτης του, χωρίς την παραμικρή διάθεση υποτίμησης του Μπερνάρ Ροντρίγκεζ.
Δεν υπάρχουν σχόλια