Ο Πανιώνιος όπως τον έζησα... Eίναι ωραίο και εθιστικό να μιλάς για τον Πανιώνιο, με τις…ώρες. Και όταν η κουβέντα πάει σε άλλα θέματα...
«Ήμασταν συμμαθητές με τον ανιψιό του Τάκη Παπουλίδη, παίζαμε μαζί ποδόσφαιρο και πηγαίναμε κρυφά στο γήπεδο για να δούμε σπουδαίους παίκτες. Από τα μέσα της δεκαετίας του ’60, βλέπω τον Πανιώνιο. Ήταν και λίγο…αλητεία να πηγαίνεις τότε στο γήπεδο, χωρίς άδεια από την οικογένεια. Έπαιξα στην παιδική ομάδα του Πανιωνίου για μικρό χρονικό διάστημα, με προπονητή τον Κωστάρα, αλλά δεν ήμουν φαν της προπόνησης. Ο Πανιώνιος ήταν σχολείο αθλητισμού και ποδοσφαίρου, εκείνες τις εποχές. Είχε κερδίσει τον σεβασμό όλων των αντιπάλων του και κυρίως των θεωρητικά μεγάλων σε όγκο κόσμου…
Θυμάμαι ότι φίλοι που υποστήριζαν άλλες ομάδες, μου τηλεφωνούσαν και μου ζητούσαν να τους βρω εισιτήρια για αγώνες του Πανιωνίου κι ας μην ήταν η ομάδα τους, φιλοξενούμενη. Σημειωτέον, ότι τα εισιτήρια είχαν εξαντληθεί από τα μέσα της εβδομάδας και αρκετά πουλιόντουσαν στην «μαύρη αγορά»!
Δεν θα «ξεχάσω» την ομάδα του ’71 και του ’72. Φοβερή μπάλα με προπονητή τον Τζό Μάλετ. Εκείνη η ομάδα άξιζε και έφτασε πιο κοντά στην κατάκτηση του πρωταθλήματος από κάθε άλλη. Ήταν η μεγαλύτερη ευκαιρία στην ιστορία του ποδοσφαιρικού Πανιωνίου, γιατί οι παίκτες που φορούσαν την φανέλα, ήταν καλύτεροι από τους αντιπάλους τους. Ο Πανιώνιος είχε την ίδια «βαριά» φανέλα με τους άλλους διεκδικητές του τίτλου, αλλά είχε καλύτερη ομάδα. Ήταν εκείνο το «καταραμένο», εντός έδρας παιχνίδι με τον Εθνικό που χάθηκε στην Νέα Σμύρνη και ενώ πολλά έχουν ακουστεί και έμειναν…ατιμώρητα για το παιχνίδι της ΑΕΚ με τον Εθνικό. Η συγκεκριμένη ομάδα δικαιώθηκε στην Ευρώπη για ό,τι δεν κατέκτησε στην Ελλάδα, με την νίκη της κόντρα στην Ατλέτικο Μαδρίτης που είχε, τότε, την μισή Εθνική Ισπανίας, στην ενδεκάδα της. Διαχρονικά, παρομοιάζουμε τον Πανιώνιο στις ιστορικές επιτυχίες του, με την έκπληξη της νίκης του Δαυίδ κόντρα στον Γολιάθ. Εκείνη η ομάδα ήταν ο «Γολιάθ»…
Και με αφορμή εκείνη την ομάδα, ενδιαφέρθηκε ο Αλέξανδρος Ωνάσης που είχε και την πατρική καταγωγή του πατέρα του, Αριστοτέλη από την Σμύρνη για να ασχοληθεί με τον Πανιώνιο. Δυστυχώς, όμως, τότε χάθηκε μια ανεπανάληπτη ευκαιρία για να γινόταν ο Πανιώνιος μια ομάδα «ονείρου». Δεν χρειάζεται ανάλυση ποιος θα ήταν ο Πανιώνιος με πρόεδρο τον Ωνάση. Δεν ήταν έτσι γραμμένη η μοίρα του συλλόγου. Έμεινε μόνο εκείνη η φωτογραφία με τον Αλέξανδρο και πίσω του τον Πέτρο Μπούκη με το λευκό κοστούμι να χαμογελά. Εγώ είμαι μικρότερος, αλλά ο «Μπούκμαν» που είναι σαν τα αρχεία του «Foreign οffice», αν θέλει μπορεί να μιλήσει για το ποσό κοντά ήταν ο Ωνάσης στον Πανιώνιο, αλλά σκοτώθηκε τόσο νέος…».
Η κατάκτηση του πρώτου κυπέλλου, το ’79, ήταν σημαδιακή στην συνείδηση του Τιγκηράκη που είχε τύχει να βρίσκεται στην Θεσσαλονίκη, την ημέρα του πρώτου ημιτελικού με τον Άρη και είχε δει την βαριά ήττα με 5-2.
«Έχω πάει στα περισσότερα γήπεδα σε όλη την Ελλάδα για να δω τον Πανιώνιο. Πουθενά δεν μας έχουν βρίσει όσο στο γήπεδο του Άρη. Πουθενά. Είχα πανηγυρίσει τα δυο γκολ που είχε σκοράρει η ομάδα και άκουσα τα εξ’ αμάξης. Παρά το βαρύ σκορ, πίστευα ότι η πρόκριση δεν είχε κριθεί στον πρώτο ημιτελικό. Δεν γίνομαι μετά Χριστόν προφήτης, αλλά αυτό που έβλεπα ήταν και πλασματικό. Πηγαίνοντας στο γήπεδο για τον δεύτερο ημιτελικό και στην βιασύνη μου να παρκάρω, κτύπησα πολύ άσχημα τα δυο δάχτυλα μου στην πόρτα του αυτοκινήτου. Μπήκα στο γήπεδο και πήγα στο κυλικείο του Βασιλιά για να σταματήσω πρόχειρα την αιμορραγία. Πονούσα αρκετά, αλλά το 5-1 και η πρόκριση ήταν τα καλύτερα…παυσίπονα. Και επειδή το είχα…γούρι που η ομάδα κυνηγούσε την ανατροπή, δεν έφευγα για το νοσοκομείο που πήγα μετά. Στο τέλος έδειχνα με τα κομμένα...δάχτυλα, τα πέντε γκολ».
Επί εποχής Πάνου Μάρκοβιτς, ο Πανιώνιος έπαιξε καλό ποδόσφαιρο και κατέκτησε το πρώτο κύπελλο. Οι προπονητικές οδηγίες του Μάρκοβιτς, δινόντουσαν κάποιες φορές, με χιούμορ.
«Πηγαίναμε και βλέπαμε τις προπονήσεις. Ο Μάρκοβιτς είχε έναν ξεχωριστό τρόπο να παρατηρεί τους παίκτες, όταν έκαναν λάθη. Μια φορά ο Θανάσης Καναράς δεν μάρκαρε σωστά και «έχανε» τον παίκτη του. Του λέει ο Μάρκοβιτς: «Πρόσεξε τι σου ζητώ. Αν πας σ’ έναν κινηματογράφο και υπάρχει ένας θεατής, θα καθίσεις από πίσω του; Όχι, φυσικά. Έτσι, είναι και με τον προσωπικό αντίπαλο σου. Δεν περιμένεις από πίσω του να υποδεχτεί την μπάλα. Προσπάθησε να βγαίνεις από μπροστά του και να έχεις καλύτερη θέση απ’ εκείνον. Μην «τρως…πλάτη», Θανάση!».
Το…πεπρωμένο του Πανιωνίου είναι να επιβιώνει στο πέρασμα των δεκαετιών.
«Να δείχνει ότι «πεθαίνει», αλλά να παραμένει «ζωντανός», την ίδια στιγμή. Ο Πανιώνιος «ξεριζώθηκε» στην Σμύρνη, αλλά δεν «έσβησε». Είναι στο DNA του να συνεχίζει την πορεία του, μέσα από πολλές περιπέτειες, αλλά να μην «σβήνει», όπως άλλοι σύλλογοι που επίσης έχουν μακρά ιστορία, αλλά δεν έχουν αντέξει διαχρονικά, είτε γιατί επισκιάστηκαν από άλλους συλλόγους που έχουν περισσότερους φιλάθλους, είτε γιατί είχαν κακές διοικήσεις. Στον Πανιώνιο, υπάρχει πάντα μια μεγάλη συσπείρωση του κόσμου του, όταν υπάρχει κίνδυνος Μπορεί να υπάρχει και μεγάλη πολυφωνία που είναι θετικό, αλλά όταν έχουμε έστω και…μισή ελπίδα για να αποφευχθεί το όποιο κακό για τον σύλλογο, ομάδα, φίλαθλοι και διοικήσεις παίζουν σαν ένας. Είναι μεγαλείο να είσαι Πανιώνιος. Και στις καλές και στις άσχημες φάσεις του. Έχω βρει φιλάθλους του Πανιωνίου στα πιο απίθανα σημεία της Ελλάδας. Όλοι οι Πανιώνιοι θέλουμε τον σύλλογο να είναι ψηλά. Οι εποχές αλλάζουν, όπως και οι γενιές των φιλάθλων, αλλά ο Πανιώνιος είναι ηλικίας 130 ετών και δεν θα «πεθάνει» ποτέ» λέει ο Τιγκηράκης που είναι μέλος της διοίκησης του ερασιτέχνη, τα τέσσερα τελευταία χρόνια.
«Δέχτηκα την τιμητική πρόταση, όπως είναι και για κάθε Πανιώνιο, από τον φίλο και πρόεδρο, Αρη (Αριστόβουλο) Μισαηλίδη, με τον οποίο γνωριζόμασταν από το ’74 και είχα την προτροπή του Κώστα Μπελίτση και του μακαρίτη Κώστα Κανταρτζόγλου. Ο Μισαηλίδης είχε «βαρύ» όνομα, λόγω και του πατέρα του, Ηλία και αυτονόητα αγαπά τον σύλλογο. Ο ερασιτέχνης προσπαθεί να είναι οικονομικά αυτάρκης. Είναι ο θεματοφύλακας του συλλόγου και αυτός που θα δεχτεί και θα αναλάβει αναγκαστικά τις όποιες αποτυχίες των επαγγελματικών τμημάτων του, όποτε συμβούν. Έτσι είχε γίνει και όταν η ομάδα μπάσκετ έπαιξε στην Β’ Εθνική και εκτός της μεγάλης προσπάθειας ανόδου που έκανε η επιτροπή, δυο μέλη του ερασιτέχνη, «κούμπωσαν» τον στόχο.
Στα ερασιτεχνικά τμήματα του, ο Πανιώνιος έχει εν δυνάμει 4.000 αθλητές και αθλήτριες όλων των ηλικιών. Αυτό αποδεικνύει ότι παραμένει «σχολείο» του ελληνικού αθλητισμού».
Στον Πανιώνιο, ο Τιγκηράκης έκανε αρκετούς γνωστούς και λίγους φίλους, όπως λέει χαρακτηριστικά.
«Όταν πηγαίνεις στο γήπεδο, σαράντα χρόνια και οι παρέες σε κάποιες χρονικές φάσεις αλλάζουν. Παραμένουν, όμως, πάντα Πανιώνιες. Και όπως συμβαίνει σε όλες τις παρέες, κάνουμε πολλές πλάκες. Ο Κώστας Μπελίτσης είναι ο «Ιωσήφ», λόγω της επαγγελματικής ιδιότητας του. Γνωστός και μη εξαιρετέος, φίλαθλος και μέλος της διοίκησης του ερασιτέχνη.
Τον Μίλτο Μαρασίδη τον αποκαλούμε «ταχύπλοο», επειδή από το…αργό περπάτημα του, τον καταλαβαίνεις ότι έρχεται από την θύρα 5 μέχρι το «Βαρίκας», σε μια ώρα. Έχει πολλές γνώσεις και εκτός της επιστήμης του.
Ο Μπάμπης Παπαχαραλάμπους, ο «όχλος» ξεχωρίζει για την αστική ευγένεια του, αν και το αίμα του «βράζει» για τον Πανιώνιο, όπως και όλων. Είναι ο Τάκης Κατσικάδης που τον αποκαλούμε «μαραθωνοδρόμο», γιατί αθλείται και σε προχωρημένη ηλικία, είναι οι «ναυαρχοι», Καραδήμας και και ο Μιχαηλίδης, είναι ο «ψαροντουφεκάς» Αλέξανδρος Δημητρακόπουλος, γιός του Φίλιππου που έχουν ιδρύσει και τον Πανιώνιο Λέρου, είναι ο Τάκης Μυλωνάς εκ Βελγίου, ο επανομαζόμενος «δόντιας», ο Χρήστος Κουλούρης, ο Γιάννης Παπαθανασίου, ο αδελφός μου, Αντώνης Παναγιωτόπουλος, ο Γιώργος Παπαχριστοδούλου. Υπάρχουν πολλές τέτοιες παρέες στον Πανιώνιο και είναι ωραίο να συνεχίζονται και εκτός γηπέδου. Εύχομαι όλοι οι Πανιώνιοι να είμαστε καλά και χωρίς Πανιωνιόμετρα να συνεχίζουμε να είμαστε κομμάτι του συλλόγου, μέχρι να φύγουμε από την ζωή. Κι όπου κι αν πάμε, πάλι ΠΑΝΙΩΝΙΟΙ θα είμαστε».
Δεν υπάρχουν σχόλια