Ο Πανιώνιος όπως τον έζησα... Eίχε τον Πανιώνιο στο…DNA του, χωρίς να το γνωρίζει, αν και είχε γίνει φίλαθλος του Ιστορικού από ηλικί...
«Δεν γνώριζα ότι ο πατέρας μου ήταν φίλος του Πανιωνίου. Μου άρεσαν πολύ οι παίκτες του Πανιωνίου στην δεκαετία του ‘70 και παράλληλα μεγάλωσα στο Κουκάκι που εκείνη την εποχή ήταν μια δεύτερη «Νέα Σμύρνη». Όμως, μια ημέρα που συναντήθηκα στον ΣΕΓΑΣ, με τον τότε πρόεδρο του, Βασίλη Σεβαστή μου είπε: «Αν δεν το γνωρίζεις, ο πατέρας σου που υπήρξε και σπουδαίος αθλητής του στίβου, ήταν Πανιώνιος». Ήταν η πρώτη φορά που έμαθα ότι ο σύλλογος που…ευτυχώς και αγάπησα στην ζωή μου, ήταν και ο αγαπημένος του πατέρα μου» λέει ο Γρήγορης Λαμπράκης για την κληρονομικότητα που έχει στο…αίμα του από τον εμβληματικό πατέρα του, Γρηγόρη Λαμπράκη.
Υπάρχει, όμως και μια ακόμα Πανιώνια «συγγένεια» με τον νυν πρόεδρο του ερασιτέχνη Πανιώνιο, Άρη Μισαηλίδη: «Ο πατέρας μου και ο Ηλίας Μισαηλίδης, εκτός από τα ίδια «πιστεύω» τους στην Αριστερά και την γνωριμία τους στην ΕΔΑ, αφού ο δικός μου ήταν βουλευτής και του Άρη χειριζόταν το τυπογραφείο του κόμματος, ήταν και κουμπάροι. Ο Γρηγόρης Λαμπράκης ήταν ο νονός της αδελφής του Άρη. Οι πατεράδες μας ήταν κουμπάροι και Πανιώνιοι».
Η τρίτη Πανιώνια…σύμπτωση, ήρθε για τον Γρηγόρη Λαμπράκη, όταν γνωρίστηκε σε μια πολιτική συνάντηση με την Ντόρα Μπακογιάννη, ως σύζυγος του πρώην παράγοντα στην ομάδα μπάσκετ του Πανιωνίου, Ισίδωρου Κούβελου.
«Όταν συστηθήκαμε και της είπα ότι είμαι Πανιώνιος μου απάντησε: «Είναι μεγάλο πράγμα να είστε Πανιώνιος. Και εμένα, ο σύζυγος μου με έκανε Πανιώνιο, όταν γνωριστήκαμε». Θυμάμαι σαν τώρα, την απάντηση μου: «Δεν είναι μεγάλο πράγμα. Είναι μεγαλείο να είσαι Πανιώνιος. Μόνο όταν κάποιος «ζει» αυτόν τον σύλλογο, καταλαβαίνει την ιστορία του, τις αντοχές του στον χρόνο, τις προσφυγικές ιδέες του και την διαφορετικότητα του».
Ο Γρηγόρης Λαμπράκης έπαιξε μπάσκετ στην ομάδα Παίδων του Πανιωνίου με προπονητή τον Κώστα Μίσσα, είχε συμπαίκτη τον Νίκο Παντέλη, τον «Νέτσελ», όπως αποκαλούσαν τον μετέπειτα προπονητή ποδοσφαίρου, ενώ ήταν ο «ηθικός αυτουργός» για την δημιουργία τμήματος πόλο.
«Το ’84, μετά το κλειστό γήπεδο του μπάσκετ, είχε ολοκληρωθεί και η κλειστή πισίνα. Έτυχε να κάνουμε διακοπές στην Θάσο με τον Μαστρόγκαλο και για έναν χρόνο του έλεγα: «Δεν γίνεται ο Πανιώνιος με τέτοιες εγκαταστάσεις να μην έχει και τμήμα πόλο, εκτός της κολύμβησης». Το δημιούργησε, γιατί δεν θα σταματούσα να του το λέω και πραγματικά το πόλο έφτασε δυο φορές σε ευρωπαϊκούς τελικούς και αποτελεί ένα τμήμα που έχει τιμήσει τον σύλλογο».
Τον τελικό του ’79 (πριν από 3 ημέρες ήταν η 41η επέτειος από την κατάκτηση του πρώτου κυπέλλου), ο Γρηγόρης Λαμπράκης, τον άκουσε εξ’ ολοκλήρου από το…τηλέφωνο, γιατί ήταν στην Δανία για σπουδές και ένας φίλος του, είχε…αφήσει το ακουστικό δίπλα στο ηχείο της τηλεόρασης για να ακούσει την περιγραφή.
«Δεν γινόταν να έρθω στην Αθήνα, αν και το ήθελα πολύ και έτσι βρήκα αυτόν τον τρόπο για να «ζήσω» τον τελικό. Ο λογαριασμός του τηλεφώνου πληρώθηκε σε δόσεις… Στον τελικό του ’98, είχα αγοράσει 40 εισιτήρια και τα είχα δώσει σε φίλους μου από το Καλαμάκι που μένω».
«Θαμώνας» στα εντός έδρας παιχνίδια και κάτοχος εισιτηρίου διαρκείας πριν από το 2000, ο Γρήγορης Λαμπράκης δεν κάνει, καν σύγκριση του Πανιωνίου με άλλες ομάδες: «Έχω ζήσει μεγάλες και πικρές στιγμές της ομάδας. Όπως συμβαίνει και φέτος. Ύστερα από δυο εξόδους σε ευρωπαϊκή διοργάνωση, παίζουμε για την επιβίωση μας στην κατηγορία. Δεν προλάβαμε να βγάλουμε τις μπλούζες που έγραφαν «σε όλα τα γήπεδα τα ευρωπαϊκά» και αγωνιούμε για την σωτηρία της ομάδας. Πιστεύω ότι οι φίλαθλοι του Πανιωνίου έχουν πολύ γερές…αρτηρίες στον τρόπο σκέψης τους και είναι ανθεκτικοί, αλλά θα επαναλάβω το αυτονόητο. Η ιστορία της ποδοσφαιρικής ομάδας προστάζει να μην παλεύει για την παραμονή της. Ο Πανιώνιος δεν συγκρίνεται με ομάδες, όπως είναι η εξέλιξη της…Χαλκηδόνας και άλλων που δεν έχουν το 1/10 της ιστορία της ομάδας μας. Απεχθάνομαι το ΠΟΚ, γιατί πάντα ο Πανιώνιος ήταν το αντίθετο στο κατεστημένο που άλλαζε κάτοχο. Μερικές φορές λέω σε αντίπαλους φιλάθλους: «Είστε τυχεροί γιατί σκοτώθηκε ο Αλέξανδρος Ωνάσης και διαλύθηκε η αυτοκρατορία του. Αν ζούσε, θα είχε αναλάβει τον Πανιώνιο και θα μιλάγαμε για άλλη ιστορία του Ιστορικού. Δεν προσδοκώ πρωτάθλημα, αλλά με στεναχωρεί η συρρίκνωση της εξέδρας, γιατί οι εποχές έχουν αλλάξει και όσο «φεύγουν» οι παλιότερες γενιές, αν τα παιδιά τους δεν γίνουν Πανιώνιοι, τα νέα παιδιά κοιτούν στην βαθμολογία ποιος είναι πρώτος. Θυμάμαι όταν παρουσιάστηκα στο Ναυτικό και με ρώτησαν το θρήσκευμα είπα: Πανιώνιος. Κόμματα αλλάζω, θρησκείες αλλάζω. Τον Πανιώνιο, όμως, ποτέ».
«Δεν γνώρισα τον πατέρα μου»
Τα αβυσσαλέα πολιτικά πάθη και μίση στην Ελλάδα της δεκαετίας του ’60, σημάδεψαν την ζωή του αβάφτιστου-τότε-Γρήγορη Λαμπράκη, γιού του δολοφονημένου Γρηγόρη Λαμπράκη, στην Θεσσαλονίκη, από το πολιτικό παρακράτος, τον Μάϊο του 1963. Γι’ αυτόν τον λόγο και η μητέρα του, Μαρία, τον βάφτισε με το όνομα του συζύγου της, βουλευτή της ΕΔΑ και υπέρμαχο της ειρήνης.
«Δεν θυμάμαι τίποτα από το τραγικό γεγονός. Ήμουν πολύ μικρός. Η μέρα της δολοφονίας του (22 Μαϊου) είναι πάντα δύσκολη και συναισθηματικά φορτισμένη για μένα. Είναι μια μέρα που αγαπώ και μισώ. Έχω ανάμεικτα συναισθήματα. Δεν πηγαίνω συχνά τακτικά στην Θεσσαλονίκη, γιατί μου είναι δύσκολο ψυχολογικά» λέει ο Γρηγόρης Λαμπράκης που έχει ιδρύσει το ίδρυμα «Γρηγόρης Λαμπράκης» στην μνήμη του πατέρα του και εκθειάζει τον φάκελο της ασφάλειας, τις παρακολουθήσεις του πατέρα του, 70 φωτογραφίες, τα αιματοβαμμένα ρούχα του, τη ημέρα της δολοφονίας από το χτύπημα με τον λοστό και αρκετά άλλα προσωπικά αντικείμενα του μαραθωνοδρόμου, πρωταθλητή Ελλάδας και Βαλκανιονίκη στον στίβο, γιατρού, ενώ έχει εκδώσει και βιβλίο για την ζωή και την δράση του ακτιβιστή για την ειρήνη, πατέρα του.
Δεν υπάρχουν σχόλια