Γράφει ο Ευάνθης Γκόγκουλης... Βρισκόμουν στο γήπεδο του Πανιωνίου, περιμένοντας να αρχίσει η επίσημη «πρώτη» της νέας σεζόν, όταν έγιν...
Βρισκόμουν στο γήπεδο του Πανιωνίου, περιμένοντας να αρχίσει η επίσημη «πρώτη» της νέας σεζόν, όταν έγινε γνωστό το αποτέλεσμα της κλήρωσης του πρωταθλήματος. Και οι λίγοι αυτόπτες μάρτυρες μπορούν να επιβεβαιώσουν το αυθόρμητο «όχι!» που ξεστόμισα όταν έμαθα ότι ξεκινάμε με τον Βόλο στη Νέα Σμύρνη.
Δεν συμμεριζόμουν τον ενθουσιασμό πολλών δίπλα μου για το θεωρητικά «εύκολο» ξεκίνημα. Όχι από διαίσθηση ούτε επειδή έκανα συνειρμούς με το 2010, όταν η άλλη άρτι προβιβασθείσα ομάδα του Βόλου (και του Μπέου) μας είχε κάνει «κηδεία» στη Νέα Σμύρνη. Αλλά από την πείρα που έχω αποκτήσει ζώντας την πανιώνια πραγματικότητα τα 35 από τα 42 χρόνια της ζωής μου.
Φοβόμουν ή, μάλλον, ήξερα ότι η δεδομένη ανάγκη της ομάδας να καλύψει άμεσα το χάντικαπ των -6 βαθμών, θα μας οδηγούσε όλους να προσδώσουμε στο παιχνίδι με τον Βόλο έναν χαρακτήρα που δεν θα μπορούσε να έχει ποτέ μία πρεμιέρα. Τον χαρακτήρα του «τελικού». Μία αίσθηση που όσο τελείωνε το δίμηνο της αναμονής και ο αγώνας πλησίαζε, πέρασε από τα αφεντικά στον προπονητή, από κει στους παίκτες, κατόπιν στα κείμενα των δημοσιογράφων (μηδέ του υπογράφοντος εξαιρουμένου) και τις τελευταίες ημέρες και στους οπαδούς! Και, όπως ήταν φυσικό, όλα έγιναν λάθος.
Δεν υπήρχε κανένας λόγος να πιεστεί να παίξει ο Κότνικ, από τη στιγμή που δεν προπονείτο κανονικά επί ένα μήνα και είχε να αγωνιστεί το πρώτο φιλικό ματς στο Καρπενήσι. Δεν ήταν ανάγκη να παίξει ούτε ο Ντομίνγκες εφόσον δεν ήταν κι αυτός 100% έτοιμος (αν και σίγουρα στάθηκε καλύτερα από τον Ευαγγέλου). Δεν έπρεπε να παίξει καν βασικός ο Μανιάτης εφόσον είναι ντεφορμέ, έστω κι αν ο Μαξίμοβιτς δεν είναι ακόμα απολύτως καλά. Και, το σημαντικότερο: δεν είναι δυνατόν κάποιοι παίκτες – ας μη λέμε ονόματα – να παίζουν με «τουπέ» και ύφους «παλιού», ενώ έχουν μόνο μισή χρονιά βασικοί στον Πανιώνιο.
Μετά Χριστόν προφητείες, θα πείτε. Όλοι μας, όμως, «πήραμε την πρεμιέρα μας λάθος» (ας μας επιτραπεί η παράφραση του στίχου του ποιητή). Δεν ξέχασαν οι παίκτες την μπάλα ούτε ο Μάντζιος τη δουλειά του. Όμως η ψευδαίσθηση που διαπέρασε κάθε κύτταρο του οργανισμού του Πανιωνίου για την υποτιθέμενη κρισιμότητα του χθεσινού αγώνα (μόλις ενός από τους συνολικά 33, αν συνυπολογίσουμε και τα πλέι άουτ), είχε ως συνέπεια να πάνε όλα στραβά. Διότι δεν μπορώ να δεχθώ ότι η χθεσινή εντεκάδα, η οποία είχε εννέα περσινούς βασικούς, είναι τόσο κακή όσο παρουσιάστηκε χθες.
Όλοι θα προτιμούσαμε να είχε έρθει η νίκη επί του Βόλου, ακόμα και με την κακή χθεσινή εμφάνιση. Και πάλι, όμως, δεν θα είχαμε σωθεί. Το «βουνό» που θα είχαμε να ανέβουμε, θα παρέμενε ψηλό. Τώρα είναι ακόμα ψηλότερο, αλλά το θετικό της ήττας – διότι, ναι, υπάρχει κι αυτό! – είναι ότι επιτέλους θα ηρεμήσουμε.
Από χθες, ο Πανιώνιος είναι ξεγραμμένος στη συνείδηση του 99,9% των φιλάθλων που παρακολουθούν τη Super League. Ανάλογο είναι και το ποσοστό των οπαδών της ομάδας μας που πιστεύουν το ίδιο. Ίσως αυτό να βγει και σε καλό, με την έννοια ότι προπονητής και παίκτες θα δουλέψουν με λιγότερο άγχος και πίεση. Ίσως, πάλι, να αποδειχθεί ότι είναι η σκληρή πραγματικότητα – σίγουρα θα είναι, αν η ομάδα δεν αλλάξει άμεσα, με κάποιον τρόπο, αγωνιστικό πρόσωπο.
Ακόμα πιο σίγουρο, όμως, είναι ότι πολλοί από εμάς δεν γίνεται να συμβιβαστούμε με την ιδέα ότι έχουμε πέσει από την 1η αγωνιστική, ακριβώς επειδή έχουμε δει τον Πανιώνιο να αντιστρέφει ανάλογες εις βάρος του καταστάσεις σε στενότερα χρονικά διαστήματα. Είμαι βέβαιος ότι και οι παίκτες πιστεύουν το ίδιο και τουλάχιστον θα παλέψουν για να τα καταφέρουν. Όχι τόσο από σεβασμό στη φανέλα που φορούν, αλλά από προσωπικό εγωισμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια