«Ο Πανιώνιος, όπως τον έζησα» Το να γίνεσαι φίλαθλος-οπαδός του Πανιωνίου, ενώ γεννήθηκες και μεγάλωσες στα Σεπόλια, δεν είναι θέμα… «α...
Το να γίνεσαι φίλαθλος-οπαδός του Πανιωνίου, ενώ γεννήθηκες και μεγάλωσες στα Σεπόλια, δεν είναι θέμα… «αντίστασης», ούτε διαφορετικότητας. Είναι ζήτημα πάθους για την αγαπημένη σου ομάδα. Το να φτιάχνεις γυαλιά όρασης, με έναν κόκκινο και έναν μπλέ βραχίονα, δεν το κάνεις για εμπορικούς λόγους στους φίλους σου που φοράνε «κυανέρυθρα» ζευγάρια. Είναι ζήτημα ότι τα βλέπεις όλα και ΜΟΝΟ «κόκκινα και μπλέ». Το βλέπεις τον Πανιώνιο στο ποδόσφαιρο επί 52 χρόνια, δεν είναι ρεκόρ. Είναι ζήτημα ότι όσο αντέχεις βιολογικά και το γήπεδο του Πανιωνίου είναι η μεγαλύτερη διαφυγή σου από την καθημερινότητα, δηλώνεις ότι θα είσαι εκεί. Πού ακριβώς; Στην θέση που «βλέπει» την γραμμή του κέντρου. Το να λες «όσοι Πανιώνιοι δεν έχουν δεί Θανάση Σαραβάκο και Στάθη Μαυρίδη» είναι Πανιώνιο προνόμιο, όσων τους είδαν και τους απόλαυσαν.
Από οικογένεια Πανιωνίων και τρία αδέλφια που δεν «έχαναν» αγώνα του Ιστορικού, μέχρι τον θάνατο τους, ο μικρότερος Χρήστος Σβωλόπουλος, συνεχίζει ακμαίος να έρχεται σε κάθε εντός έδρας αγώνα του ποδοσφαιρικού Πανιωνίου, να «βγάζει αλλεργία» όταν προσπαθεί να παρακολουθήσει αγώνα μπάσκετ και να θεωρεί ευλογία του, ότι ήταν παρών σε όλους τους τελικούς Κυπέλλου, στα δυο μπαράζ παραμονής και στα ταξίδια των ευρωπαϊκών συμμετοχών. Έρχεται στην στήλη «Ο Πανιώνιος, όπως τον έζησα».
Δεν υπάρχουν σχόλια