Του Μάκη Διόγου... Ο Χάρης Λυμπερόπουλος, που «έφυγε» από την ζωή τον Ιούνιο του 2020, υπήρξε μια από τις κορυφαίες μορφές της ελληνικής αθλ...
Ο Χάρης Λυμπερόπουλος, που «έφυγε» από την ζωή τον Ιούνιο του 2020, υπήρξε μια από τις κορυφαίες μορφές της ελληνικής αθλητικής (και όχι μόνο…) δημοσιογραφίας. Γεννημένος το 1922 στην Αθήνα αποφοίτησε από το φημισμένο Πανεπιστήμιο του Σιράκιους των ΗΠΑ, ο Λυμπερόπουλος πριν καταπιαστεί με τη δημοσιογραφία, (εργάσθηκε στις εφημερίδες «Αθηναϊκή», «Ακρόπολη», «Απογευματινή» κ.α., ενώ θήτευσε σαν επικεφαλής του αθλητικού τμήματος της ΕΡΤ και ακόμη, υπήρξε ένας από τους εμπνευστές της δημιουργίας του ραδιοφωνικού σταθμού «Αθήνα 9,84». Για την προσφορά του τιμήθηκε δύο φορές, από το Ίδρυμα Μπότση (1987, 2019) και από το Μορφωτικό Ίδρυμα της Ένωσης Συντακτών (2018), αγάπησε τον αθλητισμό και πέτυχε διακρίσεις τόσο ως πρωταθλητής Ελλάδας αγωνισμάτων στίβου και συγκεκριμένα του πεντάθλου (1948) και του άλματος εις μήκος (1946, 1949) και μέλος της Εθνικής Ομάδας στίβου.
Εκείνο που δεν είναι ευρύτερα γνωστό είναι ότι υπήρξε ποδοσφαιριστής του Πανιωνίου με ένα σπάνιο ρεκόρ. Εχει πετύχει χατ τρικ σε αγώνα κόντρα στον Ολυμπιακό! Η συνάδελφος Κατερίνα Λυμπεροπούλου κόρη του Χάρη Λυμπερόπουλου κατέγραψε τη ζωή του μεγάλου δημοσιογράφου στο βιβλίο «Χάρης Λυμπερόπουλος. Κοντά στον αιώνα. Συνομιλώντας με τον πατέρα μου» (Εκδόσεις Πατάκης). Για κείνο το χατ τρικ με την «κυανέρυθρη» φανέλα ο Χάρης Λυμπερόπουλος λεει στο βιβλίο:
«Από το 1940, δεκαοχτώ ετών, ήμουν πάρα πολύ καλός στο άλμα εις μήκος. Εν συνεχεία ασχολήθηκα με το πένταθλο και το δέκαθλο, όπως είπα – έκανα όλα τ’ αγωνίσματα του στίβου. Εκείνη την εποχή, ο προπονητής του Πανιωνίου, Γιώργος Ρουσόπουλος, μάζεψε την παρέα μας και παιδιά από τις γύρω γειτονιές και μας ζήτησε να παίξουμε στον Πανιώνιο. Αναζητούσε ομάδες για να μπορέσει να προπονηθεί η επαγγελματική ομάδα του συλλόγου, που ήταν πολύ καλή. Ο πρώτος αγώνας προπόνησης που παίξαμε με την επαγγελματική ομάδα του Πανιωνίου δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, γιατί διαιτητής ήταν ο ίδιος ο Ρουσόπουλος: νομίζω πως είχαμε πετύχει ένα γκολ και το ακύρωσε· εμείς διαμαρτυρηθήκαμε, χωρίς υπερβολές, κόσμια… Ο Ρουσόπουλος, εν πάση περιπτώσει, είδε πως δεν ξέραμε να παίζουμε ποδόσφαιρο, ήμασταν όμως αθλητές. Γι’ αυτό μ’ έβαλε στη θέση «έξω δεξιά», γιατί έτρεχα πολύ γρήγορα, πιο γρήγορα απ’ όλους τους άλλους ποδοσφαιριστές. Έπαιξα ένα ή δύο χρόνια στον Πανιώνιο, και στις 19 Δεκεμβρίου 1943, στο γήπεδο της Νέας Σμύρνης, έγινε ένας καθοριστικός αγώνας με τον Ολυμπιακό. Τη χρονιά εκείνη ο Πανιώνιος, πρωταθλητής Αθηνών, συμμετείχε στο πρωτάθλημα «Κέντρου» που διοργάνωσαν οι σύλλογοι Αθήνας και Πειραιά, με καλά αποτελέσματα. Παράλληλα, ο Ολυμπιακός αναδείχθηκε πρωταθλητής Πειραιά. Στον μεταξύ τους αγώνα, ο Πανιώνιος κέρδισε 3-2, έχοντας στη σύνθεσή του –εκτός από εμένα– τους Κοτρώτση, στη θέση του τερματοφύλακα, Γιαννακάκο, Τσολιά, Ζαρκάδη, Σκιαδά, Στάικο, Ευαγγελίδη, Κερδεμελίδη, Μπιστούρα, Λέκκα, Μαρουλίδη, Τσανετάτο, Σεϊταρίδη, Λάμπρου. Προπονητής και αναπληρωματικός τερματοφύλακας της ομάδας μας ήταν ο Γιώργος Ρουσόπουλος. Τεράστια ονόματα της εποχής. Θυμάμαι επίσης πως τερματοφύλακας του Ολυμπιακού, σ’ εκείνο το παιχνίδι, ήταν ο Αριστείδης Λούβαρης – πατέρας του Γιώργου Λούβαρη, ο οποίος υπήρξε διοικητικός παράγοντας του Ολυμπιακού για είκοσι χρόνια: από τον Δεκέμβριο του 1993 έως τον Δεκέμβριο του 2013. Στο δεύτερο ημίχρονο του αγώνα, τον αντικατέστησε κάποιος Γκότσης, που είχε έρθει στον Ολυμπιακό από τον Άρη Θεσσαλονίκης· τον μόνιμο εκείνη την εποχή πρωταθλητή της Θεσσαλονίκης, γιατί υπήρχαν τρία ξεχωριστά πρωταθλήματα: Αθηνών, Πειραιώς και Θεσσαλονίκης. Αν και νέος παίκτης τότε εγώ, πέτυχα και τα τρία τέρματα εναντίον του Ολυμπιακού...Η επίδοση αυτή είναι καταγεγραμμένη… Όταν συζητώ αυτό το θέμα με όσους με συναντούν, αδυνατούν να με πιστέψουν! Διότι ήμουν αθλητής κι όχι ποδοσφαιριστής. Μάλιστα, στο τέλος του αγώνα με τον Ολυμπιακό, συνέβη το εξής: ο Κλεάνθης Μαρόπουλος –σημαντικός αθλητικός παράγοντας της εποχής, ο οποίος παρακολούθησε το παιχνίδι– πλησίασε τον Ρουσόπουλο και του ζήτησε να με αφήσει να πάρω μεταγραφή στην ΑΕΚ. «Μα αυτός δεν παίζει μπάλα, είναι ο καλύτερος αθλητής που έχουμε στον στίβο!» του εξήγησε ο Ρουσόπουλος. «Α, είναι και αθλητής του στίβου; Ε, τότε, τόσο το καλύτερο…» απάντησε ο Μαρόπουλος. Βέβαια, πρέπει να πω ότι ουδέποτε υπήρξε συγκεκριμένη πρόταση ή δική μου σκέψη για ενδεχόμενη μεταγραφή σε άλλο σύλλογο πέραν του Πανιωνίου στο ποδόσφαιρο και του Εθνικού Γυμναστικού Συλλόγου στον στίβο, διότι δεν ήμουν επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Είναι χαρακτηριστικό πως έπαιζα χωρίς να προπονούμαι μαζί με την υπόλοιπη ομάδα, καθώς είχα τις προπονήσεις του στίβου στον Εθνικό Γυμναστικό Σύλλογο. Κάθε Κυριακή, πριν από τον αγώνα, μου τηλεφωνούσαν από τον Πανιώνιο για να με ενημερώσουν ποιοι θα ήταν οι αντίπαλοί μου, κι αν δεν είχα υποχρεώσεις στον στίβο, αγωνιζόμουν στην ποδοσφαιρική ομάδα. Μάλιστα, αξίζει εδώ ν’ αναφερθώ στην ιδιαίτερη κατάσταση που αντιμετώπιζαν οι ποδοσφαιριστές την περίοδο της Κατοχής· στο πρόβλημα της σίτισης, διότι υπήρχε μεγάλη πείνα. Θυμάμαι πως ήμασταν μέλη της πρώτης ομάδας του Πανιωνίου, νομίζω είχαμε πάρει το πρωτάθλημα Αθήνας – κερδίζοντας Παναθηναϊκό, ΑΕΚ, Απόλλωνα κ.ά.– με πρόεδρο τον Καραμπάτη, παλιό αθλητή, ηγετική φυσιογνωμία της εποχής. Το διοικητικό συμβούλιο σχηματίστηκε χωρίς εκλογές, γιατί τότε δεν υπήρχαν μέλη στο σωματείο: όλοι όσοι ήθελαν να γίνουν μέλη στο συμβούλιο του Πανιωνίου έπρεπε πριν από κάθε αγώνα της ομάδας να παίρνουν στο σπίτι τους έναν ποδοσφαιριστή, για να σιτίζεται. Έτσι, την ώρα του αγώνα θα απέδιδε καλύτερα… Αναμφίβολα, το γεγονός αυτό είναι ανήκουστο για τη σημερινή εποχή! Επίσης πρέπει να πω ότι τα μέλη τσακώνονταν ποιος θα μας πρωτοπάρει στο σπίτι του! Κάθε εβδομάδα έπαιρναν και διαφορετικό παίκτη, γιατί τα παιδιά τους –αγόρια και κορίτσια– ήθελαν να δουν το ίνδαλμά τους. Αυτά συνέβαιναν το 1941, όταν ήμουν δεκαεννέα χρόνων, τον Απρίλιο εκείνης της χρονιάς έγινε η γερμανική εισβολή.
*Το βιβλίο της Κατερίνας Λυμπεροπούλου: «Χάρης Λυμπερόπουλος κοντά στον αιώνα. Συνομιλώντας με τον πατέρα μου» (εκδόσεις Πατάκη) θα παρουσιαστεί τη Πέμπτη 10/12 στις 18:45 διαδυκτιακά από τη σελίδα του Public στο Facebook όπου ο Βασίλης Σκουτνήςε θα συνομιλήσει με την Κατερίνα & την Γκρέτα Λυμπεροπούλου.
-Λεζάντα Φωτό Δεκέμβριος 1943 (κεντρική): Δεκέμβριος 1943: Η χρονιά που πέτυχε τα τρία τέρματα εναντίον του Ολυμπιακού. Διακρίνονται: (από αριστερά) πρώτος ο Μπιστούρας, τρίτος ο Χάρης Λυμπερόπουλος, τέταρτος ο θρυλικός επιθετικός Φώτης Τσολιάς, πέμπτος ο Σκιαδάς (© ΟΙκογενειακό αρχείο Χάρη Λυμπερόπουλου).
Δεν υπάρχουν σχόλια