Ο Πανιώνιος όπως τον έζησα... Από ηλικία οκτώ χρόνων, όταν και πήγε για πρώτη φορά στο γήπεδο του Πανιωνίου, ο Μπάμπης Παπαχαραλάμ...
Ο «όχλος», όπως είναι το παρατσούκλι του, βρήκε από τους φίλους του, γιατί όταν μιλούσαν όλοι…μαζί στην πλατεία της Νέας Σμύρνης για τα θέματα της ομάδας, ο Μπάμπης τους έλεγε ότι γινόντουσαν «όχλος» που δημιουργούσε βοή.
«Στο γήπεδο με πήγε ένας Νεοσμυρνιώτης παράγοντας του Ολυμπιακού, ονόματι Λαϊνης, για πρώτη φορά το 1954, γιατί εκείνη την χρονιά, ο Ολυμπιακός έκανε προπονήσεις στο γήπεδο του Πανιωνίου. Για φίλαθλο του Ολυμπιακού με…προόριζε, αλλά εγώ «κόλλησα» με τον Πανιώνιο. Μετά με συνόδευε ένας σύμβουλος του συλλόγου, ο Βαγκής και μετά ο έφορος Κανελλόπουλος. Ξεθάρεψα και άρχισα να πηγαίνω μόνος μου.
Έχω προλάβει να δω να παίζει ο Τσολιάς! Και φυσικά Πεντζαρόπουλο, Θανάση Σαραβάκο, Μυλωνάκη, Βασιλείου, Βασίλη Ευαγγελίδη, τον πατέρα του Νάκη, Μαυρίδη, τους αδελφούς Παπουλίδη και εκατοντάδες παίκτες» λέει ο Μπάμπης Παπαχαραλάμπους που έχει συμπληρώσει 6 δεκαετίες στις εξέδρες του γηπέδου και στα πανιώνια στέκια.
«Τότε, είχαμε δημιουργήσει μια πολύ δυνατή παρέα 40 ατόμων γύρω από την ομάδα και κάθε βράδυ, μαζευόμασταν στην πλατεία. Αρχικά, στο «Λήδα» που ήταν στην γωνία της 2ας Μαϊου και μετά το στέκι ήταν «ο Γιώργος» με το περίφημο καϊμάκι-παγωτό. Στην παρέα, ήταν ο αείμνηστος Κώστας Γαλλής, αδελφός του Φάνη και ήταν ο έφορος της ποδοσφαιρικής ομάδας, ο «Θεός» Γιάννης Αναγνωστόπουλος που ήταν ο γενικός αρχηγός, ο Φίλιππος Φιλιππίδης, αντιπρόεδρος του συλλόγου, ο πρόεδρος Δικαίος Δαβάκης, οι αείμνηστοι Γιώργος Κάβουρας και Γιώργος Βενιός, ο Τίμος Πιπερίδης, ο Καμπούρογλου.
Ο «άρχοντας» της παρέας ήταν ο αείμνηστος Βασίλης Κατσουρίνης. Μποέμ τύπος και «χρυσό» παιδί. Ο Γιάννης Χριστόπουλος ήταν ο «Κούτς», όπως τον αποκαλούσαμε, γιατί έμοιαζε σε έναν ξένο δρομέα μεγάλων αποστάσεων με αυτό το όνομα. Ο αείμνηστος Λάκης Παπαδημητρίου ήταν το «πειραχτήρι» της παρέας. Ήταν ο Γιώργος Κοσμάς, ο αείμνηστος Αντώνης Καλαϊτζής, ο «μικρός» που τον λέγαμε λόγω ύψους, ο Γιάννης Άτζακας, ο Τάσος Κοντός, ο Στέφανος Καμβίσης (Ντέμος) και άλλοι που ίσως να μου διαφεύγουν τα ονόματα τους. Όλοι…μας, «άρρωστοι» με τον Πανιώνιο.
Για να καθόσουν σε εκείνη την παρέα, έπρεπε να είχες θέση…διαρκείας. Δεν έβρισκες καρέκλα και είχαμε…απουσιολόγιο καθημερινά. Συζητήσεις που άρχιζαν στις εννέα το βράδυ, τελείωναν στις δυο το πρωί και όταν έκλεινε το μαγαζί, μας άφηναν ποτήρια νερού για να συνεχίζαμε να μιλάμε. Φυσικά και διαφωνούσαμε, είχαμε διαφορετικές απόψεις, τσακωνόμασταν μεγαλοφώνως, αλλά την άλλη ημέρα, είχαν ξεχαστεί όλα. Μας ένωνε ο Πανιώνιος.
Κάποιοι έβγαιναν στα μπαλκόνια των πολυκατοικιών και μας φώναζαν ότι θα καλούσαν στο αστυνομικό τμήμα ΚΒ’ που ήταν απέναντι στην 25ης Μαρτίου, αλλά δεν…χαμπαριάζαμε.
Ένα βράδυ, παραμονές του τελικού, βγήκε μια γυναίκα στο μπαλκόνι και μας προειδοποίησε ότι θα πετούσε νερό. Σηκώθηκαν ο Κούτς με τον Λάκη Παπαδημητρίου και της λένε: «Μαντάμ, έχουμε σοβαρό θέμα με τον Πανιώνιο. Παίζουμε τελικό. Πηγαίνετε για ύπνο με τον σύζυγο ή ελάτε κάτω να μας προτείνετε πώς θα λύσουμε το θέμα! Εμείς μέχρι τον τελικό, δεν πρόκειται να…κοιμηθούμε!!
Τα σοβαρά θέματα που μας απασχολούσαν την τελευταία εβδομάδα του τελικού, ήταν δυο. Ο διαιτητής Πλατόπουλος και η απόφαση του Μάρκοβιτς να μην βάλει τερματοφύλακα στην αρχική ενδεκάδα, τον Ζαφείρη Κάκαρη, αλλά τον Κυριακίδη γιατί είχε παίξει πολύ καλά στον ημιτελικό με τον Ολυμπιακό και τον Βασίλη Μωραϊτέλη, αλλά τον Σαϊπά στα χαφ.
Εμείς δεν θέλαμε τον Πλατόπουλο για δυο λόγους. Πρώτον, γιατί πριν από δυο χρόνια, ο παίκτης Βουρδαμής του είχε ρίξει γροθιά σε αγώνα του Πανιωνίου και τον είχε ρίξει στο χόρταρι και είχε τιμωρηθεί με αποκλεισμό δυο χρόνων. Δεν υπήρχε περίπτωση να ήταν ουδέτερος με τον Πανιώνιο. Δεύτερον, είχε την φήμη Αεκτζή.
Ο Γιάννης Αναγνωστόπουλος, ο «Θεός» που τον αποκαλούσαμε, γιατί ήταν ο καλύτερος παράγοντας που πέρασε από τον Πανιώνιο, ξυπνούσε και κοιμόταν με την έγνοια να αλλάξει ο διαιτητής του τελικού. Είχε αδελφικές σχέσεις με τον διευθυντή της εφημερίδας «Φώς», τον Καρελά και τον εκδότη, Νικολαϊδη. Άρχισε ένα μπαράζ δημοσιευμάτων πίεσης για την αλλαγή του Πλατόπουλου και ο Πανιώνιος ζητούσε διεθνή διαιτητή. Συμβολή σε αυτή την αποστολή, είχε και ο πατέρας του Παύλου Κορκίδη, Γιάννης που ήταν διαιτητής και γνώριζε πρόσωπα. Ο Πανιώνιος κατάφερε, λόγω του ανένδοτου για τον διαιτητή, να γίνει μετάθεση του τελικού από την Τετάρτη σε Σάββατο, όπως έγινε, αλλά και να «σφυρίξουν» και οι τρείς διεθνείς διαιτητές, Λάτσιος, Ζλατάνος και Γιαννουλάκης. Μια ώρα πριν από την σέντρα, έγινε κλήρωση για τον διαιτητή και «βγήκε» ο Λαγογιάννης, με επόπτες τους Λάτσιο και Ζλατάνο. Ο «Θεός» πέτυχε το απόλυτο για τον Πανιώνιο και δικαίωσε τον χαρακτηρισμό του!
Για τον κύριο Πάνο Μάρκοβιτς, καταστρώσαμε ένα σχέδιο από ανθρώπους που εμπιστευόταν και άκουγε την γνώμη τους, ανεξαρτήτως να την έπραττε. Η ομάδα διέμενε στο ξενοδοχείο Βούλα beach που ήταν απέναντι από το Δημαρχείο της Βούλας. Ο Μάρκοβιτς συμπαθούσε τον Κατσουρίνη, τον Κούτς, τον Κάβουρα, εμένα που ήμουν συμμαθητής με τον πρώτο γαμπρό της κόρης του, τον Ζαχαρία Παρασκευόπουλο. Αρχίσαμε, λοιπόν, να πηγαίνουμε τρία – τέσσερα συνεχόμενα βράδια στο ξενοδοχείο, ως επισκέπτες. Είχε γίνει ο εξής διάλογος:
--Τι θέλετε εσείς εδώ; Μας ρώτησε ο Μάρκοβιτς το πρώτο βράδυ.
--Σας φέραμε γλυκά από την πλατεία, κύριε Πάνο και να μιλήσουμε για την ομάδα.
--Ωραία τα γλυκά, αλλά η ενδεκάδα έχει βγει.
Κοιταζόμαστε μεταξύ μας, αλλάξαμε θέμα και μετά από λίγη ώρα, αρχίσαμε να γράφουμε σε χαρτοπετσέτες την ενδεκάδα που προβλέπαμε να παίξει στον τελικό. Είχαμε συνεννοηθεί, φυσικά να γράψουμε την ίδια ενδεκάδα, με τερματοφύλακα τον Κάκαρη και τον «μάγκα» τον Μωραϊτέλη στα χάφ. Μιλάμε για 12-13 χαρτοπετσέτες με την ίδια ενδεκάδα για να φανεί στον Μάρκοβιτς, η ομοφωνία μας. Οι άλλοι παίκτες ήταν ο Ζαχαρόπουλος, ο αείμνηστος Γραβάνης, ο Χαλκίδης, ο Εμβολιάδης, ο Λίμα, ο αείμνηστος Μήτσος Μαυρίκης και αρχηγός, ο Παθιακάκης, ο Αναστόπουλος και ο Βαλλίδης.
--Για τον Κακάρη θα δούμε. Για τον Σαϊπά δεν το συζητώ, μας είπε και έτσι έκανε. Ο Μάρκοβιτς ήταν ισχυρογνώμων και πεισματάρης από αντίδραση, κάποιες φορές κι ας παραδεχόταν ενδόμυχα ότι έκανε λάθος.
Αρχίζει ο τελικός και από το 3ο λεπτό, χάνουμε με γκολ του Τάσου. Είχαμε τρομερή πίστη στην ομάδα, όμως. Είχαν τυπωθεί 20.000 εισιτήρια και οι Πανιώνιοι είχαν εξαντλήσει τα μισά εισιτήρια, μια εβδομάδα πριν από τον τελικό.
Δεν σταματήσαμε να φωνάζουμε το «κύπελλο θα έρθει στην Νέα Σμύρνη».
Στο ημίχρονο, ο Μάρκοβιτς έκανε την αλλαγή που «φώναζε» στο κέντρο και πιστεύω ακόμα και τώρα ότι δεν έβαλε τον Μωραϊτέλη από την αρχή του αγώνα για να μην δείξει ότι θα έκανε ό,τι του είχαμε προτείνει. Ο «μάγκας» άλλαξε όλη την ροή του τελικού και βάλαμε τρία γκολ στο δεύτερο ημίχρονο. Ο κόσμος του Πανιωνίου, τότε, δεν έχανε αγώνα και χωρίς να ακουστεί εγωϊστικό, αλλά έβλεπε και ήξερε…καντάρια μπάλας. Μπορεί να μας λένε προπονητές της εξέδρας, αλλά έχουμε δει παίκτες-κολοσσούς και σπουδαίους προπονητές.
Δυο μέρες μετά τον τελικό, ο Λάκης Παπαδημητρίου δεν είχε «ξεχάσει» την γυναίκα που είχε βγει στο μπαλκόνι. Πήραμε το κύπελλο στην πλατεία και ο Λάκης φώναζε από το πεζοδρόμιο: «Κυρία, τώρα με το κύπελλο, θα κάνουμε ολονυχτία για έναν μήνα!!!».
Διαβάστε ΕΔΩ για τη νέα στήλη του panionianea.gr.
Δεν υπάρχουν σχόλια