Γράφει ο ΓΕΡΟΠΑΝΘΗΡΑΣ Θλίψη. Μελαγχολία. Απογοήτευση. Όποιον χαρακτηρισμό κι αν χρησιμοποιήσει κανείς, ίσως και να είναι επιεικής για ...
Θλίψη. Μελαγχολία. Απογοήτευση. Όποιον χαρακτηρισμό κι αν χρησιμοποιήσει κανείς, ίσως και να είναι επιεικής για να περιγράψει τα συναισθήματα που δημιουργεί στον κόσμο η φετινή εικόνα του Πανιωνίου. Μια εικόνα που ίσως και να είναι η χειρότερη της ομάδας τα τελευταία τουλάχιστον 15 χρόνια, όσο υπερβολικό κι αν ακούγεται αυτό. Η εικόνα μιας ομάδας που, σε συνδυασμό και με τις υπόλοιπες «ιδιαιτερότητες» της φετινής σεζόν, οδηγείται νομοτελειακά στον υποβιβασμό, έστω κι αν το πρωτάθλημα έχει ακόμη δρόμο, έστω κι αν φέτος υπάρχουν και τα play out.
Γιατί ποια διαφορετική τύχη θα μπορούσε να περιμένει μια ομάδα που (με μια μικρή εξαίρεση το πρώτο ημίχρονο του παιχνιδιού με τον Αστέρα) δεν μπορεί να δημιουργήσει. Που δεν εμπνέει καμία εμπιστοσύνη στην αμυντική της λειτουργία. Που καταρρέει από το 55ο λεπτό, όπως έγινε κόντρα στους Αρκάδες, προκαλώντας έκπληξη ακόμη και τους παίκτες τους που δεν περίμεναν ότι θα κρατούσαν με τόση άνεση και χωρίς καθόλου πίεση το προβάδισμα και τη νίκη. Γι αυτή την εικόνα, όμως, οι τελευταίοι στους οποίους μπορεί να επιρρίψει κανείς την ευθύνη (ή, έστω, το μεγαλύτερο κομμάτι της) είναι οι ποδοσφαιριστές.
Κι αυτό γιατί τα χειρότερα έρχονται από τη στιγμή που κάποιος επιχειρεί να ξετυλίξει το κουβάρι, για να διαπιστώσει τα αίτια που έφεραν τον Πανιώνιο σε αυτή την τραγική θέση. Αυτό το κουβάρι, λοιπόν, θα τον οδηγήσει περίπου ένα χρόνο πίσω, όταν έγινε γνωστό ότι η ομάδα δεν θα μπορούσε να κάνει μεταγραφές γιατί είχε κάνει το έγκλημα να «βγει» από τη ρύθμιση των 100 δόσεων, πιστεύοντας την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, σύμφωνα με την οποία επρόκειτο να ψηφιστεί και να εφαρμοστεί άμεσα μια ευνοϊκότερη ρύθμιση εξόφλησης των οφειλών σε 120 δόσεις. Η συγκεκριμένη ρύθμιση ακόμη και σήμερα παραμένει σε εκκρεμότητα, αφού κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα ποιοι και κάτω από ποιες προϋποθέσεις μπορούν να υπαχθούν σε αυτή και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα.
Καθότι, ναι μεν έγιναν μεταγραφές τον Ιανουάριο, αφού το ποσό από την (ως συνήθως) κοψοχρονιά πώληση του Μασούρα στον (επίσης ως συνήθως) Ολυμπιακό δόθηκε για να εξασφαλιστεί προσωρινή ασφαλιστική ενημερότητα, πλην όμως το αρύθμιστο χρέος της ΠΑΕ είχε ως αποτέλεσμα τη μη αδειοδότηση της ομάδας, με τις γνωστές συνέπειες της αφαίρεσης έξι βαθμών και του περιορισμού στις μεταγραφές. Και, φυσικά, ένα χρόνο μετά ακόμη περιμένουμε κάποιον από τη διοίκηση να εξηγήσει το τι, πώς και γιατί έγινε αυτό που έγινε και να αναλάβει τις ευθύνες του, με εξαίρεση τις πομφόλυγες του τύπου «για μας αδειοδότηση είναι η προπονητάρα μας», που ακούστηκαν κάποια στιγμή την περασμένη Άνοιξη.
Όπως επίσης, ίσως να έχει έρθει ο καιρός να μάθει ο κόσμος του Πανιωνίου το πώς προδιαγράφεται το μέλλον είτε σε σχέση είτε ανεξάρτητα με την κατάληξη της φετινής χρονιάς. Ποιες είναι, δηλαδή, οι προθέσεις της διοίκησης σε περίπτωση που, όπως όλα μέχρι τώρα δείχνουν, η ομάδα δεν καταφέρει να αποφύγει τον υποβιβασμό, αλλά και τι θα γίνει αν συμβεί το θαύμα και παραμείνει στην κατηγορία. Υπάρχει πλάνο, ώστε με κάποιο τρόπο να βρεθεί λύση με το χρέος και να εξασφαλιστεί η αδειοδότηση ή θα επαναληφθεί η φετινή περιπέτεια και άλλα πολλά που χρήζουν απαντήσεων.
Εκτός, όμως, από το διοικητικό κομμάτι υπάρχει και το αγωνιστικό. Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, αποδείχθηκε ότι η παραμονή του Μάντζιου στην τεχνική ηγεσία αποφασίστηκε με «κρύα καρδιά» και, ίσως, γιατί δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά, λόγω της πετυχημένης έκβασης που είχε η περσινή χρονιά. Έστω κι έτσι, λοιπόν, η αντικατάστασή του λίγες ώρες μετά την ολοκλήρωση της πρώτης αγωνιστικής ήταν επιλογή που αν μη τι άλλο σηκώνει αρκετή συζήτηση. Σε μια εξαιρετικά δύσκολη χρονιά όπως η φετινή, δεν αλλάζει με το «καλημέρα» ο προπονητής που έβγαλε την προετοιμασία και που με το δικό του πλάνο «στήθηκε» η ομάδα και, μάλιστα, με το αιτιολογικό ότι δεν παίζει επιθετικά. Η αλλαγή φιλοσοφίας που συνεπάγεται μια τέτοια κίνηση χρειάζεται χρόνο για να αφομοιωθεί από τους ποδοσφαιριστές και, ειδικά φέτος, χρόνος δεν υπάρχει.
Για να μη μιλήσουμε και για το unfair της ιστορίας, αφού όπως λένε οι πληροφορίες η συμφωνία με τον Παπαβασιλείου έγινε την επομένη του παιχνιδιού με το Βόλο, αλλά κρατήθηκε μυστική ώστε να χρεωθεί στον Μάντζιο μια πιθανή βαριά ήττα από τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα και να έρθει πιο «ομαλά» το τέλος της συνεργασίας και η ανάγκη για το λεγόμενο «ηλεκτροσόκ».
ΥΓ. Για πρώτη φορά μετά από χρόνια, οι παίκτες δεν πήγαν να χαιρετίσουν τους οργανωμένους μετά το τέλος ενός παιχνιδιού. Ήταν τυχαίο ή σημαίνει ότι η μεταξύ τους σχέση έπαψε να είναι αμφίδρομη, λόγω των συνθημάτων που ακούστηκαν κατά τη διάρκεια του αγώνα και είχαν τη μορφή «λαϊκού δικαστήριου».
ΥΓ1. Αυτή η ιστορία με τη συγκέντρωση των παικτών μετά το τέλος των παιχνιδιών και τη σύντομη ομιλία του αρχηγού, κάποια στιγμή ίσως θα πρέπει να σταματήσει. Ειδικά μετά από εμφανίσεις όπως στο δεύτερο ημίχρονο του παιχνιδιού με τον Αστέρα, περισσότερο προκαλεί παρά βοηθάει, αφού κάλλιστα μπορεί να γίνει και στα αποδυτήρια.
Κρίμα αυτόν τον τεράστιο σύλλογο να διοικούν άσχετοι....
ΑπάντησηΔιαγραφή