Η ανατριχίλα στη θύμηση της φωτογραφίας

Γράφει ο Ευάνθης Γκόγκουλης... Φεύγοντας από το γήπεδο το απόγευμα της Κυριακής (18/10) κι έχοντας ακόμα νωπές στο μυαλό τις εικόνες από του...

Γράφει ο Ευάνθης Γκόγκουλης...

Φεύγοντας από το γήπεδο το απόγευμα της Κυριακής (18/10) κι έχοντας ακόμα νωπές στο μυαλό τις εικόνες από τους πανηγυρισμούς των νεαρών παικτών του Πανιωνίου για τη νίκη επί του Πανναξιακού, πέρασε από το μυαλό μου μία σκέψη που με έκανε να ανατριχιάσω.

Θυμήθηκα την ιστορική φωτογραφία από το 1939. Αυτήν με τα αμούστακα παιδιά της Πράσινης Θύελλας Κουκακίου, τα οποία ένα χρόνο αργότερα θα επιστράτευε ο Γιώργος Ρουσσόπουλος για να ανασυγκροτήσει το ποδοσφαιρικό τμήμα του Πανιωνίου. Πρόσωπα χαμογελαστά, παρά τη φτώχεια της εποχής, που δεν μπορούσαν προφανώς να φανταστούν όταν πόζαραν στον φωτογράφο της εποχής, ότι θα καλούνταν να σηκώσουν το βάρος της συνέχισης μιας ιστορίας που είχε αρχίσει το 1890 από τη Σμύρνη και είχε ανακοπεί αναπόφευκτα πρώτα το 1922, με την Καταστροφή και κατόπιν το 1934, στην Αθήνα, όταν η έλλειψη έδρας οδήγησε το τμήμα σε μαρασμό.

Ανατρίχιασα, που λέτε, διότι συνειδητοποίησα ότι οι ομοιότητες με το σήμερα είναι πολλές. Και τώρα το ποδοσφαιρικό τμήμα του Πανιωνίου ουσιαστικά διαλύθηκε και έπρεπε να «στηθεί» από την αρχή. Με την ειδοποιό διαφορά ότι το βάρος που καλούνται να σηκώσουν στους ώμους τους οι έφηβοι ποδοσφαιριστές του Δημήτρη Κοροπούλη είναι απείρως μεγαλύτερο. Δεν είναι μόνο η φλόγα που άναψε το 1890 στη Σμύρνη, αλλά και τα εξήντα χρόνια σχεδόν αδιάλλειπτης παρουσίας στην Α' Εθνική. Τα δύο Κύπελλα Ελλάδας που κοσμούν την τροπαιοθήκη, οι καλές πορείες στο πρωτάθλημα, οι νίκες στην Ευρώπη, τα αμέτρητα «αστέρια» που συνετέλεσαν στην καθιέρωση του Πανιωνίου ανάμεσα στους κορυφαίους ποδοσφαιρικούς συλλόγους.

Όμως τα παιδιά του Δημήτρη Κοροπούλη τα κατάφεραν. Όπως νικητής αναδείχθηκε και ο κόσμος, ο οποίος δεν γκρίνιαξε στην πρώτη λάθος πάσα, δεν μουρμούρισε για την άτυχη στιγμή του τερματοφύλακα στο γκολ της ισοφάρισης, δεν βλαστήμησε όταν είδε μία κακή σέντρα ή ένα άστοχο σουτ. Παρά μόνο στήριξε νοερά κάθε καλή προσπάθεια, δίνοντας θετική ενέργεια σ' αυτά τα παιδιά, που στο τέλος έφεραν σε πέρας την αποστολή τους. Όχι επειδή νίκησαν έναν αξιόλογο αντίπαλο. Αλλά επειδή τήρησαν την υπόσχεση να «ματώσουν» τη φανέλα που φορούν.

Ο δρόμος θα είναι δύσβατος. Θα έρθουν και δύσκολες στιγμές, ήττες που θα προκαλέσουν πόνο και θα δοκιμάσουν την πίστη όλων. Αλλά το πιο ευχάριστο, πέρα και από τη νίκη και την εμφάνιση των παικτών, ήταν ότι οι φίλαθλοι του Πανιωνίου μοιάζουν να έχουν συναισθανθεί την ιστορικότητα των στιγμών που βιώνουν τόσο οι ίδιοι όσο και ο σύλλογος. Ότι μόνο με συσπείρωση και αγάπη προς αυτά τα παιδιά, θα επιτευχθεί η επιστροφή στη φυσική της θέση. Όσο καιρό κι αν μας πάρει.

Και, ποιος ξέρει; Ογδόντα χρόνια αργότερα, όταν εμείς δεν θα ζούμε για να δούμε πόσο θα έχει ξεθωριάσει η ομαδική φωτογραφία που τραβήχτηκε σήμερα, μπορεί ο Κοροπούλης, ο Κοντοές, ο Μούντριχας, ο Ξυγκόρος και ο Ζάχι, να μνημονεύονται στην ιστορία του Πανιωνίου όπως ο Ρουσσόπουλος, ο Στάικος, ο Λέκκας και οι αδελφοί Ζαρκάδη. Διότι... αγάπησαν την ευθύνη και δεν δίστασαν να αναλάβουν το ιερό χρέος, σε ακόμα πιο δύσκολες συνθήκες, της αποτροπής του αφανισμού του ποδοσφαιρικού τμήματος του πιο ιδιαίτερου συλλόγου της χώρας.