Ο προπονητής της ομάδας Εφήβων συστήνεται στην ακαδημία μπάσκετ. Mε εμπειρία και εξιδίκευση σε τμήματα υποδομών, περισσότερο από τρείς δε...
Ο προπονητής της ομάδας Εφήβων συστήνεται στην ακαδημία μπάσκετ.Mε εμπειρία και εξιδίκευση σε τμήματα υποδομών, περισσότερο από τρείς δεκαετίες, ο κόουτς Χρήστος Ασημακόπουλος, ανέλαβε την τεχνική καθοδήγηση της ομάδας Εφήβων στη ακαδημία μπάσκετ του Πανιωνίου για την προσεχή αγωνιστική περίοδο. Ο νέος τεχνικός της εφηβικής ομάδας συστήνεται στην «κυανέρυθρη» ακαδημία, μιλά για την μακρόχρονη ενασχόληση του στην εκπαίδευση των παικτών πριν από την ενηληκίωση τους, τον στόχο ανάδειξης παικτών που πρέπει να αγωνίζονται και να μαθαίνουν την θέση που θα έχουν και σε ανδρική ομάδα, καθώς και την ειλικρινή εκτίμηση αποτροπής παικτών να ασχοληθούν με το μπάσκετ, εφόσον η διάθεση τους δεν συμβαδίζει με τα πρόσιντα και την έφεση τους στο άθλημα.
--Διαθέτετε μεγάλη εμπειρία από την μακρόχρονη ενασχόληση με τους αθλητές των ακαδημιών και την εκπαίδευση τους. Ποια είναι η πορεία σας μέχρι την ακαδημία του ΠΑΝΙΩΝΙΟΥ;
«Άρχισα από τον Χαριλάο Τρικούπη, στο Μεσολλόγι, συνέχισα στην ΑΕΚΤ, στον Ολυμπιακό, στον Κρόνο, στον Αμύντα, στον Παπάγου και ήμουν πολλά χρόνια στον Απόλλωνα. ΄Ήμουν σε προσφυγικό σύλλογο και ήρθα σε προσφυγικό σύλλογο, επίσης, όπως είναι ο ΠΑΝΙΩΝΙΟΣ. Έχω εργασθεί και σε ανδρικές ομάδες, αλλά η ενασχόληση με τα μικρότερα παιδιά είναι “μικρόβιο” στην νοοοτροπία μου και ουδέποτε απομακρύνθηκα από τον συγκεκριμένο χώρο ή δεν βαρέθηκα να δουλεύω με αθλητές αυτών των ηλικιών. Αντίθετα, υπάρχει ένα νέο κίνητρο κάθε φορά γνωρίζεις νέους παίκτες που ενδιαφέρονται να παίξουν μπάσκετ, να τους εκπαιδεύεις. Υπάρχει το κίνητρο της συνεχούς δημιουργίας».
--Είναι πιο δύσκολη η αποστολή του προπονητή να μάθει σε κάθε παιδί τα βασικά στοιχεία του μπάσκετ και με προοπτική να γίνει πρωταθλητής από αθλητής;
«Σίγουρα, είναι πιο δύσκολο, αλλά και πιο ενδιαφέρον. Ο προπονητής σ’ αυτές τις ηλικίες, έχει πολλά κοινά με τον δάσκαλο στο Δημοτικό και αργότερα τον καθηγητή στο γυμνάσιο και στο Λύκειο. Το να συνεργαστείς μικρούς, ηλικιακά, αθλητές και ύστερα από πολλά χρόνια, να βλέπεις, έστω κι έναν από αυτούς να παίζει σε ανδρικό επίπεδο και ειδικά υψηλό, δεν υπάρχει μεγαλύτερη ηθική ικανοποίηση να βλέπεις τον... “σπόρο” που έριξες να έχει αποδώσει “καρπούς”. Υπάρχουν παίκτες που σε θυμούνται, ύστερα από τριάντα χρόνια και με την βοήθεια της τεχνολογίας, επικοινωνούν και ευχαριστούν για την βοήθεια στα πρώτα βήματα τους και τα λόγια τους προκαλούν συγκίνηση. Αυτή είναι και η μεγαλύτερη ηθική ικανοποίηση του προπονητή των ακαδημιών. Προσωπικά, υπάρχουν 25-30 παίκτες που τους γνώρισα στην παιδική ηλικία τους και έπαιξαν σε επίπεδο ανδρών. Όταν ωριμάζουν, αναγνωρίζουν την βοήθεια που πήραν, τότε και έμεινε αναλλοίωτη στον χρόνο».
--Ποια είναι τα πρώτα στοιχεία, πνευματικά και τεχνικά που πρέπει να πάρει ένα παιδί που αρχίζει το μπάσκετ, από ηλικία δέκα ετών ή και μικρότερη;
«Το πρώτο στοιχείο είναι η εισαγωγή του στον αθλητισμό. Γιατί, δηλαδή, να αθληθεί και γιατί επέλεξε το συγκεκριμένο σπορ. Είναι το ίδιο το παιχνίδι που πρέπει να τον ευχαριστεί και μετά θα κριθεί αν μπορεί να ανταποκριθεί τεχνικά. Αν, δηλαδή, έχει την έφεση να παίξει και το ταλέντο ή θα χρειαστεί να παίξει σε άλλο σπορ, παραμένοντας στον αθλητισμό. Πως εκφράζεται μέσα από τον αθλητισμό και πως δημιουργεί την προσωπικότητα του. Για να γίνεις πρωταγωνιστής σε οποιοδήποτε σπόρ και ειδικά στα ομαδικά που υπάρχει το κορυφαίο στοιχείο της συνεργασίας, πρέπει να έχεις προσωπικότητα και καλή άμυλα με τους συμπαίκτες του. Στην Αμερική, παίκτες σαν τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, υπάρχουν χιλιάδες στα κολέγια, έχοντας πλούσια σωματικά προσόντα και ίσως καλύτερα. Από μια δεξαμενή 7.000 παικτών στο NCAA, είναι ζήτημα αν οι είκοσι παίξουν στο ΝΒΑ. Είναι θέμα χαρακτήρα να επιβιώσεις και να διακριθείς στο ΝΒΑ. Η πορεία του Αντετοκούνμπο, αποδεικνύει την δυνατή σκέψη που είχε σε κάθε φάση της ζωής του από την Αθήνα μέχρι το Μιλγουόκι και πως αντέδρασε στην ευκαιρία που του δόθηκε από τους Μπακς, αλλά και το πως διαχειρίστηκε την πρόσφατη απώλεια του πατέρα του».
-- Όταν αρχίζει η εκπαίδευση των παικτών, γίνεται και η διαλογή τους, αν έχουν προοπτική να παίξουν καλό μπάσκετ ή πρέπει να ασχοληθούν με άλλο άθλημα;
«Ναι, είναι η ώρα της αλήθειας κι ας είναι δυσάρεστη. Όταν εκτιμώ ότι κάποια παιδιά δεν έχουν προοπτική, το λέω στα ίδια και κυρίως στους γονείς που μπορεί να επιμένουν να ασχοληθούν τα παιδιά τους με το μπάσκετ. Δεν πρέπει να κρατάμε παιδιά στο μπάσκετ που δεν μπορούν να ακολουθήσουν και να μην χαίρονται το ίδιο το παιχνίδι, όπως και οι συνομήλικοι του. Το μπάσκετ δεν είναι για όλους.
Για παράδειγμα, όταν είδα τον Νίκο Μίχαλο σε ηλικία δέκα ετών, είχα πει ότι θα παίξει καλό μπάσκετ, γιατί ξεχώριζε. Βέβαια, στην συνέχεια της εξέλιξης κάθε ταλαντούχου παίκτη, θα παίξει καθοριστικό ρόλο, ο χαρακτήρας του για να φτάσει στο μάξιμουμ των δυνατοτήτων του. Μέχρι την ηλικία των 18 ετών, όλα είναι καλά και ρόδινα, αλλά σημασία έχει σε ποιό επίπεδο, θα έχει φτάσει ένας παίκτης, στα 22 χρόνια του και μετέπειτα. Γι’ αυτό έχουμε δει περιπτώσεις παιδιών που είχαν μεγάλο ταλέντο σε μικρή ηλικία, αλλά δεν είχαν την ανάλογη εξέλιξη και “χάθηκαν” στην πορεία τους, ενώ αντιστρόφως, παίκτες, όπως ο Διαμαντίδης που δεν είχε ξεχωρίσει σε μικρή ηλικία, αλλά στην πορεία του, έφτασε σε κορυφαίο επίπεδο».
--Ποια είναι η προπονητική διαχείριση στα παιδιά που παρουσιάζουν αλλαγές σωματικές και πνευματικές σε διάστημα ενός χρόνου ή από παιδιά γίνονται έφηβοι;
«Αυτές οι δυο αλλαγές σώματος και σκέψης είναι αναμενόμενες στην ανάπτυξη κάθε ανθρώπου και του αθλητή. Χρειάζεται “καλλιέργεια” της θετικής σκέψης των παιδιών και υπομονή για τους παίκτες που μπορεί να μην έχουν σταθερή, ανοδική πορεία, αλλά κάνουν και πισωγύρισμα. Υπάρχει και η παροχή έξτρα κινήτρου, όταν βάζεις ένα μικρότερο παιδί να παίξει με μεγαλύτερους, ηλικιακά, παίκτες για να του δοθούν ερεθίσματα και να δοκιμασθούν αντοχές. Γι’ αυτό, επαναλαμβάνω ότι όταν ο παίκτης γίνεται 18 χρόνων, θα έχει επαγγελματίες συμπαίκτες ηλικίας 25, 30 ή και 35 ετών. Νωρίτερα, παίζει μόνο με συνομήλικους. Χρειάζεται υπομονή και από τα παιδιά».
--Αναλαμβάνοντας την ομάδα Εφήβων του ΠΑΝΙΩΝΙΟΥ, ποια είναι η κατάσταση που παραλαμβάνετε και ποιος είναι ο στόχος στο επόμενο πρωτάθλημα και στην ανάδειξη παικτών;
«Ο βασικός στόχος είναι η ομαλή μετάβαση των παιδιών στο πραγματικό μπάσκετ, ύστερα από δυο χρόνια, όταν και θα ενηλικιωθούν. Αυτή είναι και η δυσκολία της δουλειάς του προπονητή. Στο εφηβικό, πρέπει να μάθουν όλες τις συνεργασίες, αμυντικές και επιθετικές και να βελτιώσουν την ατομική τεχνική τους σε σουτ, ντρίμπλα, ριμπάουντ, πάσα. Το πρωτάθλημα δεν είναι αυτοσκοπός. Σίγουρα, τα παιδιά και εγώ θέλουμε να κερδίζουμε, γιατί όταν παίζεις, στόχος δεν είναι , ποτέ, η ήττα.
Η κατάκτηση της τρίτης θέσης στο πανελλήνιο πρωτάθλημα από την παιδική ομάδα που έγινε εφηβική, είναι σημαντική για την ηλικία που επιτεύχθηκε, αλλά υπάρχει η μετάβαση στην εφηβική και τα ίδια τα παιδιά θα έχουν αρκετές αλλαγές στην δύναμη και στην ταχύτητα. Θα είναι πιο δύσκολα γι’ αυτούς. Ο στόχος είναι όσοι παίκτες έχουν προοπτική να φτάσουν και στην ανδρική ομάδα του ΠΑΝΙΩΝΙΟΥ. Η θέση κατάταξης έχει σημασία για τα παιδιά. Για τον προπονητή σημασία έχει η δημιουργία του παίκτη που θα πάρει ως μέλος ανδρικής ομάδας, την ίδια ή και υψηλότερη θέση σε πρωτάθλημα».
--Ο Βλάντο Τζούροβιτς, όταν είχε δει για πρώτη φορά την ακαδημία του ΠΑΝΙΩΝΙΟΥ,πριν από 35 χρόνια, είχε πει ότι “εδώ είστε...τρελλοί. Δεν θέλετε να βγάλετε παίκτες, αλλά να πάρετε πρωταθλήματα. Κάθε παίκτης παίζει στην θέση που θα παίξει σε ανδρική ηλικία. Εσείς κάνετε σέντερ, τον ψηλό πλει μέικερ για να κερδίζετε”. Συμφωνείτε με την σχολή της πρώην Γιουγκοσλαβίας στα φυτώρια υποδομών;
«Φυσικά, αυτό είναι το σωστό. Δεν θα χαραμίσω κάποιον παίκτη για να πάρουμε το πρωτάθλημα. Δεν το έχω κάνει ποτέ. Κάθε παίκτης θα αγωνίζεται στην θέση που θα αγωνιστεί ως άνδρας. Τώρα, η νέα...μόδα είναι να γίνουν...πλει μέικερ, οι περισσότεροι παίκτες. Στο σύγχρονο μπάσκετ, οι θέσεις είναι δυο. Η μια παίζεις με μέτωπο στο καλάθι και η άλλη με πλάτη στο καλάθι. Και αυτό ισχύει για όλη την πεντάδα. Την θέση να θα την βρουν στην πορεία. Η γρήγορη ή αργή βελτίωση κάθε παίκτη είναι θέμα προπονητή για να του δώσει τα εφόδια και να φτάσει μέχρι εκεί που μπορεί».
--Ποιά είναι η νοοτροπία της συνεργασίας με τα παιδιά; Χρειάζεται πειθαρχία, αυστηρότητα ή περισσότερο παιχνίδι και διάλογος;
«Ο σεβασμός στον προπονητή και αυτές τις ηλικίες, δεν επιβάλλεται, αλλά κερδίζεται. Πρέπει ο προπονητής να κερδίσει την εμπιστοσύνη των παιδιών και αυτό γίνεται με την συνεργασία. Δεν «κόβω κεφάλια» . Θα πρέπει, όταν φτάσω στο σημείο να τους φωνάξω, τα παιδιά να καταλάβουν ότι υπάρχει σοβαρός λόγος. Η ομάδα έχει κανόνες στην ομάδα και δεν χρειάζονται φωνές».
Δεν υπάρχουν σχόλια