«Ο Πανιώνιος όπως τον έζησα» Ασυμβίβαστος, πλουσιόπαιδο, λάτρης του γυναικείου φύλου (δίγαμος και πατέρας δυο κορών), «άρρωστος» Πανιώ...
Ασυμβίβαστος, πλουσιόπαιδο, λάτρης του γυναικείου φύλου (δίγαμος και πατέρας δυο κορών), «άρρωστος» Πανιώνιος, με ανεξάντλητο κύκλο γνωριμιών και φίλων.
Στον αείμνηστο Γιάννη Αναγνωστόπουλο, το παρατσούκλι «Θεός», κάθε άλλο παρά βγήκε τυχαία από τους φίλους του, συνΠανιώνιους. Οι πράξεις του στον Πανιώνιο, του χάρισαν αυτόν τον χαρακτηρισμό και διαχρονικά, όσοι δεν πρόλαβαν να τον γνωρίσουν ή να μάθουν για τον Γιάννη Αναγνωστόπουλο και τα κατορθώματα του στον Ιστορικό, ο συνομήλικος του και φίλος του, Στέφανος Καμβύσης, έρχεται να θυμίσει τρείς χαρακτηριστικές ιστορίες για τον τρόπο σκέψης και λειτουργίας του «Θεού».
Μπορεί το όνομα του Γιάννη Αναγνωστόπουλου να συνδέθηκε άρρηκτα με την κατάκτηση του πρώτου Κυπέλλου στο ποδόσφαιρο, αλλά η παραγοντική πορεία του, άρχισε από το μπάσκετ, γιατί «του άρεσε σαν άθλημα και…νόμιζε ότι έπαιζε» λέει ο Τένος ή Ντέμος, όπως τον αποκαλούσε ο ίδιος ο Αναγνωστόπουλος. Στην εξιστόρηση συνεπικουρεί ο Μπάμπης Παπαχαραλάμπους.
«Ο Γιάννης έπαιζε μπάσκετ ή τουλάχιστον έτσι…νόμιζε και τον «πειράζαμε» πολλές φορές, ότι δεν «το είχε». Ήταν και συμπαίκτης με τον Πέτρο Μπούκη. Πιο πολύ έλεγαν ανέκδοτα, παρά έπαιζαν μπάσκετ! Κάναμε πολύ δυνατή παρέα, τότε. Μαζί με τον Λελέκη, τον Χειλαδάκη, τον Λ. Παπαντωνίου, τον Οδυσσέα Ιωάννου, τον Νίκο Φραγκούλη και τον Θανάση Πέππα που ήταν μεγάλος παίκτης στην εποχή του. Ειδικά, ο Αναγνωστόπουλος ήταν «κολλητός» με τον Πέππα. Λέγαμε τότε, ότι ο Παναθηναϊκός είχε τον Κολοκυθά και ο Πανιώνιος, τον Πέππα. Τεράστια ταλέντα και το ίδιο «ζαν μαν φού». Ο Πέππας μπορεί και τρείς ημέρες να μην εμφανιζόταν στην προπόνηση και να πήγαινε μόνο στα επίσημα παιχνίδια. Έπαιζε και σκόραρε 20 πόντους…εύκολα. Το ’64, ο Πέππας ήθελε να φύγει από τον Πανιώνιο που έδινε «μάχη» ανόδου στην πρώτη κατηγορία. Όπως είναι γνωστό, ο Πανιώνιος δεν τον παραχωρούσε στον Παναθηναϊκό και ο παίκτης «κλάπηκε» από τον Παναθηναϊκό και τον τότε πρόεδρο του ΣΕΓΑΣ, Απόστολο Νικολαϊδη.
Ο Αναγνωστόπουλος είχε διαφωνήσει με τους χειρισμούς της διοίκησης του Παντελή Σερέφογλου, γιατί πίστευε ότι έπρεπε να προτείνουν στον Πέππα χρηματικά ανταλλάγματα και ο ίδιος θα τον έπειθε να μείνει στον Πανιώνιο, λόγω της φιλίας που είχαν. Τελικά, ο Πέππας έφυγε και έγινε το αντίθετο. Πήρε και τον Γιάννη στον Παναθηναϊκό! Ε, σταματήσαμε να μιλάμε για έναν χρόνο, αν και ο Αναγνωστόπουλος δεν έπαιξε ποτέ στον Παναθηναϊκό, αλλά και μόνο ότι είχε βγάλει δελτίο σε σωματείου του αθλητικού κατεστημένου της εποχής, του είχαμε «σούρει» τα «εξ΄αμάξης».
«Αν δεν φέρεις πίσω το δελτίο σου, δεν είσαι Πανιώνιος» του λέγαμε και έναν χρόνο μετά ο Γιάννης γύρισε, αλλά του ζητήσαμε να φέρει πίσω και τον Πέππα. Μια μέρα, έρχεται στην πλατεία και μας λέει: «Και το δελτίο το σκίζω και τον Θανάση θα φέρω πίσω». Και έκανε και τα δυο. Στα «τελειώματα» της καριέρας του, βέβαια, ήταν ο Πέππας, αλλά γύρισε και έκλεισε την καριέρα του στον Πανιώνιο, με προπονητή τον Αναστασάτο που δεν τον ήθελε ιδιαίτερα, γιατί αυτοσχεδίαζε στα παιχνίδια. Πιστεύω ότι ο Γιάννης Αναγνωστόπουλος, μετά από εκείνο το ατόπημα που είχε κάνει, είχε γίνει δυο φορές πιο παθιασμένος με τον Πανιώνιο και το απέδειξε στην επόμενη πορεία του, ως έφορος του τμήματος μπάσκετ και ποδοσφαίρου» λέει ο πρώην ναυπηγός, Τένος Καμβύσης και θυμάται ότι ο Γιάννης Αναγνωστόπουλος είχε συμβολική παρουσία και σε μια ακόμα παρέα Πανιωνίων, στην περιοχή της Γαργαρέττας, στο Κουκάκι.
«Ήταν άντρο Πανιωνίων, εκεί, γιατί η περιοχή ήταν σχετικά κοντά στην Νέα Σμύρνη και ερχόντουσαν στην πλατεία και στο γήπεδο, ο Σωτήρης Σωτηρακόπουλος, ο γιατρός, ο Μάριος Σφήκας, ο Δημήτρης Κηπουρός, ο Νίκος Ζαρκάδης,, ο Νίκος Κωνσταντόπουλος. Ο Γιάννης ξεχώριζε με το στυλ της ζωής που έκανε, αλλά δεν ήταν ποτέ ούτε ψηλομύτης, ούτε αλαζόνας. Το αντίθετο».
«Τζιμάρα, akou. Kam... piso na paroume to kypello»
Δέκα ημέρες πριν από τον πρώτο τελικό Κυπέλλου μπάσκετ που έπαιξε ο Πανιώνιος, το ’77, στο Παναθηναϊκό στάδιο, υπήρχε το πρόβλημα απουσίας του Μίλτου Λαζαρίδη, ο οποίος είχε συμπλακεί με τον Πολίτη στον ημιτελικό κόντρα στον ΠΑΟΚ που είχε γίνει στο γήπεδο του Μίλωνα. Ο Λαζαρίδης είχε αποβληθεί και δεν είχε δικαίωμα συμμετοχής στον τελικό, απέναντι στην ομάδα των ελληνοαμερικάνων παικτών, Γιατζόγλου, Καστρινάκη, Μελίνι, Διάκουλα που διέθετε ο Ολυμπιακός. Η παρέα του Γιάννη Αναγνωστόπουλου είχε «στέκι» τον «Γαλαξία» του συγχωρεμένου Κολοκούτσα και ένα βράδυ, έφυγε από την πλατεία και πήγε στο περίφημο κλάμπ της εποχής, το «Coba Cabana». Ο Μπάμπης Παπαχαραλάμπους θυμάται:
«Περασμένα μεσάνυχτα, αρχίζει μια συζήτηση για το πως θα παρουσιαζόταν η ομάδα μπάσκετ στον τελικό, με την απουσία του Λαζαρίδη. Είχε έρθει και ο μακαρίτης ο Τσολακάκης και κάποια στιγμή ρωτά τον «Θεό»: Γιάννη, τώρα στην Αμερική τι ώρα είναι; Του απαντά: Εξαρτάται από την πολιτεία που θα τηλεφωνήσεις. Στην Αριζόνα, θέλω να μιλήσω με τον Ράπις, του απάντησε ο Τσόλακας.
«Ξεραθήκαμε» όλοι από την ιδέα. Ο Ράπις είχε παίξει τον προηγούμενο χρόνο στον Πανιώνιο, αλλά είχε αντιμετωπίσει πρόβλημα τραυματισμού και «εξαφανίστηκε» στην Αμερική, αλλά το τηλέφωνο του σπιτιού του, το είχε ο Αναγνωστόπουλος. Στην είσοδο του κλαμπ, υπήρχε ένα κόκκινο τηλέφωνο που έριχνες κέρματα συνεχώς, αλλά μπορούσες να τηλεφωνήσεις σε κάθε σημείο του πλανήτη, αρκεί να είχες πολλά κέρματα.
Και ποιος θα μιλήσει αγγλικά; ρώτησε ο «Θεός» που ήξερε πολύ λίγα. «Ο Ντέμος!» λέει ο Τσόλακας και πράγματι ο Στέφανος μιλούσε τα αγγλικά καλύτερα και από τα ελληνικά. Του τηλεφώνησαν και στο τέταρτο κουδούνισμα, το σήκωσε ο Τζίμης. Ο Ντέμος του είπε ότι ο Πανιώνιος έπαιζε τελικό και του ζήτησε να έρθει να παίξει. Ο Ράπις είχε διατηρήσει καλές σχέσεις με τον «Θεό» και όλο τον Πανιώνιο. Αφού συνεννοήθηκε ο Ντέμος, πήρε το ακουστικό ο Τσολακάκης και αρχίζει με τα «δικά» του αγγλικά: Τζιμάρα, akou. O Πανιώνιος είναι στο φάιναλ με Ολυμπιακό. Gia sena, autoi einai gia proino!! Ua paiweis mprosta se ena ekatommirio kosmo!!! kam... piso na paroume to kypello! Eμείς... γουέιτ γιού».
«Τύφλα» να είχε ο Βούτσας στα αγγλικά που μιλούσε στην ταινία «γαμπρός από το Λονδίνο», μπροστά στον Τσολακάκη που μιλούσε ελληνικά με δυο-τρείς αγγλικές λέξεις και νόμιζε ότι τον καταλάβαινε ο Ράπις.
Ήταν, όμως, παραγοντάρες και σκεφτόντουσαν μπροστά από την εποχή τους για τον Πανιώνιο. Φύγαμε από το κλαμπ και πήγαμε στο γήπεδο. Ανοίξαμε τα γραφεία για να δούμε τις λεπτομέρειες με τα εισιτήρια που έβγαλε ο Σκρέκης και ύστερα από τρείς ημέρες, πήγαμε σύσσωμοι στο παλιό ανατολικό αεροδρόμιο και τον υποδεχτήκαμε με ανθοδέσμες. Του λέει ο Τσόλακας: Τζιμάρα, εγώ σου μιλούσα στο τηλέφωνο και σε έπεισα να έρθεις!!! Ήταν πανέξυπνος ο Ράπις και του απάντησε: Κι ας μην σε καταλάβαινα, με έπεισες!!
Δακρύσαμε από τα γέλια…
Την άλλη μέρα, πήγα με τον Τάσο Κοντό, στο πατσατζίδικο που είχε ο Στηβ Γιατζόγλου. Μπαίνουμε μέσα και του λέει ο Τάσος: Στήβ, θα χάσετε τον τελικό. Του απαντά ο Στηβ: Ασε ρε Τάσο, θα σας κερνάω πατσάδες μια εβδομάδα, αν χάσουμε.
--Να ξέρεις Στηβ ότι φέραμε πίσω τον Ράπις. Ο Γιατζόγλου «συννέφιασε» και τηλεφωνεί στον Καστρινάκη: Γιώργο, οι Πανιώνιοι έφεραν τον Ράπις. Καλός είναι, αλλά δεν έχει φυσική κατάσταση. Δεν ξέρουμε τι του απάντησε ο Καστρινάκης, αλλά όταν έκλεισε το τηλέφωνο, μας είπε: Αυτός και με ένα…χέρι, βάζει 15 πόντους. Την ίδια πλάκα κάναμε και τον συγχωρεμένο Λεωνίδα Θεοδωρακάκη, όταν ερχόταν στην πλατεία.
Στην πρώτη προπόνηση που έκανε ο Ράπις στο πρώην ανοιχτό γήπεδο «Ανδρέας Βαρίκας», δεν ήταν καλός. Πλησιάσαμε τον Φαίδωνα Ματθαίου και τον ρωτήσαμε «πως τον είχε δει;». O Mατθαίου ήταν σπουδαίος προπονητής και ρεαλιστής: «Κοιτάξτε παιδιά. Όσο αντέξουν τα πόδια του, θα τους «τρελλάνει». Σκοράρει, όπως θέλει κάθε φορά. Ένα είναι σίγουρο. Αν χάσουμε, θα γίνει με δύσκολο τρόπο». Ο Πανιώνιος ηττήθηκε 103-88, ο Ράπις σκόραρε 23 πόντους, όσους και ο Μίσσας. Το παιχνίδι κρίθηκε στα πέντε τελευταία λεπτά. Ο Τζίμης επέστρεψε στην Αμερική και δεν τον ξαναείδαμε. Πριν φύγει είχαμε πάει στην πλατεία, τον κεράσαμε και ο Γιάννης είχε βγάλει χρήματα από την τσέπη του και του έδωσε. Ήταν έξτρα από αυτά που του είχαν συμφωνήσει για την συμμετοχή του στον τελικό. Κι αυτό το γεγονός, αποδεινύει πως ο Πανιώνιος και οι παράγοντες του, από την θέση του Δαυίδ προσπαθούν να νικήσουν τον Γολιάθ… Αυτά μετράνε πολλαπλάσια στην εκτίμηση του κόσμου, είτε νικούσαμε, είτε χάναμε».
H ιστορία αλλαγής του διαιτητή Πλατόπουλου από τον Λαγογιάννη στον τελικό Κυπέλλου του ’79, αν και είναι γνωστή στην πλειοψηφία των φίλων του Πανιωνίου, επαναλαμβάνεται από τον Τένο Καμβύση, γιατί αποτελεί «μνημείο» ανατροπής δεδομένων στο θέμα διαιτησίας.
«Ο Γιάννης ήταν από τους καλύτερους παράγοντες που πέρασε από τον Πανιώνιο. Εκείνες τις ημέρες, ξυπνούσε και κοιμόταν με την έγνοια να αλλάξει ο διαιτητής του τελικού. Είχε αδελφικές σχέσεις με τον διευθυντή της εφημερίδας «Φώς», τον Καρελά που ήταν διευθυντής σύνταξης και κουμπάρος του και τον εκδότη, Νικολαϊδη. Τις αξιοποίησε με μεγάλη επιμονή και σχέδιο. Άρχισε ένα μπαράζ δημοσιευμάτων πίεσης για την αλλαγή του Πλατόπουλου και ο Πανιώνιος ζητούσε διεθνή διαιτητή.
Ο Πανιώνιος κατάφερε, λόγω του ανένδοτου για τον διαιτητή, να γίνει μετάθεση του τελικού από την Τετάρτη σε Σάββατο, όπως έγινε, αλλά και να «σφυρίξουν» και οι τρείς διεθνείς διαιτητές, Λάτσιος, Ζλατάνος και Γιαννουλάκης. Μια ώρα πριν από την σέντρα, έγινε κλήρωση για τον διαιτητή και «βγήκε» ο Λαγογιάννης, με επόπτες τους Λάτσιο και Ζλατάνο. Ο «Θεός» πέτυχε το απόλυτο για τον Πανιώνιο και δικαίωσε τον χαρακτηρισμό του! Μπορεί να ακουστεί υπερβολικό και να αδικήσω κι άλλους που πρόσφεραν, ίσως και περισσότερα, αλλά «Θεός» ήταν ένας στον Πανιώνιο».
Στον αείμνηστο Γιάννη Αναγνωστόπουλο, το παρατσούκλι «Θεός», κάθε άλλο παρά βγήκε τυχαία από τους φίλους του, συνΠανιώνιους. Οι πράξεις του στον Πανιώνιο, του χάρισαν αυτόν τον χαρακτηρισμό και διαχρονικά, όσοι δεν πρόλαβαν να τον γνωρίσουν ή να μάθουν για τον Γιάννη Αναγνωστόπουλο και τα κατορθώματα του στον Ιστορικό, ο συνομήλικος του και φίλος του, Στέφανος Καμβύσης, έρχεται να θυμίσει τρείς χαρακτηριστικές ιστορίες για τον τρόπο σκέψης και λειτουργίας του «Θεού».
Μπορεί το όνομα του Γιάννη Αναγνωστόπουλου να συνδέθηκε άρρηκτα με την κατάκτηση του πρώτου Κυπέλλου στο ποδόσφαιρο, αλλά η παραγοντική πορεία του, άρχισε από το μπάσκετ, γιατί «του άρεσε σαν άθλημα και…νόμιζε ότι έπαιζε» λέει ο Τένος ή Ντέμος, όπως τον αποκαλούσε ο ίδιος ο Αναγνωστόπουλος. Στην εξιστόρηση συνεπικουρεί ο Μπάμπης Παπαχαραλάμπους.
«Ο Γιάννης έπαιζε μπάσκετ ή τουλάχιστον έτσι…νόμιζε και τον «πειράζαμε» πολλές φορές, ότι δεν «το είχε». Ήταν και συμπαίκτης με τον Πέτρο Μπούκη. Πιο πολύ έλεγαν ανέκδοτα, παρά έπαιζαν μπάσκετ! Κάναμε πολύ δυνατή παρέα, τότε. Μαζί με τον Λελέκη, τον Χειλαδάκη, τον Λ. Παπαντωνίου, τον Οδυσσέα Ιωάννου, τον Νίκο Φραγκούλη και τον Θανάση Πέππα που ήταν μεγάλος παίκτης στην εποχή του. Ειδικά, ο Αναγνωστόπουλος ήταν «κολλητός» με τον Πέππα. Λέγαμε τότε, ότι ο Παναθηναϊκός είχε τον Κολοκυθά και ο Πανιώνιος, τον Πέππα. Τεράστια ταλέντα και το ίδιο «ζαν μαν φού». Ο Πέππας μπορεί και τρείς ημέρες να μην εμφανιζόταν στην προπόνηση και να πήγαινε μόνο στα επίσημα παιχνίδια. Έπαιζε και σκόραρε 20 πόντους…εύκολα. Το ’64, ο Πέππας ήθελε να φύγει από τον Πανιώνιο που έδινε «μάχη» ανόδου στην πρώτη κατηγορία. Όπως είναι γνωστό, ο Πανιώνιος δεν τον παραχωρούσε στον Παναθηναϊκό και ο παίκτης «κλάπηκε» από τον Παναθηναϊκό και τον τότε πρόεδρο του ΣΕΓΑΣ, Απόστολο Νικολαϊδη.
Ο Αναγνωστόπουλος είχε διαφωνήσει με τους χειρισμούς της διοίκησης του Παντελή Σερέφογλου, γιατί πίστευε ότι έπρεπε να προτείνουν στον Πέππα χρηματικά ανταλλάγματα και ο ίδιος θα τον έπειθε να μείνει στον Πανιώνιο, λόγω της φιλίας που είχαν. Τελικά, ο Πέππας έφυγε και έγινε το αντίθετο. Πήρε και τον Γιάννη στον Παναθηναϊκό! Ε, σταματήσαμε να μιλάμε για έναν χρόνο, αν και ο Αναγνωστόπουλος δεν έπαιξε ποτέ στον Παναθηναϊκό, αλλά και μόνο ότι είχε βγάλει δελτίο σε σωματείου του αθλητικού κατεστημένου της εποχής, του είχαμε «σούρει» τα «εξ΄αμάξης».
«Αν δεν φέρεις πίσω το δελτίο σου, δεν είσαι Πανιώνιος» του λέγαμε και έναν χρόνο μετά ο Γιάννης γύρισε, αλλά του ζητήσαμε να φέρει πίσω και τον Πέππα. Μια μέρα, έρχεται στην πλατεία και μας λέει: «Και το δελτίο το σκίζω και τον Θανάση θα φέρω πίσω». Και έκανε και τα δυο. Στα «τελειώματα» της καριέρας του, βέβαια, ήταν ο Πέππας, αλλά γύρισε και έκλεισε την καριέρα του στον Πανιώνιο, με προπονητή τον Αναστασάτο που δεν τον ήθελε ιδιαίτερα, γιατί αυτοσχεδίαζε στα παιχνίδια. Πιστεύω ότι ο Γιάννης Αναγνωστόπουλος, μετά από εκείνο το ατόπημα που είχε κάνει, είχε γίνει δυο φορές πιο παθιασμένος με τον Πανιώνιο και το απέδειξε στην επόμενη πορεία του, ως έφορος του τμήματος μπάσκετ και ποδοσφαίρου» λέει ο πρώην ναυπηγός, Τένος Καμβύσης και θυμάται ότι ο Γιάννης Αναγνωστόπουλος είχε συμβολική παρουσία και σε μια ακόμα παρέα Πανιωνίων, στην περιοχή της Γαργαρέττας, στο Κουκάκι.
«Ήταν άντρο Πανιωνίων, εκεί, γιατί η περιοχή ήταν σχετικά κοντά στην Νέα Σμύρνη και ερχόντουσαν στην πλατεία και στο γήπεδο, ο Σωτήρης Σωτηρακόπουλος, ο γιατρός, ο Μάριος Σφήκας, ο Δημήτρης Κηπουρός, ο Νίκος Ζαρκάδης,, ο Νίκος Κωνσταντόπουλος. Ο Γιάννης ξεχώριζε με το στυλ της ζωής που έκανε, αλλά δεν ήταν ποτέ ούτε ψηλομύτης, ούτε αλαζόνας. Το αντίθετο».
«Τζιμάρα, akou. Kam... piso na paroume to kypello»
Δέκα ημέρες πριν από τον πρώτο τελικό Κυπέλλου μπάσκετ που έπαιξε ο Πανιώνιος, το ’77, στο Παναθηναϊκό στάδιο, υπήρχε το πρόβλημα απουσίας του Μίλτου Λαζαρίδη, ο οποίος είχε συμπλακεί με τον Πολίτη στον ημιτελικό κόντρα στον ΠΑΟΚ που είχε γίνει στο γήπεδο του Μίλωνα. Ο Λαζαρίδης είχε αποβληθεί και δεν είχε δικαίωμα συμμετοχής στον τελικό, απέναντι στην ομάδα των ελληνοαμερικάνων παικτών, Γιατζόγλου, Καστρινάκη, Μελίνι, Διάκουλα που διέθετε ο Ολυμπιακός. Η παρέα του Γιάννη Αναγνωστόπουλου είχε «στέκι» τον «Γαλαξία» του συγχωρεμένου Κολοκούτσα και ένα βράδυ, έφυγε από την πλατεία και πήγε στο περίφημο κλάμπ της εποχής, το «Coba Cabana». Ο Μπάμπης Παπαχαραλάμπους θυμάται:
«Περασμένα μεσάνυχτα, αρχίζει μια συζήτηση για το πως θα παρουσιαζόταν η ομάδα μπάσκετ στον τελικό, με την απουσία του Λαζαρίδη. Είχε έρθει και ο μακαρίτης ο Τσολακάκης και κάποια στιγμή ρωτά τον «Θεό»: Γιάννη, τώρα στην Αμερική τι ώρα είναι; Του απαντά: Εξαρτάται από την πολιτεία που θα τηλεφωνήσεις. Στην Αριζόνα, θέλω να μιλήσω με τον Ράπις, του απάντησε ο Τσόλακας.
«Ξεραθήκαμε» όλοι από την ιδέα. Ο Ράπις είχε παίξει τον προηγούμενο χρόνο στον Πανιώνιο, αλλά είχε αντιμετωπίσει πρόβλημα τραυματισμού και «εξαφανίστηκε» στην Αμερική, αλλά το τηλέφωνο του σπιτιού του, το είχε ο Αναγνωστόπουλος. Στην είσοδο του κλαμπ, υπήρχε ένα κόκκινο τηλέφωνο που έριχνες κέρματα συνεχώς, αλλά μπορούσες να τηλεφωνήσεις σε κάθε σημείο του πλανήτη, αρκεί να είχες πολλά κέρματα.
Και ποιος θα μιλήσει αγγλικά; ρώτησε ο «Θεός» που ήξερε πολύ λίγα. «Ο Ντέμος!» λέει ο Τσόλακας και πράγματι ο Στέφανος μιλούσε τα αγγλικά καλύτερα και από τα ελληνικά. Του τηλεφώνησαν και στο τέταρτο κουδούνισμα, το σήκωσε ο Τζίμης. Ο Ντέμος του είπε ότι ο Πανιώνιος έπαιζε τελικό και του ζήτησε να έρθει να παίξει. Ο Ράπις είχε διατηρήσει καλές σχέσεις με τον «Θεό» και όλο τον Πανιώνιο. Αφού συνεννοήθηκε ο Ντέμος, πήρε το ακουστικό ο Τσολακάκης και αρχίζει με τα «δικά» του αγγλικά: Τζιμάρα, akou. O Πανιώνιος είναι στο φάιναλ με Ολυμπιακό. Gia sena, autoi einai gia proino!! Ua paiweis mprosta se ena ekatommirio kosmo!!! kam... piso na paroume to kypello! Eμείς... γουέιτ γιού».
«Τύφλα» να είχε ο Βούτσας στα αγγλικά που μιλούσε στην ταινία «γαμπρός από το Λονδίνο», μπροστά στον Τσολακάκη που μιλούσε ελληνικά με δυο-τρείς αγγλικές λέξεις και νόμιζε ότι τον καταλάβαινε ο Ράπις.
Ήταν, όμως, παραγοντάρες και σκεφτόντουσαν μπροστά από την εποχή τους για τον Πανιώνιο. Φύγαμε από το κλαμπ και πήγαμε στο γήπεδο. Ανοίξαμε τα γραφεία για να δούμε τις λεπτομέρειες με τα εισιτήρια που έβγαλε ο Σκρέκης και ύστερα από τρείς ημέρες, πήγαμε σύσσωμοι στο παλιό ανατολικό αεροδρόμιο και τον υποδεχτήκαμε με ανθοδέσμες. Του λέει ο Τσόλακας: Τζιμάρα, εγώ σου μιλούσα στο τηλέφωνο και σε έπεισα να έρθεις!!! Ήταν πανέξυπνος ο Ράπις και του απάντησε: Κι ας μην σε καταλάβαινα, με έπεισες!!
Δακρύσαμε από τα γέλια…
Την άλλη μέρα, πήγα με τον Τάσο Κοντό, στο πατσατζίδικο που είχε ο Στηβ Γιατζόγλου. Μπαίνουμε μέσα και του λέει ο Τάσος: Στήβ, θα χάσετε τον τελικό. Του απαντά ο Στηβ: Ασε ρε Τάσο, θα σας κερνάω πατσάδες μια εβδομάδα, αν χάσουμε.
--Να ξέρεις Στηβ ότι φέραμε πίσω τον Ράπις. Ο Γιατζόγλου «συννέφιασε» και τηλεφωνεί στον Καστρινάκη: Γιώργο, οι Πανιώνιοι έφεραν τον Ράπις. Καλός είναι, αλλά δεν έχει φυσική κατάσταση. Δεν ξέρουμε τι του απάντησε ο Καστρινάκης, αλλά όταν έκλεισε το τηλέφωνο, μας είπε: Αυτός και με ένα…χέρι, βάζει 15 πόντους. Την ίδια πλάκα κάναμε και τον συγχωρεμένο Λεωνίδα Θεοδωρακάκη, όταν ερχόταν στην πλατεία.
Στην πρώτη προπόνηση που έκανε ο Ράπις στο πρώην ανοιχτό γήπεδο «Ανδρέας Βαρίκας», δεν ήταν καλός. Πλησιάσαμε τον Φαίδωνα Ματθαίου και τον ρωτήσαμε «πως τον είχε δει;». O Mατθαίου ήταν σπουδαίος προπονητής και ρεαλιστής: «Κοιτάξτε παιδιά. Όσο αντέξουν τα πόδια του, θα τους «τρελλάνει». Σκοράρει, όπως θέλει κάθε φορά. Ένα είναι σίγουρο. Αν χάσουμε, θα γίνει με δύσκολο τρόπο». Ο Πανιώνιος ηττήθηκε 103-88, ο Ράπις σκόραρε 23 πόντους, όσους και ο Μίσσας. Το παιχνίδι κρίθηκε στα πέντε τελευταία λεπτά. Ο Τζίμης επέστρεψε στην Αμερική και δεν τον ξαναείδαμε. Πριν φύγει είχαμε πάει στην πλατεία, τον κεράσαμε και ο Γιάννης είχε βγάλει χρήματα από την τσέπη του και του έδωσε. Ήταν έξτρα από αυτά που του είχαν συμφωνήσει για την συμμετοχή του στον τελικό. Κι αυτό το γεγονός, αποδεινύει πως ο Πανιώνιος και οι παράγοντες του, από την θέση του Δαυίδ προσπαθούν να νικήσουν τον Γολιάθ… Αυτά μετράνε πολλαπλάσια στην εκτίμηση του κόσμου, είτε νικούσαμε, είτε χάναμε».
H ιστορία αλλαγής του διαιτητή Πλατόπουλου από τον Λαγογιάννη στον τελικό Κυπέλλου του ’79, αν και είναι γνωστή στην πλειοψηφία των φίλων του Πανιωνίου, επαναλαμβάνεται από τον Τένο Καμβύση, γιατί αποτελεί «μνημείο» ανατροπής δεδομένων στο θέμα διαιτησίας.
«Ο Γιάννης ήταν από τους καλύτερους παράγοντες που πέρασε από τον Πανιώνιο. Εκείνες τις ημέρες, ξυπνούσε και κοιμόταν με την έγνοια να αλλάξει ο διαιτητής του τελικού. Είχε αδελφικές σχέσεις με τον διευθυντή της εφημερίδας «Φώς», τον Καρελά που ήταν διευθυντής σύνταξης και κουμπάρος του και τον εκδότη, Νικολαϊδη. Τις αξιοποίησε με μεγάλη επιμονή και σχέδιο. Άρχισε ένα μπαράζ δημοσιευμάτων πίεσης για την αλλαγή του Πλατόπουλου και ο Πανιώνιος ζητούσε διεθνή διαιτητή.
Ο Πανιώνιος κατάφερε, λόγω του ανένδοτου για τον διαιτητή, να γίνει μετάθεση του τελικού από την Τετάρτη σε Σάββατο, όπως έγινε, αλλά και να «σφυρίξουν» και οι τρείς διεθνείς διαιτητές, Λάτσιος, Ζλατάνος και Γιαννουλάκης. Μια ώρα πριν από την σέντρα, έγινε κλήρωση για τον διαιτητή και «βγήκε» ο Λαγογιάννης, με επόπτες τους Λάτσιο και Ζλατάνο. Ο «Θεός» πέτυχε το απόλυτο για τον Πανιώνιο και δικαίωσε τον χαρακτηρισμό του! Μπορεί να ακουστεί υπερβολικό και να αδικήσω κι άλλους που πρόσφεραν, ίσως και περισσότερα, αλλά «Θεός» ήταν ένας στον Πανιώνιο».
Δεν υπάρχουν σχόλια