«Ο Πανιώνιος όπως τον έζησα» Προσπάθησε να παίξει ποδόσφαιρο, σε ρόλο τερματοφύλακα, υπό τις οδηγίες του αείμνηστου Νίκου Πεντζαρόπουλο...
Προσπάθησε να παίξει ποδόσφαιρο, σε ρόλο τερματοφύλακα, υπό τις οδηγίες του αείμνηστου Νίκου Πεντζαρόπουλου που τον αποκαλούσε «γαμπρό». Χάριζε στον Δημήτρη Σαραβάκο, αυτοκινητάκια Μatchbox γιατί έκανε συλλογή και έκανε δώρα στους γιούς του Μάκη Δενδρινού που αγόραζε πέντε-πέντε τα πακέτα τσιγάρων και έπαιρνε ολόκληρο σώμα εφημερίδων. Κάθε Κυριακή, το μεσημέρι, ο πατέρας του, Θόδωρος έκλεινε το κατάστημα στην πλατεία της Νέας Σμύρνης και κατηφόριζαν στο γήπεδο. Δηλώνει περήφανος γιατί είναι «γέννημα-θρέμμα» της Νέας Σμύρνης, με την απόλυτη έννοια ότι γεννήθηκε στα… «ιερά χώματα» των προσφύγων και όχι σε μαιευτήριο της Αθήνας.
«Γεννήθηκα Πανιώνιος και γεννήθηκα Νεοσμυρνιώτης, γιατί η μητέρα μου γέννησε στο κτίριο του Βλουμίδη, απέναντι από το «Αστόρια» λέει ο Δημήτρης Καγκελάρης, ο γιός του «Λώλου» (στην Λευκάδα που γεννήθηκε ο πατέρας του ο Θόδωρος αποκαλείται χαϊδευτικά), όπως ονομαζόταν το κατάστημα ψιλικών-δώρων και χαρτικών που είχε ανοίξει μια θεία του πατέρα του, το 1936 και διατηρήθηκε σε λειτουργία, μέχρι το 2017.
«Ο γιός του Λώλου, είναι… λωλός, έλεγα εγώ για τον εαυτό μου και γελάγαμε με τους πελάτες.
Δεν υπάρχει ποδοσφαιρικός Πανιώνιος ή μπασκετικός. Και η μάνα μου που έχει άνια, από τα λίγα που θυμάται, ένα μου λέει σταθερά «είμαστε Πανιωνάρες, Δημήτρη».
Γνώρισε από μικρό παιδί, τους μυθικούς ποδοσφαιριστές του Πανιωνίου, τους μπασκετμπωλίστες του. Στο ανοιχτό γήπεδο μπάσκετ, το νυν «Α. Βαρίκας», άναβε κεριά μαζί με τον Μάκη Δενδρινό, τον Λελέκη, τον Λάμπρου κι άλλους για να κάνουν… «κηδεία» στον Ολυμπιακό, τον οποίο ο Πανιώνιος νικούσε για…πλάκα, σε κάποιες περιόδους, στα τέλη της δεκαετίας του ’60.
Υποστηρίζω τον Πανιώνιο και στο… σκάκι που έχει τμήμα. Να παίζει και να κερδίζει, όταν είναι καλύτερο, το «κόκκινο» και το «μπλε»! Θέλω πολλά; Όχι. Να μην μας αδικούν και εμείς να έχουμε νοικοκύρηδες στις διοικήσεις. Και μεγάλο όραμα να μην έχουν, να βάζουν στόχους και να προσπαθούν να τους πετύχουν, γιατί όταν έχεις ιστορία 130 χρόνων, αποδεικνύεται το μεγαλείο του συλλόγου. Να έχουμε, πάντα, αξιοπρέπεια στον ελληνικό αθλητισμό» λέει ο Δημήτρης που έχει δει και «όνειρο» για τον Ιστορικό.
«Όπως συμβαίνει στην Αγγλία που υπάρχουν ομάδες που έχουν ιδρυθεί, πριν από το 1900, όπως η Πανιωνάρα στην Σμύρνη και χαίρουν μεγάλου σεβασμού, πηγαίνουν Σαουδάραβες και τις αγοράζουν. Έχω δει σε «όνειρο» ότι έρχονται και στον Πανιώνιο, Άραβες πετρελαιάδες και μας αγοράζουν, γιατί είμαστε η ιστορικότερη ομάδα της Ελλάδας. Σκεφτείτε το «όνειρο» μου να γίνει, πραγματικότητα, κάποτε. Θα κυκλοφορούμε με κελεμπίες! Ε, κι αν δεν γίνει, αφήστε με να ονειρεύομαι!!».
Ίδια Πανιώνια ατμόσφαιρα το γήπεδο και η πλατεία
Η πλατεία ήταν πάντα, κάτι το φοβερό. «Έβγαζε» κουλτούρα και πολύ συναίσθημα για τον Πανιώνιο και σε σημείο που ένιωθες ότι είτε ήσουν στο γήπεδο, είτε στην πλατεία, ήταν το ίδιο! Πρόσωπα ίδια και ίδιες συζητήσεις για τον σύλλογο. Η πραγματικότητα ήταν ότι υπήρχε και μεγάλο «δέσιμο» των παρεών, γιατί δεν υπήρχε και η αλλοτρίωση των 20 χρόνων από ανθρώπους που ήρθαν από άλλους Δήμους και μένουν στην Νέα Σμύρνη. Τότε, όλοι γνωριζόμασταν με τα μικρά ονόματα μας. Οι παρέες του «Άδωνις», του «Γιώργου» και του «Γαλαξία». Αν ερχόταν κάποιος απ’ άλλη γειτονιά, δύσκολα τον κάναμε παρέα, αν δεν ήταν και Πανιώνιος. Δεν ήμασταν ξερόλες, αλλά οι φίλαθλοι του Πανιωνίου ξέρουν και πολύ ποδόσφαιρο και πολύ μπάσκετ. Τα…ματάκια τους, έχουν δει το «αφάν γκατέ» σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ. Έχουν δει και τον «κατιμά» και ξέρουν να αξιολογούν πολύ καλά. Ας τους λένε προπονητές της πλατείας. Είχαν κριτήριο, αναμφισβήτητα.
Ο Ποθητός, ο Κατσουρίνης, ο Παπαδημητρίου, ο Κοσμάς, ο Παπαλάνης, ο Κολοτούρος, ο Καταλειφός, ο Οικονομίδης και πολλοί άλλοι που μπορεί να ξεχνώ τα ονόματα τους, έγραψαν ιστορίες στις κερκίδες του Πανιωνίου. Ένιωθα πολύ όμορφα, όταν Πανιώνιοι πετύχαιναν και εκτός Πανιωνίου στο επάγγελμα τους. Για παράδειγμα, ήμουν περήφανος για τον Παπαλάνη που καθόταν στον πάγκο της Εθνικής, το 2004».
Τον Χάρη θα τον «έτρωγαν» τα σκυλιά στην Ολλανδία
Ο «Λώλος» έχει ταξιδέψει με τον Πανιώνιο στα περισσότερα ευρωπαϊκά ταξίδια και θυμάται χαρακτηριστικά τρία από αυτά .
«Στον επαναληπτικό με την Τβέντε, το ’79, είχαμε τρομερό άγχος, παρά το 4-0 του πρώτου αγώνα. Έκανα συνεχώς…εμετό στην διάρκεια του παιχνιδιού και με την εξέλιξη του σκορ. Χάσαμε 3-1 και προκριθήκαμε. Πριν από αρχίσει το παιχνίδια, είχε μπει στο γήπεδο ο Χάρης Οικονομίδης με μια σημαία του Πανιωνίου και ήθελε να πάει στην σέντρα για να την έβαζε στο χορτάρι. Οι Ολλανδοί τον κυνηγούσαν με λυκόσκυλα. Ο Χάρης φοβήθηκε, αλλά για να τα αποφύγει, «πούλαγε τρέλα» στους αστυνομικούς και έκανε τον… «ταυρομάχο» με την σημαία!!
Όταν παίξαμε με την Σοσό, στην Γαλλία, το 2007, είχαμε φτιάξει φοβερή εξέδρα. Έπινα μπύρες και μέθυσα. Κι όμως, οι μπύρες ήταν χωρίς αλκοόλ. Τελικά, κατάλαβα ότι δεν είχα μεθύσει πραγματικά, αλλά είχα «μεθύσει» από την μεγάλη επιτυχία της πρόκρισης μας.
Στο μπάσκετ, έχω δει την μεγαλύτερη ευρωπαϊκή νίκη του Πανιωνίου, στα προημιτελικά του Κόρατς, στο Τελ Αβίβ και κόντρα στην περίφημη Μακάμπι. Αξέχαστο ταξίδι. Ο κυβερνήτης του αεροπλάνου ήταν ο Νίκος Φιλιππίδης που ήταν ένας Πανιώναρος και μου έστειλε μια σαμπάνια. «Θα νικήσουμε, Μήτσο» μου είχε πει στο κοπκιτ και νικήσαμε την Μακάμπι. Είχαν πάει με τον συγχωρεμένο τον Καλογείτων, τον Δημητρακόπουλο, τον Παπαλάνη κι άλλους στα Ιεροσάλυμα και προσκυνήσαμε. Προσευχηθήκαμε να προκριθεί η ομάδα και έγινε. Δεν ξέραμε, όμως, πως να πάμε στο γήπεδο και μου είχε πει ο Κώστας Μίσσας έλα στο λεωφορείο μαζί μας. Με είδε ο Παναγιώτης Γιαννάκης και γκρίνιαξε, επειδή δεν ήμουν μέλος της ομάδας. Του λέει ο Μίσσας: «Είναι…κομμάτι της ιστορίας μας!». Και μπήκα μέσα.
Θυμάμαι, μετά τον αγώνα, μαζί με τον Φάνη, ήπιαμε ένα μπουκάλι ουίσκι Μεγάλη αγάπη ο Φάνης, γιατί εκτός από υπερπαίκτης, ήταν απλό παιδί. Καθαρό στο βλέμμα και στην καρδιά.
Yπήρχε και μια αξέχαστη εκδρομή, εντός Ελλάδας. Παίζαμε με τον Παναιγιάλειο και τότε είχε διοργανώσει εκδρομή ο Διφωνής με το πρακτορείο «Παυσανίας», αλλά δεν θυμάμαι για κάποιον λόγο, δεν ήρθαν τα λεωφορεία, το πρωί. Είχαν συγκεντρωθεί έξω από το μαγαζί, στην πλατεία, 600 άτομα. Βρήκε την λύση, ο συγχωρεμένος Βαγγέλης (Λάκης) Βαλαβάνης και καλέσαμε λεωφορεία του ΚΤΕΛ που ήρθαν στην πλατεία και μας πήγαν στο Αίγιο. Όπου έπαιζε η ομάδα, πηγαίναμε. Ήταν οι εκδρομάρες που κάναμε, μακριά από βία και σε πιο ρομαντικές εποχές.
Θυμάμαι, όμως και ένα άσχημο γεγονός στο δεύτερο μπαράζ του Βόλου, την επίθεση που είχε δεχτεί ο Πέππος από 20 άτομα σ’ ένα γεφυράκι, έξω από το γήπεδο του Βόλου. Πολύ γερό παιδί και σωματώδης. Ήθελε 15 για… πρωϊνό. Του την είχαν «στήσει» μετά τον αγώνα. Δεν υπήρχαν Μακεδονικοί στον Βόλο. Ήταν Παοκτζήδες και μπράβοι του Βουλινού».
Ο Δημήτρης αντικρούει τον ισχυρισμό αντιπάλων ότι οι Πανιώνιοι είναι «αιώνια» παραπονούμενοι, γιατί όπως λέει έχει δει «σφαγές» και «σφαγές» σε ομάδες του Ιστορικού που άξιζαν να πάρουν τίτλο και τίτλους.
«Όπως το ’71 στο ποδόσφαιρο. Όπως, το ’96 στο μπάσκετ. Αυτά θυμάμαι πρόχειρα και υπάρχουν κι άλλες περιπτώσεις. Έχω βιώσει πολλή αδικία για τον Πανιώνιο. Δεν χάναμε. Μας…χάνανε. Τι να πρωτοθυμηθώ; Στην Λεωφόρο που χτύπησαν τον Φίλη για να παίξει ο Αρώνης; Στην Νέα Σμύρνη που ο Λίμα σούταρε, ο Κελεσίδης έχασε την μπάλα που πήγαινε στα δίχτυα. Πετάγεται ο Μαριόλης και με το δεξί χέρι έβγαλε την μπάλα σε κόρνερ. Και ο διαιτητής έδωσε κόρνερ!! Ήμουν στα υβριστικά και με κρατούσαν τρείς να μην πηδήξω μέσα. Οι Πανιώνιοι ατσαλώνονται με την αδικία και συνεχίζουν να είναι μόνο Πανιώνιοι. Κύπελλα έχω πανηγυρίσει. Ένα πρωτάθλημα, θέλω και μετά ας…φύγω. Με την σημαία από επάνω…».
«Ο γιός του Λώλου, είναι… λωλός, έλεγα εγώ για τον εαυτό μου και γελάγαμε με τους πελάτες.
Δεν υπάρχει ποδοσφαιρικός Πανιώνιος ή μπασκετικός. Και η μάνα μου που έχει άνια, από τα λίγα που θυμάται, ένα μου λέει σταθερά «είμαστε Πανιωνάρες, Δημήτρη».
Γνώρισε από μικρό παιδί, τους μυθικούς ποδοσφαιριστές του Πανιωνίου, τους μπασκετμπωλίστες του. Στο ανοιχτό γήπεδο μπάσκετ, το νυν «Α. Βαρίκας», άναβε κεριά μαζί με τον Μάκη Δενδρινό, τον Λελέκη, τον Λάμπρου κι άλλους για να κάνουν… «κηδεία» στον Ολυμπιακό, τον οποίο ο Πανιώνιος νικούσε για…πλάκα, σε κάποιες περιόδους, στα τέλη της δεκαετίας του ’60.
Υποστηρίζω τον Πανιώνιο και στο… σκάκι που έχει τμήμα. Να παίζει και να κερδίζει, όταν είναι καλύτερο, το «κόκκινο» και το «μπλε»! Θέλω πολλά; Όχι. Να μην μας αδικούν και εμείς να έχουμε νοικοκύρηδες στις διοικήσεις. Και μεγάλο όραμα να μην έχουν, να βάζουν στόχους και να προσπαθούν να τους πετύχουν, γιατί όταν έχεις ιστορία 130 χρόνων, αποδεικνύεται το μεγαλείο του συλλόγου. Να έχουμε, πάντα, αξιοπρέπεια στον ελληνικό αθλητισμό» λέει ο Δημήτρης που έχει δει και «όνειρο» για τον Ιστορικό.
«Όπως συμβαίνει στην Αγγλία που υπάρχουν ομάδες που έχουν ιδρυθεί, πριν από το 1900, όπως η Πανιωνάρα στην Σμύρνη και χαίρουν μεγάλου σεβασμού, πηγαίνουν Σαουδάραβες και τις αγοράζουν. Έχω δει σε «όνειρο» ότι έρχονται και στον Πανιώνιο, Άραβες πετρελαιάδες και μας αγοράζουν, γιατί είμαστε η ιστορικότερη ομάδα της Ελλάδας. Σκεφτείτε το «όνειρο» μου να γίνει, πραγματικότητα, κάποτε. Θα κυκλοφορούμε με κελεμπίες! Ε, κι αν δεν γίνει, αφήστε με να ονειρεύομαι!!».
Ίδια Πανιώνια ατμόσφαιρα το γήπεδο και η πλατεία
Η πλατεία ήταν πάντα, κάτι το φοβερό. «Έβγαζε» κουλτούρα και πολύ συναίσθημα για τον Πανιώνιο και σε σημείο που ένιωθες ότι είτε ήσουν στο γήπεδο, είτε στην πλατεία, ήταν το ίδιο! Πρόσωπα ίδια και ίδιες συζητήσεις για τον σύλλογο. Η πραγματικότητα ήταν ότι υπήρχε και μεγάλο «δέσιμο» των παρεών, γιατί δεν υπήρχε και η αλλοτρίωση των 20 χρόνων από ανθρώπους που ήρθαν από άλλους Δήμους και μένουν στην Νέα Σμύρνη. Τότε, όλοι γνωριζόμασταν με τα μικρά ονόματα μας. Οι παρέες του «Άδωνις», του «Γιώργου» και του «Γαλαξία». Αν ερχόταν κάποιος απ’ άλλη γειτονιά, δύσκολα τον κάναμε παρέα, αν δεν ήταν και Πανιώνιος. Δεν ήμασταν ξερόλες, αλλά οι φίλαθλοι του Πανιωνίου ξέρουν και πολύ ποδόσφαιρο και πολύ μπάσκετ. Τα…ματάκια τους, έχουν δει το «αφάν γκατέ» σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ. Έχουν δει και τον «κατιμά» και ξέρουν να αξιολογούν πολύ καλά. Ας τους λένε προπονητές της πλατείας. Είχαν κριτήριο, αναμφισβήτητα.
Ο Ποθητός, ο Κατσουρίνης, ο Παπαδημητρίου, ο Κοσμάς, ο Παπαλάνης, ο Κολοτούρος, ο Καταλειφός, ο Οικονομίδης και πολλοί άλλοι που μπορεί να ξεχνώ τα ονόματα τους, έγραψαν ιστορίες στις κερκίδες του Πανιωνίου. Ένιωθα πολύ όμορφα, όταν Πανιώνιοι πετύχαιναν και εκτός Πανιωνίου στο επάγγελμα τους. Για παράδειγμα, ήμουν περήφανος για τον Παπαλάνη που καθόταν στον πάγκο της Εθνικής, το 2004».
Τον Χάρη θα τον «έτρωγαν» τα σκυλιά στην Ολλανδία
Ο «Λώλος» έχει ταξιδέψει με τον Πανιώνιο στα περισσότερα ευρωπαϊκά ταξίδια και θυμάται χαρακτηριστικά τρία από αυτά .
«Στον επαναληπτικό με την Τβέντε, το ’79, είχαμε τρομερό άγχος, παρά το 4-0 του πρώτου αγώνα. Έκανα συνεχώς…εμετό στην διάρκεια του παιχνιδιού και με την εξέλιξη του σκορ. Χάσαμε 3-1 και προκριθήκαμε. Πριν από αρχίσει το παιχνίδια, είχε μπει στο γήπεδο ο Χάρης Οικονομίδης με μια σημαία του Πανιωνίου και ήθελε να πάει στην σέντρα για να την έβαζε στο χορτάρι. Οι Ολλανδοί τον κυνηγούσαν με λυκόσκυλα. Ο Χάρης φοβήθηκε, αλλά για να τα αποφύγει, «πούλαγε τρέλα» στους αστυνομικούς και έκανε τον… «ταυρομάχο» με την σημαία!!
Όταν παίξαμε με την Σοσό, στην Γαλλία, το 2007, είχαμε φτιάξει φοβερή εξέδρα. Έπινα μπύρες και μέθυσα. Κι όμως, οι μπύρες ήταν χωρίς αλκοόλ. Τελικά, κατάλαβα ότι δεν είχα μεθύσει πραγματικά, αλλά είχα «μεθύσει» από την μεγάλη επιτυχία της πρόκρισης μας.
Στο μπάσκετ, έχω δει την μεγαλύτερη ευρωπαϊκή νίκη του Πανιωνίου, στα προημιτελικά του Κόρατς, στο Τελ Αβίβ και κόντρα στην περίφημη Μακάμπι. Αξέχαστο ταξίδι. Ο κυβερνήτης του αεροπλάνου ήταν ο Νίκος Φιλιππίδης που ήταν ένας Πανιώναρος και μου έστειλε μια σαμπάνια. «Θα νικήσουμε, Μήτσο» μου είχε πει στο κοπκιτ και νικήσαμε την Μακάμπι. Είχαν πάει με τον συγχωρεμένο τον Καλογείτων, τον Δημητρακόπουλο, τον Παπαλάνη κι άλλους στα Ιεροσάλυμα και προσκυνήσαμε. Προσευχηθήκαμε να προκριθεί η ομάδα και έγινε. Δεν ξέραμε, όμως, πως να πάμε στο γήπεδο και μου είχε πει ο Κώστας Μίσσας έλα στο λεωφορείο μαζί μας. Με είδε ο Παναγιώτης Γιαννάκης και γκρίνιαξε, επειδή δεν ήμουν μέλος της ομάδας. Του λέει ο Μίσσας: «Είναι…κομμάτι της ιστορίας μας!». Και μπήκα μέσα.
Θυμάμαι, μετά τον αγώνα, μαζί με τον Φάνη, ήπιαμε ένα μπουκάλι ουίσκι Μεγάλη αγάπη ο Φάνης, γιατί εκτός από υπερπαίκτης, ήταν απλό παιδί. Καθαρό στο βλέμμα και στην καρδιά.
Yπήρχε και μια αξέχαστη εκδρομή, εντός Ελλάδας. Παίζαμε με τον Παναιγιάλειο και τότε είχε διοργανώσει εκδρομή ο Διφωνής με το πρακτορείο «Παυσανίας», αλλά δεν θυμάμαι για κάποιον λόγο, δεν ήρθαν τα λεωφορεία, το πρωί. Είχαν συγκεντρωθεί έξω από το μαγαζί, στην πλατεία, 600 άτομα. Βρήκε την λύση, ο συγχωρεμένος Βαγγέλης (Λάκης) Βαλαβάνης και καλέσαμε λεωφορεία του ΚΤΕΛ που ήρθαν στην πλατεία και μας πήγαν στο Αίγιο. Όπου έπαιζε η ομάδα, πηγαίναμε. Ήταν οι εκδρομάρες που κάναμε, μακριά από βία και σε πιο ρομαντικές εποχές.
Θυμάμαι, όμως και ένα άσχημο γεγονός στο δεύτερο μπαράζ του Βόλου, την επίθεση που είχε δεχτεί ο Πέππος από 20 άτομα σ’ ένα γεφυράκι, έξω από το γήπεδο του Βόλου. Πολύ γερό παιδί και σωματώδης. Ήθελε 15 για… πρωϊνό. Του την είχαν «στήσει» μετά τον αγώνα. Δεν υπήρχαν Μακεδονικοί στον Βόλο. Ήταν Παοκτζήδες και μπράβοι του Βουλινού».
Ο Δημήτρης αντικρούει τον ισχυρισμό αντιπάλων ότι οι Πανιώνιοι είναι «αιώνια» παραπονούμενοι, γιατί όπως λέει έχει δει «σφαγές» και «σφαγές» σε ομάδες του Ιστορικού που άξιζαν να πάρουν τίτλο και τίτλους.
«Όπως το ’71 στο ποδόσφαιρο. Όπως, το ’96 στο μπάσκετ. Αυτά θυμάμαι πρόχειρα και υπάρχουν κι άλλες περιπτώσεις. Έχω βιώσει πολλή αδικία για τον Πανιώνιο. Δεν χάναμε. Μας…χάνανε. Τι να πρωτοθυμηθώ; Στην Λεωφόρο που χτύπησαν τον Φίλη για να παίξει ο Αρώνης; Στην Νέα Σμύρνη που ο Λίμα σούταρε, ο Κελεσίδης έχασε την μπάλα που πήγαινε στα δίχτυα. Πετάγεται ο Μαριόλης και με το δεξί χέρι έβγαλε την μπάλα σε κόρνερ. Και ο διαιτητής έδωσε κόρνερ!! Ήμουν στα υβριστικά και με κρατούσαν τρείς να μην πηδήξω μέσα. Οι Πανιώνιοι ατσαλώνονται με την αδικία και συνεχίζουν να είναι μόνο Πανιώνιοι. Κύπελλα έχω πανηγυρίσει. Ένα πρωτάθλημα, θέλω και μετά ας…φύγω. Με την σημαία από επάνω…».
Δεν υπάρχουν σχόλια