Γράφει ο ΓΕΡΟΠΑΝΘΗΡΑΣ... Να, λοιπόν, που σιγά – σιγά το κλίμα άρχισε να αντιστρέφεται. Τι χρειαζόταν; Να κάνει η ομάδα για πρώτη φορά...
Να, λοιπόν, που σιγά – σιγά το κλίμα άρχισε να αντιστρέφεται. Τι χρειαζόταν; Να κάνει η ομάδα για πρώτη φορά φέτος τρία καλά (ως πολύ καλά) παιχνίδια και να πάρει ένα σπουδαίο διπλό στην Ξάνθη. Και ως δια μαγείας όλα άλλαξαν. Από τη μιζέρια που σε κάποιες περιπτώσεις έφτανε στα όρια της απαξίωσης, περάσαμε στα εγκώμια που κι αυτά από τη δική τους πλευρά σε κάποιες περιπτώσεις φτάνουν στα όρια των διθυράμβων. Θα μου πείτε, βέβαια, Έλληνες είμαστε και ως τέτοιοι έχουμε το... ουρανόθεν δικαίωμα να «μεταφέρουμε» τις αντιδράσεις μας από τα ύψη στα βάθη και τούμπαλιν.
Η υπερβολή σε όλο της το μεγαλείο και οι σοβαρές φωνές που δεν αναθεματίζουν στα στραβά, αλλά ούτε και απογειώνουν στα καλά, μετριούνται στα δάχτυλα. Κι όλα αυτά γιατί γενικά ως λαός, ειδικότερα ως φίλαθλοι και… ειδικότατα ως Πανιώνιοι στερούμαστε ενός βασικού χαρακτηριστικού, η χρήση του οποίου διευκολύνει σε πολύ μεγάλο βαθμό τα πράγματα. Της υπομονής. Το «κλειδί για όλα», όπως την είχε χαρακτηρίσει ο γνωστός σύγχρονος γνωμικογράφος Άρνολντ Γκλάσοου, αφού «κοτόπουλο θα έχεις όταν κλωσήσεις το αβγό κι όχι όταν το σπάσεις».
Έτσι, λοιπόν, μέχρι πριν από καμιά εικοσαριά ημέρες, για πολύ κόσμο οι συνεχείς μεταπτώσεις στην απόδοση των «κυανέρυθρων», δεν οφειλόταν απλώς στην αυτονόητη έλλειψη σταθερότητας μιας ομάδας με καινούριο προπονητή που προσπαθούσε να καταλήξει στο καταλληλότερο σύστημα και να βάλει κάποια νέα στοιχεία στο παιχνίδι, αλλά στο ότι ο Ανιγκό είναι μόνο για τον Λεβαδειακό, το ρόστερ είναι για τα πανηγύρια κι ότι κάποιοι παίκτες παίζουν μόνο για την πάρτη τους και κάποιοι άλλοι έχουν καβαλήσει το καλάμι. Ελάχιστοι είχαν την υπομονή να περιμένουν το «στρώσιμο» που θα έφερνε και την απόκτηση σταθερότητας.
Μετά, όμως, από την πολύ μεγάλη νίκη στην Ξάνθη, την εξαιρετική εικόνα κυρίως στο πρώτο ημίχρονο και τη μεστή εμφάνιση σε ολόκληρο το παιχνίδι, τα πράγματα άλλαξαν. Το «θα παλέψουμε για να σωθούμε», για παράδειγμα, σταμάτησε να ακούγεται και πάλι καλά που δεν… πρόλαβε κιόλας να μεταμορφωθεί σε σιγουριά για την πεντάδα, ο Πίριζ από «χοντρός» έγινε παίκτης που εμπνέει εμπιστοσύνη στο κέντρο, ο Τσιλούλης από… «πού πας με παίκτη από τον Απόλλωνα Λάρισας» έγινε «εργαλείο» με πολλαπλή χρησιμότητα, ο Ανιγκό από εμμονικός και «λίγος» έγινε καλός προπονητής και ουκ ολίγα ακόμη παραδείγματα.
Γι αυτό, λοιπόν, χρειάζεται υπομονή. Και, φυσικά, δεν χρειάζεται μόνο στα άσχημα, αλλά είναι απαραίτητη και τώρα που τα πράγματα πάνε όπως πρέπει. Ο υπερβολικός ενθουσιασμός είναι κακός σύμβουλος που τις περισσότερες φορές έχει χειρότερα αποτελέσματα από την υπέρμετρη απογοήτευση.
Οπότε κρατάμε «χαμηλά την μπάλα», στηρίζουμε την ομάδα και στα καλά και στα άσχημα και συνεχίζουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια