«Ο Πανιώνιος όπως τον έζησα» Έδινε την φανέλα στον Μαυρίκη και τον Μπαρζόφ και ένιωθε «ανατριχίλα». Μπολιάστηκε με τον…ιό του Πανιωνίο...
Έδινε την φανέλα στον Μαυρίκη και τον Μπαρζόφ και ένιωθε «ανατριχίλα». Μπολιάστηκε με τον…ιό του Πανιωνίου, είχε «νονό» τον Βασίλη Καπώνη, ακολούθησε τον Πανιώνιο σε αμέτρητες εκδρομές με τους φίλους του και η ψυχολογία του ταυτιζόταν με το αποτέλεσμα του Πανιωνίου σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ. Δηλώνει αγνός φίλαθλος του Ιστορικού και ευχαριστεί τον Θεό που δεν έγινε οπαδός άλλης ομάδας.
Ο Πάνος Γκίκας «ξεφυλλίζει» διάσπαρτες αναμνήσεις για τον «Πανιώνιο, όπως τον έζησε».
«Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Παλαιό Φάληρο, μέχρι τα 13 χρόνια μου και λόγω καταγωγής από την Κωνσταντινούπολη, έγιναν αρκετές…απόπειρες από παππούδες και θείους να γίνω… «αλλόθρησκος», αφού με πήγαιναν στην Νέα Φιλαδέλφεια. Όλα άλλαξαν όταν μετακομίσαμε στην Νέα Σμύρνη. Πήγα στο 4ο γυμνάσιο και περνώντας καθημερινά έξω από τον «ναό», γνώρισα τον συγχωρεμένο Βασίλη Καπώνη. Δεν χρειαζόταν πολύ για να «βαπτιστώ» από εκείνον. Έμενε στο γήπεδο και μια μέρα μου είπε «Πανούλη, θα ασπαστείς τον Πανιώνιο»! Μετά το σχολείο πήγαινα στο γήπεδο, έμπαινα από την θύρα 4 και καθόμουν για μια ώρα. Έτσι γνώρισα, τον επίσης μακαρίτη Γιάννη Βασιλιά που ήταν ο φροντιστής της ποδοσφαιρικής ομάδας. Έτσι «κόλλησα» τον…ιό του Πανιωνίου, μέσα στα αποδυτήρια και «πέταγε η σκούφια μου» για να γνωρίσω σπουδαίους παίκτες που είχε τότε η ομάδα, αλλά αξέχαστους ανθρώπους, όπως ο Μιχάλης Σταματέλατος και ο Παναγιώτης Αμανίτης» λέει ο Πάνος Γκίκας που από «αλλόθρησκος» έγινε βοηθός φροντιστή.
«Στα εκτός έδρας παιχνίδια, δεν πήγαινε ο Βασιλιάς και μας πρότεινε να ετοίμαζε τον ρουχισμό της ομάδας και μαζί με τον αδελφικό φίλο μου, Κυριάκο Αθανασίου να πηγαίνουμε εμείς. Για δυο χρόνια, δεν…έχασα καμία αποστολή. Είχα ζήσει μεγάλες νίκες, αλλά και «κηδείες». Δεν θα «ξεχάσω» στο Καυτατζόγλειο, κόντρα στον Ηρακλή του Χατζηπαναγή. Προπονητής ήταν ο Αλέφαντος και τερματοφύλακας ήταν ο Φιλιππής, γιατί ήταν τραυματίας ο Μανίκας. Ο Χατζηπαναγής είχε «οργιάσει».
Στο ημίχρονο, χάναμε 4-0. Τελικό 6-0. Μπαίνει στα αποδυτήρια ο Αλέφαντος και λέει: «Μεγάλη παιχτούρα ο Χατζηπαναγής, αλλά ούτε…φάουλ δεν μπορούσατε να κάνετε. Με… φιλιά θα παίρνατε την μπάλα;;». Τον ακούει ο Αμανίτης και λέει στο αυτί του Μαυρίκη: «Πάλι καλά, Μήτσο. Μπορεί να σας έβαζε να κάνετε νηστεία μια εβδομάδα για τα έξι γκολ»!
Ο Αμανίτης κρατούσε τα «γκέμια» του Αλέφαντου. Άλλη «πάστα» ανθρώπου και άλλο επίπεδο, ο Ούρμπεν Μπράμς που είχε έρθει. Φοβερός άνθρωπος και τεχνικός. Ο Αλέφαντος μιλούσε στους παίκτες για «τίγρεις που θα χυμήξουν πάνω στους αντιπάλους και πρέπει να τους κατασπαράξουν» και ο Μπράμς έκανε ομιλία του στυλ «στην άμυνα μαν-του-μαν θέλει εγωϊσμό, αν έχεις χειρότερη τεχνική για να μην τρώτε…ντρίπλες».
Έπαιζα παράλληλα και στην εφηβική ομάδα, με συμπαίκτη τον νυν προπονητή μας, Λεωνίδα Βόκολο. Λίμπερο εγώ, στόπερ αυτός».
Ένας παράγοντας και ένας ποδοσφαιριστής, έμειναν…ασύγκριτοι στην μνήμη του Πάνου.
«Ήταν, αυτό που λέμε, μια κατηγορία μόνοι τους. Ο Μιχάλης Σταματελάτος για όσα πρόσφερε στον Πανιώνιο και είχε την μεγάλη προσωπική και οικογενειακή περιπέτεια του. Τον είχα δει στο γήπεδο τρείς-τέσσερις μέρες, πριν κληθεί σε απολογία και ήταν στα κάγκελα της θύρας 3. Μόνος του. Θυμάμαι σαν τώρα την εικόνα του. Είχε βάλει τα χέρια του πάνω στα κάγκελα και κοιτούσε προς το γήπεδο. Ήταν Μεγάλη Παρασκευή και χτυπούσε πένθιμα η καμπάνα του Αγίου Ανδρέα. Τον πλησίασα και είχε βουρκώσει.
-Τι έχετε κύριε Μιχάλη;
-Θα μάθεις αγόρι μου, τις επόμενες ημέρες. Σε ευχαριστώ για τη συνεργασία στην ομάδα.
Έμεινα «κάγκελο». Είχα ακούσει τι θα γινόταν, αλλά ο κύριος Μιχάλης είχε τόση αξιοπρέπεια και αντί να μου πει, προτίμησε να με ευχαριστήσει για την δουλειά μου ως φροντιστής στα εκτός έδρας παιχνίδια. Κι ας μας έδινε χαρτζηλίκι, με ευχαρίστησε και άρχισε τον δικό του, μοναχικό δρόμο…
Κανείς δεν πρέπει να «καταστρέφεται» για την ομάδα που αγαπά. Ο κύριος Μιχάλης το έκανε.
Ο Δημήτρης Μαυρίκης θα είναι για μένα, ο «αιώνιος» αρχηγός του Πανιωνίου. Έμπαινε στα αποδυτήρια και αν είχαμε χάσει και έβλεπε κεφάλια σκυμμένα, πήγαινε πάνω από τους συμπαίκτες του και έλεγε: Προχωράμε ρε, Πανιώνιος είμαστε. Αυτό το «Πανιώνιος είσαι», ο Μήτσος το έλεγε από τότε για να δείξει το μέγεθος της φανέλας, ανεξαρτήτως της αξίας κάθε συμπαίκτη του. Είχε «χρυσή» καρδιά ο Δημήτρης. Όταν έφυγα από τον Πανιώνιο για να παίξω λίγο ακόμα ερασιτεχνικά σε άλλη ομάδα, είχε έρθει στο γήπεδο να με δει. Τον ρώτησα «Κύριε Δημήτρη για μένα ήρθατε;» και μου απαντά «Ασε τα κύριε και κοίτα να φτιάξεις την μακρινή πάσα σου. Τα μπακ δεν διώχνουν μόνο την μπάλα, φτιάχνουν παιχνίδι»!
Με την ιδιότητα του φιλάθλου, ο Πάνος Γκίκας δεν «ξεχνά» τον πρώτο υποβιβασμό του Πανιωνίου, με την ήττα που είχε γνωρίσει από την Λάρισα, στο Αλκαζάρ.
«Είχαμε πάει παρέα με τον Ηλία Στεφανόγλου και τον Νίκο Ασλανίδη («ζούγκλας»). Πριν το παιχνίδι, έρχεται κοντά στα κάγκελα της εξέδρας, ο Τσολακάκης και μας λέει «όλα καλά, παιδιά. Πήγαμε μαζί με τον Μπαρμπαλιά και λουλούδια στο ξενοδοχείο». Χάσαμε 4-0 και μετά ρωτούσε ο ένας τον άλλο: Ρε αυτό ήταν το «όλα καλά θα πάνε; Δεν ακούσαμε καλά;». Σε ταξίδι τεσσάρων ωρών για να επιστρέψουμε στην Αθήνα και με την ομάδα να έχει υποβιβαστεί, δεν «βγάλαμε μιλιά».
Με προπονητή τον Βούκοτιτς, παίξαμε στην Λειβαδιά και είχαμε χάσει 2-1. Η ομάδα δεν «βλεπόταν». Στην επιστροφή, η αποστολή σταμάτησε στον Πλάτανο και το ίδιο έγινε με την παρέα μου που ήταν ο Θόδωρος Τρουπάκης, ο Ηλίας Στεφανόγλου και ο Αγγελος Ζιάκας. Ε, δεν αντέξαμε και του την «πέσαμε». Φύγε από τον Πανιώνιο, μην γυρίσεις με την αποστολή. Ο Βούκοτιτς σάστισε για λίγο και μας έκανε νόημα ότι κατανοεί την αγανάκτηση μας. Δυο μέρες μετά ήρθε ο Γιάννης Κυράστας.
Ο Πάνος Γκίκας «ξεφυλλίζει» διάσπαρτες αναμνήσεις για τον «Πανιώνιο, όπως τον έζησε».
«Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Παλαιό Φάληρο, μέχρι τα 13 χρόνια μου και λόγω καταγωγής από την Κωνσταντινούπολη, έγιναν αρκετές…απόπειρες από παππούδες και θείους να γίνω… «αλλόθρησκος», αφού με πήγαιναν στην Νέα Φιλαδέλφεια. Όλα άλλαξαν όταν μετακομίσαμε στην Νέα Σμύρνη. Πήγα στο 4ο γυμνάσιο και περνώντας καθημερινά έξω από τον «ναό», γνώρισα τον συγχωρεμένο Βασίλη Καπώνη. Δεν χρειαζόταν πολύ για να «βαπτιστώ» από εκείνον. Έμενε στο γήπεδο και μια μέρα μου είπε «Πανούλη, θα ασπαστείς τον Πανιώνιο»! Μετά το σχολείο πήγαινα στο γήπεδο, έμπαινα από την θύρα 4 και καθόμουν για μια ώρα. Έτσι γνώρισα, τον επίσης μακαρίτη Γιάννη Βασιλιά που ήταν ο φροντιστής της ποδοσφαιρικής ομάδας. Έτσι «κόλλησα» τον…ιό του Πανιωνίου, μέσα στα αποδυτήρια και «πέταγε η σκούφια μου» για να γνωρίσω σπουδαίους παίκτες που είχε τότε η ομάδα, αλλά αξέχαστους ανθρώπους, όπως ο Μιχάλης Σταματέλατος και ο Παναγιώτης Αμανίτης» λέει ο Πάνος Γκίκας που από «αλλόθρησκος» έγινε βοηθός φροντιστή.
«Στα εκτός έδρας παιχνίδια, δεν πήγαινε ο Βασιλιάς και μας πρότεινε να ετοίμαζε τον ρουχισμό της ομάδας και μαζί με τον αδελφικό φίλο μου, Κυριάκο Αθανασίου να πηγαίνουμε εμείς. Για δυο χρόνια, δεν…έχασα καμία αποστολή. Είχα ζήσει μεγάλες νίκες, αλλά και «κηδείες». Δεν θα «ξεχάσω» στο Καυτατζόγλειο, κόντρα στον Ηρακλή του Χατζηπαναγή. Προπονητής ήταν ο Αλέφαντος και τερματοφύλακας ήταν ο Φιλιππής, γιατί ήταν τραυματίας ο Μανίκας. Ο Χατζηπαναγής είχε «οργιάσει».
Στο ημίχρονο, χάναμε 4-0. Τελικό 6-0. Μπαίνει στα αποδυτήρια ο Αλέφαντος και λέει: «Μεγάλη παιχτούρα ο Χατζηπαναγής, αλλά ούτε…φάουλ δεν μπορούσατε να κάνετε. Με… φιλιά θα παίρνατε την μπάλα;;». Τον ακούει ο Αμανίτης και λέει στο αυτί του Μαυρίκη: «Πάλι καλά, Μήτσο. Μπορεί να σας έβαζε να κάνετε νηστεία μια εβδομάδα για τα έξι γκολ»!
Ο Αμανίτης κρατούσε τα «γκέμια» του Αλέφαντου. Άλλη «πάστα» ανθρώπου και άλλο επίπεδο, ο Ούρμπεν Μπράμς που είχε έρθει. Φοβερός άνθρωπος και τεχνικός. Ο Αλέφαντος μιλούσε στους παίκτες για «τίγρεις που θα χυμήξουν πάνω στους αντιπάλους και πρέπει να τους κατασπαράξουν» και ο Μπράμς έκανε ομιλία του στυλ «στην άμυνα μαν-του-μαν θέλει εγωϊσμό, αν έχεις χειρότερη τεχνική για να μην τρώτε…ντρίπλες».
Έπαιζα παράλληλα και στην εφηβική ομάδα, με συμπαίκτη τον νυν προπονητή μας, Λεωνίδα Βόκολο. Λίμπερο εγώ, στόπερ αυτός».
Ένας παράγοντας και ένας ποδοσφαιριστής, έμειναν…ασύγκριτοι στην μνήμη του Πάνου.
«Ήταν, αυτό που λέμε, μια κατηγορία μόνοι τους. Ο Μιχάλης Σταματελάτος για όσα πρόσφερε στον Πανιώνιο και είχε την μεγάλη προσωπική και οικογενειακή περιπέτεια του. Τον είχα δει στο γήπεδο τρείς-τέσσερις μέρες, πριν κληθεί σε απολογία και ήταν στα κάγκελα της θύρας 3. Μόνος του. Θυμάμαι σαν τώρα την εικόνα του. Είχε βάλει τα χέρια του πάνω στα κάγκελα και κοιτούσε προς το γήπεδο. Ήταν Μεγάλη Παρασκευή και χτυπούσε πένθιμα η καμπάνα του Αγίου Ανδρέα. Τον πλησίασα και είχε βουρκώσει.
-Τι έχετε κύριε Μιχάλη;
-Θα μάθεις αγόρι μου, τις επόμενες ημέρες. Σε ευχαριστώ για τη συνεργασία στην ομάδα.
Έμεινα «κάγκελο». Είχα ακούσει τι θα γινόταν, αλλά ο κύριος Μιχάλης είχε τόση αξιοπρέπεια και αντί να μου πει, προτίμησε να με ευχαριστήσει για την δουλειά μου ως φροντιστής στα εκτός έδρας παιχνίδια. Κι ας μας έδινε χαρτζηλίκι, με ευχαρίστησε και άρχισε τον δικό του, μοναχικό δρόμο…
Κανείς δεν πρέπει να «καταστρέφεται» για την ομάδα που αγαπά. Ο κύριος Μιχάλης το έκανε.
Ο Δημήτρης Μαυρίκης θα είναι για μένα, ο «αιώνιος» αρχηγός του Πανιωνίου. Έμπαινε στα αποδυτήρια και αν είχαμε χάσει και έβλεπε κεφάλια σκυμμένα, πήγαινε πάνω από τους συμπαίκτες του και έλεγε: Προχωράμε ρε, Πανιώνιος είμαστε. Αυτό το «Πανιώνιος είσαι», ο Μήτσος το έλεγε από τότε για να δείξει το μέγεθος της φανέλας, ανεξαρτήτως της αξίας κάθε συμπαίκτη του. Είχε «χρυσή» καρδιά ο Δημήτρης. Όταν έφυγα από τον Πανιώνιο για να παίξω λίγο ακόμα ερασιτεχνικά σε άλλη ομάδα, είχε έρθει στο γήπεδο να με δει. Τον ρώτησα «Κύριε Δημήτρη για μένα ήρθατε;» και μου απαντά «Ασε τα κύριε και κοίτα να φτιάξεις την μακρινή πάσα σου. Τα μπακ δεν διώχνουν μόνο την μπάλα, φτιάχνουν παιχνίδι»!
Με την ιδιότητα του φιλάθλου, ο Πάνος Γκίκας δεν «ξεχνά» τον πρώτο υποβιβασμό του Πανιωνίου, με την ήττα που είχε γνωρίσει από την Λάρισα, στο Αλκαζάρ.
«Είχαμε πάει παρέα με τον Ηλία Στεφανόγλου και τον Νίκο Ασλανίδη («ζούγκλας»). Πριν το παιχνίδι, έρχεται κοντά στα κάγκελα της εξέδρας, ο Τσολακάκης και μας λέει «όλα καλά, παιδιά. Πήγαμε μαζί με τον Μπαρμπαλιά και λουλούδια στο ξενοδοχείο». Χάσαμε 4-0 και μετά ρωτούσε ο ένας τον άλλο: Ρε αυτό ήταν το «όλα καλά θα πάνε; Δεν ακούσαμε καλά;». Σε ταξίδι τεσσάρων ωρών για να επιστρέψουμε στην Αθήνα και με την ομάδα να έχει υποβιβαστεί, δεν «βγάλαμε μιλιά».
Με προπονητή τον Βούκοτιτς, παίξαμε στην Λειβαδιά και είχαμε χάσει 2-1. Η ομάδα δεν «βλεπόταν». Στην επιστροφή, η αποστολή σταμάτησε στον Πλάτανο και το ίδιο έγινε με την παρέα μου που ήταν ο Θόδωρος Τρουπάκης, ο Ηλίας Στεφανόγλου και ο Αγγελος Ζιάκας. Ε, δεν αντέξαμε και του την «πέσαμε». Φύγε από τον Πανιώνιο, μην γυρίσεις με την αποστολή. Ο Βούκοτιτς σάστισε για λίγο και μας έκανε νόημα ότι κατανοεί την αγανάκτηση μας. Δυο μέρες μετά ήρθε ο Γιάννης Κυράστας.
Δεν υπάρχουν σχόλια