Γράφει ο ΓΕΡΟΠΑΝΘΗΡΑΣ... Να, λοιπόν, που ακόμη μια χρονιά έφτασε στο τέλος της. Μια «περίεργη» χρονιά, μια χρονιά που όλοι συμφωνούν ότ...
Να, λοιπόν, που ακόμη μια χρονιά έφτασε στο τέλος της. Μια «περίεργη» χρονιά, μια χρονιά που όλοι συμφωνούν ότι ήταν η πιο δύσκολη από τη στιγμή που ανέλαβε τον Πανιώνιο το δίδυμο Δάρα – Ζαμάνη και που αναμένεται να ολοκληρωθεί εξίσου δύσκολα στο εξωαγωνιστικό της κομμάτι ή, μάλλον, ακόμη δυσκολότερα. Τι είδαμε αυτή τη χρονιά;
Είδαμε την ομάδα να αλλάζει προπονητή μεσούσης της περιόδου για πρώτη φορά την τελευταία τετραετία. Κι αυτό γιατί ο Ζοσέ Ανιγκό (για τον οποίον ουδείς αμφιβάλει ότι πρόκειται για μια ποδοσφαιρική προσωπικότητα) δεν κατάφερε ποτέ να συνειδητοποιήσει (ενδεχομένως και να μην το προσπάθησε) τη διαφορά που έχει από κάθε άποψη ο Λεβαδειακός από τον Πανιώνιο, δεν μπόρεσε σε καμία στιγμή να εμπνεύσει τους ποδοσφαιριστές και να τους δώσει να καταλάβουν ποιος ήταν αυτός που είχαν απέναντί τους και (καθαρά αγωνιστικά) χαρακτηρίστηκε από εμμονές που θα μπορούσαν να στοιχίσουν πολύ ακριβά αν έμενε κι άλλο στον πάγκο.
Είδαμε (και πάλι για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό) σοβαρά κρούσματα απειθαρχίας, με χαρακτηριστικότερες τις περιπτώσεις του Σπιριντόνοβιτς και του Κεϊτά. Είδαμε μέσα στο γήπεδο μια ομάδα που σε κάποια παιχνίδια γνώρισε ντροπιαστικές ήττες (χαρακτηριστικά παραδείγματα η Λάρισα και το Αγρίνιο), ενώ σε κάποια άλλα είχε απογοητευτική εικόνα, κάτι που σε καμία περίπτωση δεν μας είχε συνηθίσει τα προηγούμενα χρόνια.
Είδαμε, όμως, και κάποια άλλα πράγματα κι εδώ ακριβώς «κολλάει» ο χαρακτηρισμός της φετινής χρονιάς ως «περίεργη». Είδαμε, δηλαδή, τον Πανιώνιο να γίνεται… Πανιώνιος σχεδόν σε όλα τα καθοριστικά παιχνίδια και, κυρίως, σε αυτά που αν «στράβωναν» θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε περιπέτειες. Είδαμε την ομάδα να παλεύει στα ίσια την πρόκριση στους «4» του Κυπέλλου απέναντι στον φετινό πρωταθλητή και, ουσιαστικά, να την κατακτά, αν δεν υπήρχαν… άλλοι παράγοντες που διαμόρφωσαν το τελικό αποτέλεσμα.
Και, τέλος, βλέπουμε τον Πανιώνιο να τερματίζει (κατά πάσα πιθανότητα) στην έκτη θέση, γεγονός που λαμβάνοντας υπόψη όλα τα παραπάνω, είναι επίτευγμα ανάλογο της… πρόκρισης σε ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ και που αν μη τι άλλο αποδεικνύει ότι αυτός ο σύλλογος «ποτέ δεν πεθαίνει».
Κάπως έτσι η ομάδα αποχαιρετάει τη φετινή χρονιά και σιγά – σιγά ετοιμάζεται για την επόμενη που δυστυχώς, όχι μόνο δεν θα είναι πιο εύκολη, αλλά ακόμη δυσκολότερη. Η μη αδειοδότηση, λόγω της γνωστής ιστορίας των 120 δόσεων, συνεπάγεται δύο δεινά. Το πρώτο (ο περιορισμός μεταγραφών) έχει αποδειχθεί από την ιστορία ότι είναι μάλλον εύκολα αντιμετωπίσιμο, λόγω της ικανότητας που έχει αυτός ο σύλλογος να «δημιουργεί» και να «ανασταίνει» ποδοσφαιριστές. Εκεί που θα χρειαστεί αρκετή προσπάθεια, αλλά και λίγη τύχη στην κλήρωση των πρώτων αγωνιστικών είναι το δεύτερο, η αφαίρεση έξι βαθμών από το νέο πρωτάθλημα.
Ο Πανιώνιος, όμως, είναι μαθημένος στα δύσκολα, αφού με τέτοια έζησε και τέτοια ξεπέρασε στο μεγαλύτερο μέρος της υπεραιωνόβιας πορείας του.
Δεν υπάρχουν σχόλια