Το ανδρικό βολει του Πανιωνίου είχε μια άκρως πετυχημένη χρονιά, κάτι που δεν συνέβη καθόλου τυχαία… Ασφαλώς, μια επιτυχία βασίζεται σ...
Ασφαλώς, μια επιτυχία βασίζεται σχεδόν πάντα σε πολλούς παράγοντες, όπως η ποιότητα των παικτών και του προπονητή, οι συνθήκες, η θέληση, οι συγκυρίες και η σωστή διαχείριση των προβλημάτων… Τα είχαν όλα! Ωστόσο, θα σταθώ σε έναν, για εμένα καθοριστικό παράγοντα. Το οικογενειακό κλίμα. Η παρέα αυτή του Πανιωνίου, είναι παρέα, μέσα και έξω από το γήπεδο, αγαπούν πολύ το άθλημα, κυρίως όμως την ομάδα. Όταν κάτι το αγαπάς πολύ, βάζεις την ψυχή σου και όταν γίνεται αυτό, έρχονται οι επιτυχίες!
Για αυτές τις επιτυχίες, τους στόχους των κυανέρυθρων, το εκπαιδευτικό μας σύστημα που αναγκάζει τα παιδιά, να διαλέξουν ανάμεσα σε αθλητισμό και διάβασμα, συζητήσαμε με τον αναπτυξιακό προπονητή και αθλητή του Πανιωνίου, Στέλιο Κουτσούρη.
Αναλυτικά η συνέντευξη:
Ξεκίνησες τον αθλητισμό με το ποδόσφαιρο, τι σε έκανε να επιλέξεις το βόλεϊ;
Καταρχήν, από πολύ μικρός είχα μια ” μανία ” με τις μπάλες, όπου στεκόμουν ήμουν με μια μπάλα ή στο χέρι ή στο πόδι! Κάποια στιγμή, αποφάσισα να το κάνω οργανωμένα και γράφτηκα σε μια ομάδα ποδοσφαίρου, τον Περαμαϊκό. Στην συνέχεια, το έβλεπα πιο σοβαρά. Ωστόσο, καταλάβαινα πως είναι δύσκολο να διακριθώ, ήταν πολλά τα παιδιά, αγαπούσα τον αθλητισμό και η διάκριση ήταν κάτι που ήθελα. Με αφορμή έναν τραυματισμό που είχα, έσπασα το πόδι μου, έμεινα κάποιο διάστημα εκτός προπονήσεων. Την ίδια περίοδο, ένας φίλος μου είχε γραφτεί βόλεϊ, στον Απολλώνιο και πήγα να τον δω. Έκανε προπόνηση μόνο με κορίτσια και αυτό ήταν το πρώτο που με τράβηξε ( γέλια ). Από την πρώτη προπόνηση κατάλαβα πως μου αρέσει αυτό το άθλημα, για κάποιο διάστημα συνέχισα και τα δύο αθλήματα μαζί, μέχρι που στο τέλος της χρονιάς αποφάσισα πως μου ταιριάζει το βόλεϊ. Καθοριστικό ρόλο, είχε και η προπονήτρια μου, η Όλγα Χατζηδημητρίου, ήταν η πρώτη που με πίστεψε. Ενώ, εγώ δεν είμαι της ” φωνής” και της πίεσης, εκείνη τα είχε και τα δύο. Ωστόσο, αποφάσισα να την ακολουθήσω και μου βγήκε σε καλό.
Ένας αθλητής μπορεί να συνδυάσει βόλεϊ, σπουδές και προσωπική ζωή;
Εννοείται, αν δεν μπορεί να τα συνδυάσει, δεν μπορεί να είναι αθλητής. Το βασικό χαρακτηριστικό του αθλητή, είναι το πρόγραμμα και η σωστή κατανομή της ώρας, ώστε να μπορεί να τα προλαβαίνει όλα. Τουλάχιστον στο βόλεϊ, είναι λίγες οι περιπτώσεις που κάποιος είναι επαγγελματίας αθλητής και κάνει μόνο αυτό, οπότε θεωρώ πως είναι πολύ σημαντικό, κάποιος να έχει την δουλειά του ή την σχολή του, την σχέση του και τους φίλους του, αλλά να μπορεί να ανταπεξέλθει στην πίεση των προπονήσεων. Άλλωστε η προπόνηση, είναι περισσότερο εκτόνωση και διασκέδαση, παρά υποχρέωση. Μετά από δεκαπέντε χρόνια που παίζω, αισθάνομαι πως δεν πάω να κάνω προπόνηση για να πιεστώ, αλλά για να διασκεδάσω και να βγάλω την πίεση όλης της ημέρας κάνοντας κάτι εποικοδομητικό.
Σαν παίκτης, τι αλλαγές θα ήθελες να γίνουν στο βόλεϊ;
Αρχικά, θέλω να δω περισσότερη συμμετοχή αγοριών στο άθλημα. Δεν έρχονται αγόρια και αυτό οφείλεται περισσότερο, στο ότι δεν διαφημίζεται το βόλεϊ, όσο θα έπρεπε, έχει περάσει η εικόνα πως είναι γυναικείο άθλημα. Το ίδιο το άθλημα συνολικά, το περνάει λάθος προς τα έξω. Δεν γίνεται, για παράδειγμα, να έχει τελικούς και να μη τους δείχνει κάπου… Θεωρώ, πως για να πάει το βόλεϊ προς το καλύτερο, πρέπει να ξεκινήσει από την αρχή, από τις υποδομές, να γνωρίσουν περισσότερα παιδιά το άθλημα, να έρθουν στις ακαδημίες και εν τέλει να συνεχίσουν να ασχολούνται με αυτό. Με αυτόν τον τρόπο, θα έχουμε περισσότερα ταλέντα, κάτι που θα βοηθήσει πολύ στην ανάπτυξη του αθλήματος. Επιπλέον, το κράτος θα πρέπει να σκύψει περισσότερο, όχι μόνο στο βόλεϊ, αλλά και σε άλλα αθλήματα όπως πόλο, χάντμπολ. Βλέπουμε, λάθος αποφάσεις και πισωγυρίσματα, όπως το να κοπούν κάποιες κατηγορίες που τώρα προσπάθησαν να τις επαναφέρουν… Εξίσου σημαντικά ζητήματα, είναι η ασφάλεια υγείας και το ένσημο, όχι μόνο γιατί είναι απαραίτητα στον επαγγελματία αθλητή, αλλά γιατί είναι ένα βήμα, στο να αναγνωρίσει η κοινωνία πως αυτό είναι το επάγγελμα του και ζει από αυτό! Το κυριότερο είναι, συνολικά όλοι όσοι ασχολούνται με το βόλεϊ, να συνεργαστούν με ομαδικότητα για το καλό του αθλήματος. Μόνο με αυτόν τον τρόπο, μπορεί να βγει κάτι καλό προς τα έξω. Να γίνουμε πιο δυνατοί, να ανέβουμε όλοι μαζί σαν άθλημα, να έρθουν περισσότερα παιδιά στις ακαδημίες, να έρθουν διακρίσεις, που θα φέρουν μεγαλύτερη διαφήμιση αλλά και ενημέρωση του κόσμου για το βόλεϊ.
Είσαι και προπονητής στις ακαδημίες του Πανιωνίου. Τι προσόντα πρέπει να έχει ένας προπονητής του βόλεϊ;
Θα ξεκινήσω με κάτι που μου είχε πει ο πρώτος προπονητής που είχα στο μπιτς βόλεϊ, ο κ. Μανόλης Ρουμελιώτης. Κάποιος που ασχολείται με αναπτυξιακές ηλικίες, πρέπει κυρίως να είναι παιδαγωγός. Ήταν η πρώτη μου σκέψη, όταν ξεκίνησα να κάνω προπόνηση σε παιδιά, πιστεύω πως είναι το πιο βασικό. Πρέπει να κάνει, πρώτα απ’ όλα, τον μικρό αθλητή να αγαπήσει το άθλημα και τον αθλητισμό γενικότερα και σε δεύτερο χρόνο να του μεταφέρει την γνώση και την τεχνική. Ασφαλώς, είναι σημαντικό ό,τι κάνει με τα παιδιά, να το κάνει με αγάπη και να ασχοληθεί με τις ανάγκες του καθενός ξεχωριστά. Επιπλέον, να έχει εκπαιδευτεί κατάλληλα, να ενημερώνεται συχνά και τέλος να έχει την πείρα και την τριβή ο ίδιος με το άθλημα, αυτό είναι κάτι που δεν στο δίνουν τα βιβλία.
Αν λάβουμε υπόψιν μας, πως το βόλεϊ είναι ένα άθλημα που δεν διαφημίζεται πολύ από τα μέσα, ασχολούνται αρκετά παιδιά με αυτό. Ωστόσο, το εγκαταλείπουν κάποια χρόνια αργότερα. Τι πιστεύεις πως ευθύνεται;
Νομίζω πως σε αυτό, ευθύνεται καθαρά το παιδαγωγικό κομμάτι, το οποίο έχει αναγκάσει τα παιδιά να επιλέγουν ή τις σχολικές τους υποχρεώσεις ή τον αθλητισμό. Κατά κάποιο τρόπο, τα υποχρεώνει να ξοδεύουν πολλές ώρες σε διάβασμα, φροντιστήρια ή ιδιαίτερα, χωρίς να μεριμνά να υπάρχει και ο αθλητισμός μέσα στον εβδομαδιαίο προγραμματισμό. Ο αθλητισμός είναι εξίσου σημαντικός για το παιδί, όπως είναι και η μόρφωση του. Ένα διαφορετικό μοντέλο εκπαίδευσης θα επέτρεπε, να λειτουργούν αυτά τα δύο παράλληλα και όχι να τα οδηγεί σε μια αναγκαστική επιλογή. Για παράδειγμα, ένα παιδί στα δεκαέξι του, θα αναγκαστεί να αφήσει το άθλημα, για να αφοσιωθεί στις πανελλήνιες και αργότερα να το αρχίσει ξανά, αλλά θα είναι σε μια κακή αγωνιστική κατάσταση που θα το επιβαρύνει ψυχολογικά και ίσως το παρατήσει τελικά. Είναι αναγκαίο, αθλητισμός και σχολείο να λειτουργούν σαν μια αλυσίδα και το ένα να βοηθάει το άλλο… Με το υπάρχον σύστημα, χάνουμε παιδιά, βάζοντας τα να επιλέξουν, και από τον αθλητισμό και από την εκπαίδευση.
Υπάρχει κάτι που βίωσες σαν παίκτης και δεν θέλεις να το κάνεις σαν προπονητής;
Δεν θα ήθελα ποτέ να αδικήσω κάποιον. Δεν το έχω νιώσει σαν αθλητής, ίσως να πίστευα πως το έχω νιώσει, αλλά τελικά δεν ήταν έτσι.
Ήσουν πάντα Πανιώνιος;
Πριν λίγο καιρό μάζευα το σπίτι μου και βρήκα ένα λεύκωμα που είχαμε στο σχολείο και γράφαμε για τα διάφορα ” αγαπημένα ” μας… Έγραφε, με μεγάλα γράμματα ” η αγαπημένη μου ομάδα, είναι ο Πανιώνιος και θα ήθελα να αγωνιστώ στην ομάδα ποδοσφαίρου του Πανιωνίου”. Φυσικά τα γράμματα ήταν της αδερφής μου γιατί εγώ δεν ήξερα να γράφω, ήμουν έξι χρονών… Πέτυχα την ομάδα, έπεσα έξω στο άθλημα! Ο ξάδερφος μου τότε, ήταν στους Πάνθηρες, ήταν αυτό που με τράβηξε, αν και μεγάλωσα στο Πέραμα που ήταν γεμάτο Ολυμπιακούς!
Η φετινή χρονιά, μόνο πετυχημένη μπορεί να χαρακτηριστεί. Πιστεύεις πως θα συνεχίσετε την ίδια καλή πορεία και του χρόνου;
θεωρώ, πως όσο υπάρχει το καλό κλίμα στην ομάδα, όσο υπάρχουν άτομα που την ” αγκαλιάζουν ” και την στηρίζουν, είτε οικονομικά, είτε ψυχολογικά, θα υπάρχει πάντα μια καλή βάση για να συνεχίζεται η πορεία αυτή. Είναι σημαντικός και ο ” κορμός” που υπάρχει αυτήν την στιγμή. Το να είσαι και φίλος και συμπαίκτης με κάποιον, σε βοηθά να διαχειρίζεσαι τις δυσκολίες, την κατάλληλη στιγμή. Η ομάδα έχει φτάσει κοντά στη διάλυση, δύο φορές. Και τις δύο τους διαψεύσαμε, πήγαμε καλύτερα απ’ ότι πριν και μέσα από αυτό γίναμε πιο δυνατοί και πιστέψαμε πιο πολύ στους εαυτούς μας…
Γιατί να επιλέξει ένας γονέας την ακαδημία του Πανιωνίου;
Αρχικά, γιατί στον Πανιώνιο, αν υπάρχουν, είναι ελάχιστοι οι μισθοφόροι, οι προπονητές δηλαδή που έρχονται για τα λεφτά. Αγαπάμε την ομάδα, όχι μόνο τον Πανιώνιο, αλλά και την έννοια της ομαδικότητας. Σίγουρα, έχει μεγάλο βάρος το να φοράς το σήμα του Πανιωνίου πάνω σου, αλλά σε συνδυασμό με το όμορφο κλίμα που υπάρχει, το ότι τα παιδιά έρχονται και φεύγουν με χαμόγελο και στις προπονήσεις γίνεται σοβαρή δουλειά, μας κάνει μια καλή ακαδημία, που μπορεί να είναι επιλογή κάθε γονέα. Ο Πανιώνιος πάντα πρέσβευε τον αθλητισμό και την ευγενή άμυλα, αυτό θέλουμε κι εμείς να μεταφέρουμε στα παιδιά. Υπάρχουν τα σωστά πρότυπα, σωστοί χαρακτήρες, άνθρωποι που αγαπάνε τον αθλητισμό, είναι ρεαλιστές και μπορούν να δώσουν στα παιδιά όλα εκείνα τα ερεθίσματα που θα συμβάλουν θετικά, όχι μόνο στο αγωνιστικό κομμάτι αλλά κυρίως στον χαρακτήρα και στη διαπαιδαγώγηση των μικρών αθλητών.
Πως είναι το κλίμα στην αντρική ομάδα;
Δεν θα μπορούσα να φανταστώ καλύτερο κλίμα, σε αντρική ομάδα. Πραγματικά, αυτό που ζώ είναι απίστευτο. Φεύγω να πάω στην προπόνηση και είναι σαν φεύγω από το σπίτι μου και να πηγαίνω πάλι σπίτι μου! Κάθε χρόνο πηγαίνω με τον ίδιο ενθουσιασμό στον Πανιώνιο, σαν να είναι η πρώτη φορά. Έχουμε καταφέρει μέχρι και πέντε λεπτά πριν ξεκινήσουμε το ζέσταμα να είμαστε ” τσίρκο ” ( γέλια ) και μόλις ξεκινήσουμε να είμαστε σοβαροί και να δίνουμε το 100% μέσα στο γήπεδο.
Ποια είναι τα χαρακτηριστικά μιας καλής ομάδας;
Είναι πολύ σημαντικό να υπάρχει καλή επικοινωνία των παικτών και συνολικά της ομάδας. Δεν εννοώ να πηγαίνεις για καφέ απαραίτητα, μπορεί να υπάρχει η καλή χημεία μόνο μέσα στο γήπεδο. Θεωρώ, πως με την τριβή που έχεις με τον συμπαίκτη σου, φαίνεται αυτό από τις πρώτες μέρες. Ασφαλώς, είναι και θέμα τύχης. Μπορεί πολύ καλοί αθλητές να μη ” δέσουνε”, ενώ μέτριοι αθλητές να ” δέσουνε ” και να βγάλουν ένα καλό σύνολο. Πιστεύω, πως αν δεν μιλάμε για επίπεδο εθνικής, στη δική μας κατηγορία, είναι πιο σημαντική η ψυχολογία και η σχέση αναμεσά σε συμπαίκτες και προπονητή. Είναι αυτό που σε κάνει να δώσεις τον καλύτερο εαυτό σου.
Τι στόχους έχεις για το μέλλον;
Εύχομαι να ανεβάσουμε τον Πανιώνιο στην Α1, αυτό είναι κάτι που το λέω τα τελευταία έντεκα χρόνια. Θέλω να είναι η ομάδα σε ένα καλό επίπεδο και να τη διατηρήσουμε όσο πιο ψηλά γίνεται. Έχουμε ξεκινήσει από το τοπικό, οπότε την ” πονάμε ” όλη την προσπάθεια που έχει γίνει, για να φτάσουμε ως εδώ. Μακροπρόθεσμα, θα ήθελα τα παιδιά των ακαδημιών μας να παίζουν στο αντρικό, να συνεχίσουν την ίδια πορεία και ίσως καλύτερα από εμάς!
-Ο Στέλιος Κουτσούρης ξεκίνησε το βόλεϊ το 2008, στον Απολλώνιο Κερατσινίου, όπου αγωνίστηκε στο παιδικό, εφηβικό και αντρικό τμήμα μέχρι το 2011. Στη συνέχεια, από το 2011 μέχρι το 2018, αγωνίστηκε στον Πανιώνιο. Για μια χρονιά 2018-2019, έπαιξε στην Δραπετσώνα. Επέστρεψε στους κυανέρυθρους τη σεζόν 2019-2020 μέχρι και σήμερα.
Ασχολείται παράλληλα με την προπονητική, στα τμήματα παγκορασίδων και κορασίδων του Πανιωνίου.
Ξεκίνησε το μπιτς βόλεϊ το 2011 από τα αναπτυξιακά πρωταθλήματα, μέχρι τα αντρικά που αγωνίζεται μέχρι σήμερα.
Παράλληλα, σπούδασε διαιτολογία.
Επιμέλεια Έλενα Ζέρβα
Πηγή: pameathlitika.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια