«Ο Πανιώνιος όπως τον έζησα» Έχοντας βιώσει κάθε γωνιά της πλατείας σε όλες τις μορφές της (με κυκλοφορία αυτοκινήτων περιμετρικά ή π...
«To να μένεις στην Νέα Σμύρνη και να είσαι Πανιώνιος, είναι ευλογία. Γέννημα δεν είμαι, αλλά είμαι θρέμμα της πόλης από ηλικία 13 χρονών, όταν η οικογένεια ήρθε από την Αμφιλοχία. Όπως και Ολυμπιακός ήμουν, γιατί στην επαρχία υπάρχουν φίλαθλοι των θεωρητικά μεγάλων ομάδων.
Όταν ήρθα και μεγάλωνα στην Νέα Σμύρνη, με όλα αυτά τα προσφυγικά στοιχεία που πρεσβεύει και κυρίως τον Πανιώνιο, έγινα οπαδός αυτής της ομάδας. Ξέρω Πανιώνιους που είναι συνομήλικοι και σε μικρή ηλικία, άλλαξαν ομάδα και έγιναν φίλαθλοι του Ολυμπιακού. Εγώ ακολούθησα την αντίθετη πορεία. Αγάπησα την πόλη και τον Πανιώνιο, περισσότερο και από γηγενείς Νεοσμυρνιώτες» λέει ο Γιώργος που συνέχισε να είναι «θαμώνας» της πλατείας και του γηπέδου, όταν για μια δεκαετία, διέμενε στην Γλυφάδα.
«Ένιωσα τυχερός τελικά που ο πατέρας μου πήρε μετάθεση και από το ’74 είμαι πολίτης Νέας Σμύρνης. Μπολιάστηκα με την ιδέα του Πανιωνίου από τους μεγαλύτερους φιλάθλους που γνώρισα. Λεφτά δεν υπήρχαν και για να μπούμε στο γήπεδο, πηδάγαμε μια μάντρα. Θυμάμαι τον Βασίλη Καπώνη, να βάζει γυαλιά πάνω στην μάντρα για να μην μπορούμε. Είχαμε βρει, όμως, τον τρόπο με άλλους φίλους και πρώτα βγάζαμε τα γυαλιά και μπαίναμε στο γήπεδο. Δεν μας σταματούσε τίποτα. Πρώτα παρακολουθούσαμε την δεύτερη ομάδα του Πανιωνίου και μετά την πρώτη. Δηλαδή, ήμασταν στο γήπεδο 5-6 ώρες, νηστικοί για να βλέπουμε το ποδόσφαιρο του Πανιωνίου. Άξιζε, όμως, γιατί υπήρχαν ταλαντούχοι παίκτες και στην δεύτερη ομάδα. Ο Πανιώνιος δικαίωνε διαχρονικά τον χαρακτηρισμό της «ποδοσφαιρομάνας» ομάδας. Αυτούς που έχουν δει τα δικά μας μάτια και των μεγαλύτερων ηλικιακά απ’ εμένα, δεν τους έχω δει φίλαθλοι άλλων ομάδων. Γι’ αυτό και ο κόσμος του Πανιωνίου με την πάροδο των χρόνων, παραμένει απαιτητικός, ανεξαρτήτως της ποιότητας που έχει η ομάδα, κάθε χρόνο. Γι’ αυτό λέμε ότι «όταν έχουμε δει παίκτες που ακόμα και σήμερα θα έπαιζαν εύκολα με το ένα πόδι…δεμένο, αντί κάποιων που δηλώνουν στην φορολογική δήλωση, ποδοσφαιριστές» αυτό εννοώ».
Ο Μητσάρας, η Ελενίτσα, ο «Λώλος»
Ένα πρόσφατο γκράφιτι που δημιουργήθηκε κοντά στο γήπεδο του Πανιωνίου και απεικονίζει τον Μητσάρα, του οποίου τα ίχνη «εξαφανίστηκαν» πριν από μερικά χρόνια, ξύπνησε μνήμες σε δεκάδες Πανιώνιους φιλάθλους για την χαρακτηριστική φυσιογνωμία του «τρελού» που έλεγε και έγραφε σοφίες σε πλακάτ. Ο «ναυαγός» επιστρέψει την μνήμη του, σαρανταένα χρόνια πριν.
«Ξεχωριστή μορφή στις εξέδρες του γηπέδου, ήταν ο Μητσάρας. Όχι ο αείμνηστος Μαυρίκης, αλλά αυτή η φυσιογνωμία που βρισκόταν πίσω από όσους έκαναν δηλώσεις στην τηλεόραση, πολιτικούς, καλλιτέχνες, ποδοσφαιριστές. Τον χάσαμε ξαφνικά, πριν από 4-5 χρόνια και ακόμα δεν έχουμε μάθει τι απέγινε.
Στο ημίχρονο των αγώνων που υπήρχαν 20.000 θεατές, ο Μητσάρας έμπαινε στον αγωνιστικό χώρο και εκτελούσε πέναλντι Αστοχούσε μερικές φορές σε κενή εστία και το γέλιο ήταν ατελείωτο.
Είναι αξέχαστη, όμως, μια ιστορία με τον Μητσάρα, το επόμενο βράδυ από την κατάκτηση του πρώτου κυπέλλου, το ’79. Ήμασταν μαζεμένοι στο κατάστημα που είχαν ο Μαυρίκης και ο Εμβολιάδης, το «Players» στην κεντρική πλατεία. Έρχεται ο Μητσάρας και κρατούσε μια σακούλα. Του λέει ο Μαυρίκης: «Θα σου δώσω 500 δραχμές να πας στην Ομόνοια να πάρεις αθλητικές εφημερίδες». Ο Μητσάρας αρνήθηκε. Ο Μαυρίκης του αντιπρότεινε χίλιες δραχμές. Πάλι άρνηση. Ο Μαυρίκης αύξανε την προσφορά και έφτασε να του δώσει τρείς χιλιάδες και για το ταξί. Και τότε ο Μητσάρας του λέει: «Κλείσαμε. Πάρε τις εφημερίδες». Τις είχε στην σακούλα!!! Τα γέλια ακούστηκαν μέχρι τον «Γαλαξία».
Ο Παπαχριστοδούλου ξεχωρίζει την Ελένη Διφωνή, αδελφή του Γιάννη που γινόταν και σύνθημα από τους αντίπαλους οπαδούς, γιατί «ήταν πολύ δυναμική, παρά ότι ήταν γυναίκα και τα έβαζε με όλους. Αν η Ελένη ήταν άνδρας θα έριχνε και χαστούκια σε διαιτητές που αδικούσαν τον Πανιώνιο!».
Η πλατεία ήταν ο «ομφαλός» των Πανιώνιων φιλάθλων. Ατελείωτες συζητήσεις, συναντήσεις ωρών για όλα τα μεταγραφικά θέματα.
«Θα συμφωνήσω με αυτό που είπε ο Δημήτρης Καγκελάρης, ο «Λώλος». Δηλαδή, ότι αν δεν ήσουν ωραίος τύπος με χιούμορ, να είσαι ερωτευμένος με την Νέα Σμύρνη, να μην σε ενδιαφέρουν τα πρωταθλήματα και οι τίτλοι, να ήθελες να κερδίζει ο Πανιώνιος, αλλά μόνο γιατί το άξιζε, δεν γινόσουν αποδεκτός στις παρέες της πλατείας. Δεν ήταν «γκέτο» Πανιωνίων, αλλά επειδή ο Πανιώνιος πήγαινε πάντα κόντρα στο κατεστημένο και στο ΠΟΚ, δεν μπορούσε φίλαθλος άλλης ομάδας να συμμετείχε σε συζητήσεις, ακόμα κι αν ήταν φίλος μας. Ακόμα κι αν καθόταν, δεν θα του μιλούσαν οι άλλοι, θα ένιωθε άβολα και θα έφευγε.
Εγώ έτυχε να με γουστάρει ο μακαρίτης, Γιάννης Κούτς, όπως ήταν το παρατσούκλι του. Παίζαμε «φρουτάκια» στο άλλο μαγαζί του Μαυρίκη το «Games» και με αποκαλούσε «δάσκαλο του τζόγου». Μορφές ο Κατσουρίνης, ο Λάκης, ο Γιάννης Αναγνωστόπουλος που έχουν φύγει από την ζωή. Εντάξει, η Νέα Σμύρνη έχει αλλάζει πολύ τα τελευταία είκοσι χρόνια. Δεν έχει το τοπικό χρώμα και την αναγνωρισιμότητα που υπήρχε μεταξύ όσων είχαν τη πλατεία ως δεύτερο σπίτι τους. Μεγαλώνουν οι γενιές, ήρθαν και πολλοί από άλλους Δήμους και κατοίκησαν στην πόλη. Είναι πολύ δύσκολο να κρατηθεί το ίδιο χρώμα. Οι παρέες των φιλάθλων του Πανιωνίου, αναλόγως και με την ηλικία τους, αντέχουν ακόμα».
«Τύφλα να έχει ο Αστερίξ»
Ο Παπαχριστοδούλου επιστρέφει στις αρχές της δεκαετίας του ’80 για να πει μια ιστορία με πρωταγωνιστή τον Νίκο Ζαμάνη, έξω από το κατάστημα βιντεοπαιχνιδιών που διατηρούσε ο Μαυρίκης.
Σ’ εκείνο το μαγαζί, έχω δει τον Νίκο Ζαμάνη σε ρόλο… «Αστερίξ» και χωρίς να είχε πιεί το «μαγικό φίλτρο» να εκσφεδονίζει στον αέρα, δέκα οπαδούς της ΑΕΚ που είχαν την ατυχία να περνούν έξω από το μαγαζί, πηγαίνοντας στο γήπεδο και να φωνάζουν υβριστικά συνθήματα για τον Πανιώνιο. Είναι αυτό που λένε σαν ευχή «μην τύχει και βρεθείς την λάθος στιγμή στο λάθος σημείο… Ο Νίκος ήταν μόνος του και αν κάποιος ανίδεος περνούσε, θα νόμιζε ότι ήταν γύρισμα ταινίας με τον Τσάκ Νόρις!!! Αφού όταν τελείωσε ό,τι έγινε μονολογούσε ο Νίκος: Δεν έχει άλλους;;;;»!!
H τραγωδία του πλοίου «Σάμινα», τον Σεπτέμβριο του 2001, σημάδεψε τον επιζήσαντα Γιώργο που έχει εξαντλήσει την εξιστόρηση σε Πανιώνιους φίλους του, κάθε λεπτομέρειας εκείνων των τραγικών στιγμών του ναυτικού δυστυχήματος. Πλέον, δεν θέλει να μιλά. «Το ναυάγιο ήταν μια αιτία που έχασε την διάθεση και το κίνητρο να πηγαίνω στο γήπεδο, τα επόμενα χρόνια, μέχρι το ξεπεράσω. Ήταν πολύ δύσκολο να το ξεπεράσω και να μείνω μακριά από τον Πανιώνιο, όταν τρία χρόνια πριν, το βράδυ που κατακτήσαμε το δεύτερο κύπελλο και τραγουδούσα στο αυτί του αρχηγού της ομάδας, του Λεωνίδα «Είμαι αετός χωρίς φτερά»…
Δεν υπάρχουν σχόλια