«Ο Πανιώνιος όπως τον έζησα» Στα τέλη της δεκαετίας του ’50, οι δυο μεγαλύτεροι αδελφοί του, ρώτησαν τον μικρότερο Χρήστο Σβωλόπουλο, ...
Στα τέλη της δεκαετίας του ’50, οι δυο μεγαλύτεροι αδελφοί του, ρώτησαν τον μικρότερο Χρήστο Σβωλόπουλο, ποια ομάδα θα υποστήριζε. Γεννημένος στην περιοχή των Σεπολίων και σε…άντρο Παναθηναϊκών, ο Σβωλόπουλος ήταν… δαχτυλοδειχτούμενος για την επιλογή του στον Πανιώνιο, ύστερα από έναν αγώνα των «κυανέρυθρων» με τους «πράσινους» στην Νέα Σμύρνη.
«Είπα στα αδέλφια μου, ότι αν ο Πανιώνιος νικήσει τον Παναθηναϊκό, θα γινόμουν Πανιώνιος. Ήμουν έξι χρόνων και με πήγαν στο γήπεδο. Όταν είδα τον Θανάση Σαραβάκο να περνά την μπάλα κάτω από τα πόδια του Λινοξυλάκη και ο ίδιος ο Θανάσης να περνά από…κάτω, «τρελάθηκα». Ο Πανιώνιος νίκησε 1-0 και μπήκε «σφραγίδα» στην καρδιά μου. Είχα λατρεία στον Θανάση Σαραβάκο, τον θεωρώ τον μεγαλύτερο ποδοσφαιριστή όλων των εποχών του Πανιωνίου, όπως και τον Στάθη Μαυρίδη και ήμουν κοντά στον Θανάση, μέχρι τον θάνατο του» λέει ο οπτικός Χρήστος Σβωλόπουλος που όχι μόνο εξαιτίας επαγγέλματος, τα βλέπει όλα «κόκκινα και μπλέ», επί 62 χρόνια!
Ο πρώτος λόγος, όμως που αγάπησε τον Πανιώνιο, δεν ήταν ο Θανάσης Σαραβάκος, αλλά οι ιστορίες που άκουγε για τον μακροβιότερο σύλλογο του ελληνικού αθλητισμού, όταν είχε ιδρυθεί και μεγαλουργούσε στα παράλια της Ιωνίας.
«Γεννήθηκα στα Σεπόλια και ζώ ακόμα εκεί. Κάποιοι παλιοί με φωνάζουν ακόμα Παπούλια, εξαιτίας των αδελφών Παπουλίδη που ήταν επίσης σπουδαίοι παίκτες. Όταν ήμουν μικρός στην ίδια γειτονιά, υπήρχε δυο-τρείς οικογένειες Σμυρνιών. Ο πεθερός μίας νιόπαντρης, ο μπαρμπα-Γιάννης ήταν ο αδελφός του Δημητρού Δάλλα και θείος του Πέτρου Λινάρδου.
Κάθε απόγευμα μου έλεγε ιστορίες από τον Πανιώνιο και τον αδελφό του για την συνέχιση του συλλόγου στην Αθήνα και την περίφημη φράση: Ο Πανιώνιος είναι ιδέα και οι ιδέες δεν πεθαίνουν ποτέ. Έτσι «μπολιάστηκα» με τον Πανιώνιο. Ο δεύτερος λόγος ήταν ο μεγαλύτερος αδελφός μου, Παναγιώτης που πέθανε το ’90. Του άρεσε ο στίβος και είχε ίνδαλμα τον Δεπάστα που ήταν πολύ σπουδαίος αθλητής και είχε γεννηθεί στην Σέριφο, απ’ όπου έχω καταγωγή από τον πατέρα μου. Τον θυμάμαι να φεύγει από το σπίτι και μέσω Καλλιθέας να πηγαίνει στο γήπεδο του Πανιωνίου για προπόνηση και να βλέπει τον Δεπάστα να προπονείται και να τον συμβουλεύεται. Τότε οι αθλητές ήταν, σχεδόν αυτοδίδακτοι σε ασκήσεις και σε προπόνηση και «αντέγραφαν» ο ένας τον άλλον. Είχα θείο και γιαγιά που έμεναν στην Νέα Σμύρνη και με πήγαιναν στο γήπεδο. Το πρώτο παιχνίδι που είδα τον Πανιώνιο ήταν με αντίπαλο την ΑΕΚ, επί εποχής του συγχωρεμένου Μπραουδάκη και το θυμάμαι ακόμη».
Ο Χρήστος Σβωλόπουλος που έχει σαν «ιεροτελεστία» τον κάθε αγώνα, πηγαίνει δυο ώρες νωρίτερα στο γήπεδο, φεύγει αργά, αγοράζει εισιτήριο διαρκείας στον Πανιώνιο, από τότε που θυμάται τον…εαυτό του και κάθεται ακριβώς στην ευθεία από την σέντρα του γηπέδου, θυμάται πως πήγε να δεί έναν εκτός έδρας αγώνα του Πανιωνίου που ήταν σημαδιακός και ενώ η μητέρα του, Ρεγγίνα δεν του έδινε 10 δραχμές για το εισιτήριο.
«Ήταν το ΄66, παραμονές Φώτων, ο Πανιώνιος έπαιζε με τον Ολυμπιακό στο «Γ. Καραϊσκάκης» και δεν είχα χρήματα για το εισιτήριο. Αν παίζαμε στην Νέα Σμύρνη, όλο και κάποιος θα βρισκόταν να με βάλει στο γήπεδο, σαν…γιό του, γιατί ήμουν ανήλικος. Η μάνα μου δεν μου έδινε, όχι από καπρίτσιο, αλλά μου είχε ζητήσει να μην πηγαίνω σε κάθε αγώνα του Πανιωνίου και μου λέει: «Θα πηγαίνεις μόνο στην Νέα Σμύρνη. Όχι σε έδρες άλλων ομάδων».
Πήγα για μπάλα με φίλους της γειτονιάς και όπως βγήκα από το σπίτι για καλή μου τύχη, σε μια λακούβα, βλέπω ένα χάρτινο δεκάδραχμο. Βούτηξα και το πήρα. Γύρισα σπίτι και χωρίς να με αντιληφθεί η μάνα μου, πήρα το σίδερο και το στέγνωσα, γιατί ήταν βρεγμένο. Λέω στην μάνα μου ότι θα ξαναπάω για μπάλα και πήγα, φυσικά, στο γήπεδο με απίστευτη χαρά! Ήταν ένα πολύ συμβολικό παιχνίδι, γιατί ο Πανιώνιος νίκησε 1-4 τον Ολυμπιακό και ήταν η πρώτη φορά που είχε γίνει αυτό» θυμάται ο Σβωλόπουλος που ήταν παρών και στις άλλες δυο νίκες του Πανιωνίου κόντρα στον Ολυμπιακό, εκτός έδρας.
«Η δεύτερη ήταν στην Νέα Φιλαδέλφεια που είχε χρησιμοποιηθεί ως έδρα του Ολυμπιακού και η τρίτη, πριν από τρία χρόνια με το γκολ του Μασούρα» λέει ο Χρήστος που θυμάται τον αδελφό του, με την ιδιότητα του εισαγγελέα να έχει ζητήσει την σύλληψη του Σκαρτάδου.
«Παίζαμε με τον ΠΑΟΚ στην Νέα Σμύρνη και ο Σκαρτάδος είχε χτυπήσει εκτός φάσης τον Δημήτρη Μπαρμπαλιά. Μετά το τέλος του αγώνα, κατεβήκαμε στα αποδυτήρια, ο αδελφός μου ζήτησε ως εισαγγελέας την διαδικασία αυτοφώρου για τον Σκαρτάδο. Δυο ώρες μετά το παιχνίδι, ο Σκαρτάδος ζήτησε δημόσια συγνώμη από τον Μπαρμπαλιά και έτσι έφυγε η αποστολή του ΠΑΟΚ».
Κι αν τότε ο Σκαρτάδος, απέφυγε την σύλληψη, ο Χρήστος με τα αδέλφια του και τον Γιάννη Βαφειάδη, τον «πεπόνια», όπως τον αποκαλούσαν, απέφυγαν το ξύλο στην θύρα 7 του «Γ. Καραϊσκάκης».
«Είχαμε πάει να δούμε τον δεύτερο ημιτελικό κυπέλλου, το 79, με τον Ολυμπιακό. Στο 90’, το σκορ ήταν 3-2, ο Ολυμπιακός ήθελε ένα ακόμη γκολ για να προκριθεί και ο Καραβίτης αστοχεί στο πέναλντι. Ο αδελφός μου με είχε πιάσει αγκαλιά και δεν μπορούσε να συγκρατηθεί. Οι Ολυμπιακοί γύρω μας, κόντεψαν να μας λιντσάρουν. Το «παίζαμε» στεναχωρημένοι για το χαμένο πέναλντι και όταν απομακρυνθήκαμε από το γήπεδο, πανηγυρίσαμε με την «ψυχή» μας».
Ο Χρήστος Σβωλόπουλος δεν αναμίχθηκε ποτέ στα διοικητικά της ΠΑΕ. Κατά περιόδους, συνεργαζόταν, όπως στην χρονιά της πορείας στο Κύπελλο Κυπελλούχων, με τον Θόδωρο Τρουπάκη και είχαν οργανώσει από κοινού, στον δεύτερο αγώνα με τον Απόλλωνα Λεμεσού, την επίσκεψη αντιπροσωπείας του Πανιωνίου στις οικογένειες των Ισαάκ και Σολωμού, καθώς και διάφορες άλλες εκδηλώσεις στην Φιλανδία με την Χάκα, στην Ρώμη με την Λάτσιο.
Στον επίλογο, ο Χρήστος Σβωλόπουλος μιλά για την ομάδα του ’71 που έχασε την μεγαλύτερη ευκαιρία στην ιστορία της για την κατάκτηση του πρωταθλήματος.
«Δεν έχει εμφανισθεί τέτοια ομάδα στην Ελλάδα. Ο Παναθηναϊκός έκανε την πορεία του Γουεμπλει και ο Πανιώνιος τον νίκησε εύκολα στην Νέα Σμύρνη. Την ημέρα του αγώνα, ήταν η κηδεία του Γιώργου Παπανδρέου και είχαν κλείσει όλοι οι δρόμοι. Πήγα περπατώντας από τα Προπύλαια μέχρι την Νέα Σμύρνη. Μέχρι και ο Θανάσης Ιντζόγλου που ήθελε να παντρευτεί, τον είχαν «απαγάγει» με διαταγή του επιτρόπου της δικτατορίας, Κωνσταντόπουλου για να είναι στην ομάδα και τελικά έπαιξε.
Είκοσι χιλιάδες θεατές σε κάθε παιχνίδι και τότε χτιζόταν η διώροφη εξέδρα. Χάσαμε εκείνο το εντός έδρας παιχνίδι από τον Εθνικό και υπάρχει μια αλήθεια που την ξέρουν οι περισσότεροι Πανιώνιοι. Ήταν αδικία της ιστορίας που εκείνη η ομάδα δεν πήρε τον τίτλο».
«Είπα στα αδέλφια μου, ότι αν ο Πανιώνιος νικήσει τον Παναθηναϊκό, θα γινόμουν Πανιώνιος. Ήμουν έξι χρόνων και με πήγαν στο γήπεδο. Όταν είδα τον Θανάση Σαραβάκο να περνά την μπάλα κάτω από τα πόδια του Λινοξυλάκη και ο ίδιος ο Θανάσης να περνά από…κάτω, «τρελάθηκα». Ο Πανιώνιος νίκησε 1-0 και μπήκε «σφραγίδα» στην καρδιά μου. Είχα λατρεία στον Θανάση Σαραβάκο, τον θεωρώ τον μεγαλύτερο ποδοσφαιριστή όλων των εποχών του Πανιωνίου, όπως και τον Στάθη Μαυρίδη και ήμουν κοντά στον Θανάση, μέχρι τον θάνατο του» λέει ο οπτικός Χρήστος Σβωλόπουλος που όχι μόνο εξαιτίας επαγγέλματος, τα βλέπει όλα «κόκκινα και μπλέ», επί 62 χρόνια!
Ο πρώτος λόγος, όμως που αγάπησε τον Πανιώνιο, δεν ήταν ο Θανάσης Σαραβάκος, αλλά οι ιστορίες που άκουγε για τον μακροβιότερο σύλλογο του ελληνικού αθλητισμού, όταν είχε ιδρυθεί και μεγαλουργούσε στα παράλια της Ιωνίας.
«Γεννήθηκα στα Σεπόλια και ζώ ακόμα εκεί. Κάποιοι παλιοί με φωνάζουν ακόμα Παπούλια, εξαιτίας των αδελφών Παπουλίδη που ήταν επίσης σπουδαίοι παίκτες. Όταν ήμουν μικρός στην ίδια γειτονιά, υπήρχε δυο-τρείς οικογένειες Σμυρνιών. Ο πεθερός μίας νιόπαντρης, ο μπαρμπα-Γιάννης ήταν ο αδελφός του Δημητρού Δάλλα και θείος του Πέτρου Λινάρδου.
Κάθε απόγευμα μου έλεγε ιστορίες από τον Πανιώνιο και τον αδελφό του για την συνέχιση του συλλόγου στην Αθήνα και την περίφημη φράση: Ο Πανιώνιος είναι ιδέα και οι ιδέες δεν πεθαίνουν ποτέ. Έτσι «μπολιάστηκα» με τον Πανιώνιο. Ο δεύτερος λόγος ήταν ο μεγαλύτερος αδελφός μου, Παναγιώτης που πέθανε το ’90. Του άρεσε ο στίβος και είχε ίνδαλμα τον Δεπάστα που ήταν πολύ σπουδαίος αθλητής και είχε γεννηθεί στην Σέριφο, απ’ όπου έχω καταγωγή από τον πατέρα μου. Τον θυμάμαι να φεύγει από το σπίτι και μέσω Καλλιθέας να πηγαίνει στο γήπεδο του Πανιωνίου για προπόνηση και να βλέπει τον Δεπάστα να προπονείται και να τον συμβουλεύεται. Τότε οι αθλητές ήταν, σχεδόν αυτοδίδακτοι σε ασκήσεις και σε προπόνηση και «αντέγραφαν» ο ένας τον άλλον. Είχα θείο και γιαγιά που έμεναν στην Νέα Σμύρνη και με πήγαιναν στο γήπεδο. Το πρώτο παιχνίδι που είδα τον Πανιώνιο ήταν με αντίπαλο την ΑΕΚ, επί εποχής του συγχωρεμένου Μπραουδάκη και το θυμάμαι ακόμη».
Ο Χρήστος Σβωλόπουλος που έχει σαν «ιεροτελεστία» τον κάθε αγώνα, πηγαίνει δυο ώρες νωρίτερα στο γήπεδο, φεύγει αργά, αγοράζει εισιτήριο διαρκείας στον Πανιώνιο, από τότε που θυμάται τον…εαυτό του και κάθεται ακριβώς στην ευθεία από την σέντρα του γηπέδου, θυμάται πως πήγε να δεί έναν εκτός έδρας αγώνα του Πανιωνίου που ήταν σημαδιακός και ενώ η μητέρα του, Ρεγγίνα δεν του έδινε 10 δραχμές για το εισιτήριο.
«Ήταν το ΄66, παραμονές Φώτων, ο Πανιώνιος έπαιζε με τον Ολυμπιακό στο «Γ. Καραϊσκάκης» και δεν είχα χρήματα για το εισιτήριο. Αν παίζαμε στην Νέα Σμύρνη, όλο και κάποιος θα βρισκόταν να με βάλει στο γήπεδο, σαν…γιό του, γιατί ήμουν ανήλικος. Η μάνα μου δεν μου έδινε, όχι από καπρίτσιο, αλλά μου είχε ζητήσει να μην πηγαίνω σε κάθε αγώνα του Πανιωνίου και μου λέει: «Θα πηγαίνεις μόνο στην Νέα Σμύρνη. Όχι σε έδρες άλλων ομάδων».
Πήγα για μπάλα με φίλους της γειτονιάς και όπως βγήκα από το σπίτι για καλή μου τύχη, σε μια λακούβα, βλέπω ένα χάρτινο δεκάδραχμο. Βούτηξα και το πήρα. Γύρισα σπίτι και χωρίς να με αντιληφθεί η μάνα μου, πήρα το σίδερο και το στέγνωσα, γιατί ήταν βρεγμένο. Λέω στην μάνα μου ότι θα ξαναπάω για μπάλα και πήγα, φυσικά, στο γήπεδο με απίστευτη χαρά! Ήταν ένα πολύ συμβολικό παιχνίδι, γιατί ο Πανιώνιος νίκησε 1-4 τον Ολυμπιακό και ήταν η πρώτη φορά που είχε γίνει αυτό» θυμάται ο Σβωλόπουλος που ήταν παρών και στις άλλες δυο νίκες του Πανιωνίου κόντρα στον Ολυμπιακό, εκτός έδρας.
«Η δεύτερη ήταν στην Νέα Φιλαδέλφεια που είχε χρησιμοποιηθεί ως έδρα του Ολυμπιακού και η τρίτη, πριν από τρία χρόνια με το γκολ του Μασούρα» λέει ο Χρήστος που θυμάται τον αδελφό του, με την ιδιότητα του εισαγγελέα να έχει ζητήσει την σύλληψη του Σκαρτάδου.
«Παίζαμε με τον ΠΑΟΚ στην Νέα Σμύρνη και ο Σκαρτάδος είχε χτυπήσει εκτός φάσης τον Δημήτρη Μπαρμπαλιά. Μετά το τέλος του αγώνα, κατεβήκαμε στα αποδυτήρια, ο αδελφός μου ζήτησε ως εισαγγελέας την διαδικασία αυτοφώρου για τον Σκαρτάδο. Δυο ώρες μετά το παιχνίδι, ο Σκαρτάδος ζήτησε δημόσια συγνώμη από τον Μπαρμπαλιά και έτσι έφυγε η αποστολή του ΠΑΟΚ».
Κι αν τότε ο Σκαρτάδος, απέφυγε την σύλληψη, ο Χρήστος με τα αδέλφια του και τον Γιάννη Βαφειάδη, τον «πεπόνια», όπως τον αποκαλούσαν, απέφυγαν το ξύλο στην θύρα 7 του «Γ. Καραϊσκάκης».
«Είχαμε πάει να δούμε τον δεύτερο ημιτελικό κυπέλλου, το 79, με τον Ολυμπιακό. Στο 90’, το σκορ ήταν 3-2, ο Ολυμπιακός ήθελε ένα ακόμη γκολ για να προκριθεί και ο Καραβίτης αστοχεί στο πέναλντι. Ο αδελφός μου με είχε πιάσει αγκαλιά και δεν μπορούσε να συγκρατηθεί. Οι Ολυμπιακοί γύρω μας, κόντεψαν να μας λιντσάρουν. Το «παίζαμε» στεναχωρημένοι για το χαμένο πέναλντι και όταν απομακρυνθήκαμε από το γήπεδο, πανηγυρίσαμε με την «ψυχή» μας».
Ο Χρήστος Σβωλόπουλος δεν αναμίχθηκε ποτέ στα διοικητικά της ΠΑΕ. Κατά περιόδους, συνεργαζόταν, όπως στην χρονιά της πορείας στο Κύπελλο Κυπελλούχων, με τον Θόδωρο Τρουπάκη και είχαν οργανώσει από κοινού, στον δεύτερο αγώνα με τον Απόλλωνα Λεμεσού, την επίσκεψη αντιπροσωπείας του Πανιωνίου στις οικογένειες των Ισαάκ και Σολωμού, καθώς και διάφορες άλλες εκδηλώσεις στην Φιλανδία με την Χάκα, στην Ρώμη με την Λάτσιο.
Στον επίλογο, ο Χρήστος Σβωλόπουλος μιλά για την ομάδα του ’71 που έχασε την μεγαλύτερη ευκαιρία στην ιστορία της για την κατάκτηση του πρωταθλήματος.
«Δεν έχει εμφανισθεί τέτοια ομάδα στην Ελλάδα. Ο Παναθηναϊκός έκανε την πορεία του Γουεμπλει και ο Πανιώνιος τον νίκησε εύκολα στην Νέα Σμύρνη. Την ημέρα του αγώνα, ήταν η κηδεία του Γιώργου Παπανδρέου και είχαν κλείσει όλοι οι δρόμοι. Πήγα περπατώντας από τα Προπύλαια μέχρι την Νέα Σμύρνη. Μέχρι και ο Θανάσης Ιντζόγλου που ήθελε να παντρευτεί, τον είχαν «απαγάγει» με διαταγή του επιτρόπου της δικτατορίας, Κωνσταντόπουλου για να είναι στην ομάδα και τελικά έπαιξε.
Είκοσι χιλιάδες θεατές σε κάθε παιχνίδι και τότε χτιζόταν η διώροφη εξέδρα. Χάσαμε εκείνο το εντός έδρας παιχνίδι από τον Εθνικό και υπάρχει μια αλήθεια που την ξέρουν οι περισσότεροι Πανιώνιοι. Ήταν αδικία της ιστορίας που εκείνη η ομάδα δεν πήρε τον τίτλο».
Δεν υπάρχουν σχόλια