Γράφει ο Λουζιτανός... Δεν το φανταζόμουνα έτσι το σημερινό άρθρο. Θα ήθελα να γράψω για οιωνούς και συμπτώσεις, όπως το '98, με πα...
Δεν το φανταζόμουνα έτσι το σημερινό άρθρο. Θα ήθελα να γράψω για οιωνούς και συμπτώσεις, όπως το '98, με παλαίμαχο ποδοσφαιριστή μας στον πάγκο, με την ομάδα να αγωνίζεται για σωτηρία στο πρωτάθλημα, αλλά να κάνει το θαύμα στο κύπελλο. Δε βαριέσαι; Το χθεσινό παιχνίδι ήταν ένας ακόμη …οιωνός για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Από πολλές απόψεις. Κατέδειξε την κατάσταση των πραγμάτων, για να θυμούνται οι παλαιότεροι και να μαθαίνουν οι νεώτεροι.
Μπορώ να γράφω σελίδες για τη σαπίλα που επικρατεί στο χώρο του πιο λαϊκού αθλήματος, λες και τεχνηέντως η διέξοδος για ψυχαγωγία ακόμη και των πιο φτωχών πρέπει να μολύνεται και αυτή από το καθεστώς της οικονομικο-πολιτικής μυαρής κάστας.
Ήδη, όμως άρχισα και ξεφεύγω. Και δεν θέλω να το κάνω. Γιατί θέλω να μιλήσω για τα …θετικά που είχε η χθεσινή βραδιά. Και θα το κάνω με μία μικτή προσέγγιση, από τη μία φιλοσοφική, από την άλλη πραγματική.
Από αρχαιοτάτων χρόνων υπήρχαν δύο κύρια φιλοσοφικά ρεύματα. Οι Σωκρατικοί – Πλατωνικοί (παρόμοιοι με μικρές αποκλίσεις) από τη μία, οι Αριστοτελικοί από την άλλη. Τα ρεύματα αυτά διατυπωμένα στα ονόματα των κύριων φιλοσόφων που τα ανέπτυξαν, επηρέασαν τόσο πολύ το σύγχρονο κόσμο που τα βλέπει κανείς σε πολλές πτυχές της σημερινής κοινωνίας. Σε κάποιες περιπτώσεις βέβαια, αρκετά ευτελισμένα…
Οι Σωκρατικοί – Πλατωνικοί ήταν κατά κύριο λόγο οι «ρομαντικοί» της φιλοσοφίας. Οι αφηρημένες έννοιες, ο λόγος, η ελευθερία, η εσωτερική αναζήτηση του καλύτερου εγώ αλλά και του καλύτερου κοινωνικού συνόλου, είναι έννοιες που αναπτύχθηκαν μέσα σε αυτή τη ροή της φιλοσοφίας. Από την άλλη, η λογική, ο ρεαλισμός, η ερμηνεία και η τάξη των πραγμάτων, αναπτύχθηκαν στην Αριστοτελική ροή. Έτσι, ενώ από τη μία ακούμε για «ουτοπία» ή «αναρχική κοινωνία» (μια κοινωνία όπου έχουμε τέλειους ηθικά ανθρώπους, άρα δεν χρειάζονται αρχές και νόμοι), από την άλλη προβάλλεται η επικράτηση των «άριστων». Στα πολιτικά συστήματα, δημοκρατία από τη μία, αριστοκρατία από την άλλη (δεν είναι τυχαίο το πρώτο συνθετικό της λέξης).
Μετά τη σύντομη αυτή εισαγωγή, για να μην κουράζουμε, ερχόμαστε και στο ποδόσφαιρο. Εδώ ο καθένας μας που επιλέγει να ασχοληθεί, αυτοπροσδιορίζεται με την επιλογή της ομάδας του. Ρομαντικός, ή ρεαλιστής; Ουτοπικός ή «αριστοκράτης»;
Εμείς στον Πανιώνιο έχουμε κάνει την επιλογή μας. Είμαστε ρομαντικοί, ουτοπικοί, ονειροπόλοι. Θέλουμε να είμαστε εντάξει ηθικά. Όσο πιο εντάξει γίνεται. Και αυτό έχει κόστος. Κόστος, όπως το χθεσινό παιχνίδι.
Διότι, με την παρακμή που επικρατεί εν γένει, ο «αριστοκράτης», που με βάση τον Αριστοτέλη άρχει γιατί υπερέχει στη λογική και τη σοφία, δυστυχώς έχει πλέον ευτελιστεί και μετατραπεί σε δυνάστη που άρχει γιατί απλά υπερέχει σε χρήμα και διαπλοκή. Τόσο στην πολιτική, όσο και στο ποδόσφαιρο. Στο τελευταίο, αυτό που άλλαξε τα δύο – τρία τελευταία χρόνια, είναι το χρώμα του. Κόκκινο, κίτρινο, ασπρόμαυρο. Τι μας νοιάζει;
Εμείς θα μένουμε εδώ, στην κόκκινη και μπλε ουτοπία μας, ζώντας σε μια ονειρεμένη πολιτεία που κανείς δε μπορεί να μας στερήσει. Θα χαιρόμαστε γι’ αυτή, θα λυπόμαστε γι’ αυτούς.
Δεν κατηγορώ κανέναν Σκουλά και καμία Κουρομπύλια. Παιδιά του συστήματος είναι και αυτά. Και όταν σε κάθε σφύριγμα έχεις 11 κατσίκια και 20.000 πρόβατα να πέφτουν να σε φάνε, κάποια στιγμή όντας του συστήματος θα εκπληρώσεις το σκοπό σου. Και θα πάνε όλοι αυτοί ευχαριστημένοι σπίτι τους. Και μετά θα τους αρμέξεις (κατσίκια και πρόβατα μαζί) χαρούμενους… Δεν το νοιάζει το σύστημα για τους λιγοστούς «ουτοπικούς», ούτε για το δίκαιο, ούτε για το ηθικό. Το νοιάζει για το «γάλα» των 20011 αιγοπροβάτων. Ο νοών νοείτω.
Έτσι λοιπόν, βραδιές σαν τη χθεσινή είναι σταθμοί και για εμάς τους «ουτοπικούς». Ευκαιρίες για να θυμόμαστε ποιοι είμαστε και γιατί είμαστε αυτό που είμαστε: Πανιώνιος... αγάπες μου!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια