panionianea.gr - «Ο Πανιώνιος όπως τον έζησα» Αν βάλει στην «ζυγαριά» των αναμνήσεων, τα…γλέντια που έχει ζήσει με την ομάδα μπάσκετ τ...
«Αυτή η ιστορία μας κρατά ανθεκτικούς σε όσα βλέπουμε τα τελευταία χρόνια στον Πανιώνιο. Και επειδή υπάρχει περίσσευμα μεγάλων στιγμών από το ’83 που αντάμωσαν ο Βαρίκας, ο Δενδρινός και ο Φάνης και μέχρι το 2014, είδαμε «πράγματα και θάματα» στο Αρτάκης και με άλλες διοικήσεις και ομάδες, αντέχω να βλέπω τον Πανιώνιο στα…χαμηλά του. Είναι ιστορικά λογικό για κάθε σύλλογο που έχει κάνει μια πορεία ακμής και συνεχούς ανόδου για 35 χρόνια, αν οριοθετήσουμε ότι μετά τον υποβιβασμό του ’80, άρχισε η καταξίωση στο ελληνικό μπάσκετ, να έχει και περίοδο παρακμής. Επαναλαμβάνω περίοδο παρακμής και όχι εξευτελισμού της ίδιας της ιστορίας του και του ονόματος που έχει δημιουργήσει ο Πανιώνιος με πολύ κόπο, χρήματα και προσωπικές «θυσίες» πολλών ανθρώπων» λέει ο Ίναχος που πήρε το πρώτο εισιτήριο διαρκείας από τα χέρια του Μάκη Δενδρινού και ο «Βούδας» του είχε ζητήσει να το αποπληρώσει «όποτε έχεις χρήματα, γιατί σημασία έχει να έρχεσαι σε κάθε αγώνα».
Προ του ’87, οι φίλαθλοι του μπάσκετ ωχριούσαν μπροστά στους ποδοσφαιρόφιλους. Στην Νέα Σμύρνη, όμως, το κοινό της ομάδας μπάσκετ είχε διαμορφωθεί από την παρουσία του Βαρίκα, του Δεδρνινού και άλλων ρομαντικών παραγόντων που ήθελαν να κάνουν τον Πανιώνιο, την…Βαρέζε της Ελλάδας.
«Ο Πανιώνιος, τότε, ήταν ΕΝΑ και όλοι ήταν φίλοι. Και μπορεί οι εποχές να έχουν αλλάξει, όπως και τα πάντα στην ελληνική κοινωνία και τον αθλητισμό, αλλά επιβάλλεται να κάνω σύγκριση με το παρόν και να πω ότι απεχθάνομαι την σημερινή εσωστρέφεια που επικρατεί στην κερκίδα και λόγω των social media, κάθε αντίθετη άποψη και αντιπαράθεση, αναδεικνύεται σε «αλληλοσκοτωμό» των Πανιώνιων φιλάθλων. Η Νέα Σμύρνη και ο Πανιώνιος είχαν εξ’ ανέκαθεν μπασκετικό κοινό. Και τότε, κάναμε…ατέλειωτες συζητήσεις μέχρι τα χαράματα στον «Άδωνις» μετά από κάθε παιχνίδι, κριτικάραμε και είχαμε διαφωνίες στις απόψεις μας, αλλά όλα αυτά γινόντουσαν ανάμεσα σε φίλους. Και έτσι, ο Πανιώνιος είχε φτάσει στο σημείο να έχει υποστηρικτική ομάδα απλών φιλάθλων στην διοίκηση του για την εύρυθμη λειτουργία της ομάδας.
Ο Μιχάλης Νικολάου μου είχε ζητήσει να πάω στο πρώην «Χανδρής» ξενοδοχείο για να μεταφέρω στην πρώτη προπόνηση τον Χένρι Τέρνερ . Όταν τον αντίκρυσα στο ξενοδοχείο, λέω μέσα μου «μάλλον δεν είναι αυτός, γιατί φορούσε πέντε-έξι καδένες και πρόκειται για τραγουδιστή»! Φτάσαμε στο Αρτάκης και επαναλαμβάνω την ερώτηση στον Μιχάλη. «Περίμενε να τον δούμε, μην βιάζεσαι…». Και έρχεται μετά την προπόνηση, ο Φάνης και λέει: «Υπογράψτε τον, απόψε, να μην τον δει άλλος. Με το άλμα του, ακουμπά, σχεδόν στο πάνω μέρος του ταμπλό!».
Δεν πέρασαν παρά μερικοί μήνες για να πετύχει ο Χένρι Τέρνερ ένα από το μεγαλύτερα highlights των 30 τελευταίων χρόνων στο ελληνικό πρωτάθλημα. Το κόψιμο του Τέρνερ στο λει απ του Νίκου Γκάλη που έδωσε την νίκη κόντρα στον Παναθηναϊκό. Σε εκείνο το αξέχαστο «κόλλημα» της μπάλας στο ταμπλό από τον Τέρνερ, τον οποίο δεν κατάλαβε ο Γκάλης πως τον πρόλαβε και στο εξ’ επαφής λει απ, τον έκοψε, ο Παππάς μέσα στην έκσταση της στιγμής, είδε…γυμνό, έναν από τους καλύτερους φίλους του.
«Ήταν ο Δημήτρης που είχε ανέβει στην οροφή της φυσούνας στα αποδυτήρια των φιλοξενουμένων, είχε κατεβάσει το παντελόνι του και φώναζε «Νικ, εδώ είμαι!». Τέτοιες στιγμές μας έχει χαρίσει ο Πανιώνιος και το πρώην γήπεδο μας. Και τώρα η ομάδα είναι πρόσφυγας και άγνωστο πότε θα επιστρέψει εκεί που είναι η φυσική έδρα της.
Στο Αρτάκης πηγαίναμε δυο ώρες πριν αρχίσει το παιχνίδι γιατί αν αργούσες θα τσακωνόσουν για να κάτσεις στην θέση σου . Μαζί με τον Γιώργο , τον Μήτσο τον Σάκη , τον Θανάση και τον Αντρέα και μια σακούλα σποράκια που έτρωγαν μαζί με μας ο συγχωρεμένος ο Κάβουρας, ο Γιάνναρος, ο Καρβουνιάρης και πολλοί ακόμα που καθόντουσαν κοντά μας. «Γροθιά» διαφορετικών ηλικιών, η εξέδρα σε κάθε ηλικία. Κοινή η «τρέλα» για καλό μπάσκετ και η ανησυχία για κακές και άδικες διαιτησίες. Οι Πανιώνιοι, πιστεύαμε τότε, ότι αν δεν αξίζαμε δεν έπρεπε να νικήσουμε. Μισούσαμε, όμως, να μας... κλέβουν. Και αυτό έγινε με την ομάδα του Ίβκοβιτς που έπαιζε «διαστημικό» μπάσκετ και είχε την ωραιότερη τριάδα αθλητών που είδα μέσα στο παρκέ με Φάνη, Ζάρκο και Ντίνκινς. Εκείνη η ομάδα άξιζε τον τίτλο, το ’96. Και εντός της ομάδας, όμως και εκτός αυτής, είδαμε πράγματα που για όσους ξέρουν από μπάσκετ, δεν «χωνεύτηκαν» ποτέ».
«Ξεγελαστήκαμε» με τον Πι Τζέι και τον «Λόρδο»
Δυο φορές, όμως, ο Ίναχος και δυο-τρείς φίλοι του, «ξεγελάστηκαν» με τους νεοφερμένους Αμερικάνους παίκτες του Πανιωνίου.
«Θυμάμαι ακόμα την πρώτη προπόνηση του Pj Brown και το γέλιο του μακαρίτηΤάσου Μπένου σε ένα εύκολο καλάθι που δέχτηκε. Ο Τζούροβιτς μας έδιωξε από την προπόνηση, λέγοντας στον Τάσο: «Γιατί γελάς μπρε ; Μαύρο είναι τώρα ήρτε»!
Την δεύτερη φορά, ήταν σε φιλικό παιχνίδι στο γήπεδο του Σπόρτινγκ. Καθόμαστε στην εξέδρα με τον Γιώργο Χαιρετη και τρώγαμε παγωτό από το απέναντι μαγαζί . Λίγο πιο διπλα ο Μινιτς σημειώνει . Ο Μπάιρον Ντίνκινς στο πρώτο ημίχρονο έχει 3 airball, και πολλές λάθος πάσες . Ο Μινιτς έβριζε στα σερβικά . Με τον Γιώργο γελάμε και λέμε «κοιτά ένα παλτό που πήρε ο σοφός…». Το βράδυ πήγαμε στο μπαρ «Κουκάι» που δούλευε ο Τάσος ο τούρκος και του είπαμε για τον «άμπαλο» Ντίνκινς. Λίγο αργότερα έρχεται ο Βαγγέλης Βλάχος που ήταν συνεργάτης του Ιβκοβιτς .
«Ρε Βαγγέλη τι ξένο φέρατε; Δεν φτάνει την μπάλα στο καλάθι» του λέμε και απαντά: «Μας τον έφερε ο Δελημπαλταδάκης. Ο Ντούντα τον πιστεύει πολύ, αν και το πόδι του είναι σακατεμένο . Κάντε υπομονή μας λέει . Θα τρίβετε τα μάτια σας . Ξέρει ατελείωτο μπάσκετ». Ε, τελικά τα τρίψαμε ....».
«Βράχος» και «Ιφιγένεια» ο Κωνσταντώνης
Ο Διονύσης Γερασιμίδης τον είχε αποκαλέσει «μπετόν», ένα βράδυ στα μπουζούκια, λόγω της πιστότητας στις φιλίες που έχει κάνει στον Πανιώνιο και τις συνέχιζε και έξω από το γήπεδο.
«Ο Ίναχος δεν σπάει ποτέ και με τίποτα» του είχε πει και όταν τον κάλεσε ο αδελφικός φίλος του, Θανάσης Κωνσταντώνης στην συμμετοχή του Πανιωνίου στην Β’ Εθνική, έβαλε «πλάτη».
«Αν δεν ήταν ο Θανάσης, μετά την λαίλαπα του Σταμούλη και τον υποβιβασμό της ομάδας, δυο και όχι μια κατηγορία, ο Πανιώνιος θα είχε «σβήσει». Η ακαδημία «φύλαξε τις Θερμοπύλες και ο Κωνσταντώνης που είναι διαχρονικά ο «βράχος» των υποδομών, ένωσε μια παρέα να συμπορευτεί. Για τη συμβολή του στον ερχομό του Φάνη, έχουν μιλήσει άλλοι φίλαθλοι στη ίδια στήλη και δεν χρειάζεται να αναφερθώ, όπως και στην συμβολή του, στην ομάδα του Διαμαντόπουλου και του Παπαλουκά, με πρόεδρο τον Γερασιμίδη.
Τότε, όμως, στην Β’ Εθνική, αν μαζί με τον Στρογγυλάκη, τον Χριστόπουλο, τον Βουζουνεράκη, τον Μπίρη και τον Συρίγο, δεν ανέβαινε άμεσα η ομάδα, δεν ξέρω αν και τώρα, θα είχαμε επιστρέψει στην Α1 και δεν γινόμασταν Περιστέρι και Ηρακλής που έμειναν…κάτω για περισσότερα χρόνια. Δεν πιστεύω ότι θα το αντέχαμε. Νιώθω περήφανος για εκείνη την Πανιώνια προσπάθεια και τυχερός που βρήκαμε αθλητές-ηγέτες όπως ο Νίκος Μίχαλος και παιδιά που «πόνεσαν» την φανέλα.
Δυο ημέρες μετά την άνοδο, μαζί με τον Κωνσταντώνη συναντηθήκαμε με τον Βαρουξάκη στα «Δελφίνια» και τον πείσαμε να φύγει από τον Ιωνικό και να αναλάβει τον Πανιώνιο. Όπως και έγινε, κάνοντας συμφωνία και για την ανάληψη της ακαδημίας που εξελίχθηκε σε «θυσία» του Θανάση και άλλων 17 προπονητών που έφυγαν τότε. Για τον κοινό στόχο μας να ανεβεί ο Πανιώνιος στην Α1, όπως και το κατάφερε ο Βαρουξάκης, γιατί μόνο αυτός μπορούσε και εμείς δεν είχαμε άλλες οικονομικές δυνάμεις από την επιτροπή για δεύτερη συνεχόμενη άνοδο, η φιλία μας δεν κλονίσθηκε. Μπετόν στα δύσκολα.
Αντί επιλόγου, ο Ίναχος Παππάς, αν και δεν πιστεύει στα ευχολόγια, χωρίς πράξεις, μιλά για την άσβεστη προσδοκία του: «Προσωπικά δεν θα συμβιβαστώ ποτέ με την απλή προσπάθεια επιβίωσης του Πανιωνίου στην Α1. Ούτε χρειάζεται να υπάρχει Πανιώνιος στην μεγάλη κατηγορία, χρωστώντας σε όσους μιλάνε…ελληνικά και άλλες γλώσσες, όπως συμβαίνει με άλλες ιστορικές ομάδες. Δεν πρόκειται να «ξεχάσω» όσα έχω δει και έχουμε μάθει, εξαιτίας αυτών που έχουμε δεί τα τρία τελευταία χρόνια. Και χωρίς να είμαι μελοδραματικός, το χρωστάμε στην μνήμη αυτών που μας έμαθαν ποιος μπορεί να είναι ο Πανιώνιος. Στον Βαρίκα, στον Δενδρινό, στην Παυλάκου, αλλά και σε αυτούς που είναι εν ζωή και αρνούνται να βλέπουν ό,τι κληροδότησαν να απαξιώνεται».
Δεν υπάρχουν σχόλια