Ο ήρωας του Τάμπερε!

  Στις 29 Μαρτίου 1979, ο Νίκος Πεντζαρόπουλος, ο θρυλικός τερματοφύλακας του Πανιωνίου και της Εθνικής, άφησε την τελευταία του πνοή...

 

Στις 29 Μαρτίου 1979, ο Νίκος Πεντζαρόπουλος, ο θρυλικός τερματοφύλακας του Πανιωνίου και της Εθνικής, άφησε την τελευταία του πνοή στα 52 του.

«Ο ήρωας του Τάμπερε». Ποιος δεν γνωρίζει μ’ αυτό το προσωνύμιο τον Νίκο Πεντζαρόπουλο, μία από τις μυθικές μορφές της ρομαντικής εποχής ποδοσφαίρου μας; Ήρωας όχι επειδή χάρισε κάποια σπουδαία νίκη στην Εθνική μας, αλλά επειδή με τις ασύλληπτες επεμβάσεις του την είχε γλιτώσει από τη συντριβή στο ματς με τους Δανούς, στο στάδιο «Ρατίνα» του Τάμπερε, για το προολυμπιακό τουρνουά το καλοκαίρι του 1952 (τελικό σκορ 2-1). Δεν ήμασταν για παραπάνω τότε.

Αν και δεν ήταν ιδιαίτερα ψηλός ή σωματώδης (ούτε φυσικά και κοντός), όπως οι σύγχρονοι τερματοφύλακες, ο Πεντζαρόπουλος διέθετε απίστευτα ρεφλέξ. Ήταν ένας πραγματικός άνθρωπος-λάστιχο, που μπορούσε να εκτιναχθεί από τη μια πλευρά του τέρματος στην άλλη και να σώσει το πιο απίθανο σουτ. Αυτό το προσόν τον έκανε να ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους σπουδαίους τερματοφύλακες της εποχής, όπως ο Μιχάλης Δελαβίνιας της ΑΕΚ ή ο Μπάμπης Ταουξής του Απόλλωνα, αν και πολλοί επισημαίνουν ότι δεν ήταν τόσο καλός έξω από τα δοκάρια του.

Από μικρό παιδί είχε δείξει το ταλέντο του στη θέση του τερματοφύλακα, αγωνιζόμενος στην ομάδα της γειτονιάς του, τον Κεραυνό Καλλιθέας. Σ’ ένα ματς με τη δεύτερη ομάδα του Πανιωνίου, το 1943, ο βασικός τότε τερματοφύλακας των «κυανέρυθρων», Γιώργος Ρουσόπουλος, που ταυτόχρονα εκτελούσε καθήκοντα προπονητή στις μικρές ομάδες του συλλόγου, τον είδε και εντυπωσιάστηκε από τα προσόντα του. Χωρίς πολλή σκέψη, το ‘βαλε σκοπό να τον πάρει στον Πανιώνιο, μια και ο ίδιος ήξερε ότι η στιγμή που θα εγκατέλειπε την ενεργό δράση πλησίαζε και έπρεπε να βρεθεί ο διάδοχός του.

Ο Ρουσόπουλος βρήκε το σπίτι του 15χρονου τότε Πεντζαρόπουλου, αλλά σκόνταψε σ’ ένα απρόσμενο εμπόδιο. «Ολοι στην οικογένεια είμαστε Παναθηναϊκοί, πώς θα πάει ο Νίκος στον Πανιώνιο;», τού είπαν τα μεγαλύτερα αδέλφια του! Ο Ρουσόπουλος, ωστόσο, κατάφερε να τους πείσει κι έτσι ένα νέο, ξεχωριστό κεφάλαιο στην ιστορία του Πανιωνίου και του ελληνικού ποδοσφαίρου άρχισε να γράφεται.

Η αρχή δεν ήταν εύκολη για τον νεαρό τερματοφύλακα. Λέγεται ότι σ’ ένα από τα πρώτα οικογενειακά διπλά που έπαιξε στα τσικό του Πανιωνίου, δέχθηκε έντεκα γκολ και ντράπηκε τόσο πολύ, που εξαφανίστηκε από τη Νέα Σμύρνη! Πάλι το τρέξιμο το έριξε ο Ρουσόπουλος, ο οποίος έκανε αμάν για να τον βρει και να τον φέρει πίσω στην ομάδα.

Σιγά-σιγά άρχισε να ανεβαίνει τα σκαλοπάτια. Από την τρίτη ομάδα πέρασε τον δεύτερο χρόνο στη δεύτερη και το 1946 ήρθε η ώρα να παίξει βασικός και στην πρώτη. Ηταν ένα παιχνίδι με τον Απόλλωνα, στο οποίο ο Ρουσόπουλος έπρεπε να συνοδεύσει έναν νεαρό παίκτη στο νοσοκομείο και δεν μπορούσε να αγωνιστεί. Ο Πεντζαρόπουλος έπαιξε χωρίς φόβο κόντρα στη δυνατή ομάδα των «κυανόλευκων» και βοήθησε τον Πανιώνιο να πάρει την ισοπαλία με 2-2.

Το 1948, όταν ο Ρουσόπουλος εγκατέλειψε την ενεργό δράση, ο Πεντζαρόπουλος καθιερώθηκε ως βασικός στην πρώτη ομάδα και γρήγορα έδειξε την κλάση του. Τον Νοέμβριο του ίδιου έτους, έκανε και το ντεμπούτο του στην Εθνική Ελλάδος, σε μία ήττα από την Τουρκία με 2-1 στην Κωνσταντινούπολη. Για τα επόμενα τέσσερα χρόνια, θα ήταν η πρώτη επιλογή κάτω από τα δοκάρια του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος και, σίγουρα, ο τερματοφύλακας που απολάμβαναν να βλέπουν περισσότερο οι φίλαθλοι.

Αμέσως μετά το Τάμπερε και τον ντόρο που προκάλεσε με τις εμφανίσεις του στο προολυμπιακό
τουρνουά, ο Πεντζαρόπουλος έφυγε ξαφνικά για την Ιταλία. Με πρόσχημα τις σπουδές του στη ραδιοτεχνική σχολή του Μιλάνου, ο μεγάλος τερματοφύλακας βρέθηκε να συμμετέχει στις προπονήσεις της Ιντερ, μια και ο προπονητής της, Αλμπέρτο Φόνι, είχε εντυπωσιαστεί από τις ικανότητές του και τον ήθελε σαν τρελός. Τόσο σπουδαίος ήταν ο Πεντζαρόπουλος, που σε μια εποχή που το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν υπήρχε στον χάρτη, μία μεγάλη ευρωπαϊκή ομάδα έδωσε αγώνα για να τον αποκτήσει!

Όμως ο πρόεδρος του Πανιωνίου, Δημητρός Καραμπάτης, ήταν ανένδοτος, παρότι ο Πεντζαρόπουλος είχε προσφερθεί να δώσει 100.000 δρχ. από τα χρήματα που θα του έδινε η Ίντερ, για να ενισχυθεί και ο σύλλογος. Δεν μπορούσε να σκεφτεί την ομάδα χωρίς τον Πεντζαρόπουλο, ενώ φοβόταν και τις αντιδράσεις των φιλάθλων. «Ο Καραμπάτης έκανε τεράστιο σφάλμα που δεν άφησε τον Νίκο να πάει στην Ιντερ», είχε πει ο Ρουσόπουλος στον Σταύρο Τσώχο στα «Νέα», την ημέρα του που ο Πεντζαρόπουλος έφυγε από τη ζωή, αναφερόμενος και στα οικονομικά οφέλη που θα είχε ο Πανιώνιος, αλλά και στη βεβαιότητα ότι ο διεθνής γκολκίπερ θα έκανε καριέρα στην Ιντερ, που θα διαφήμιζε το ελληνικό ποδόσφαιρο και ενδεχομένως θα άνοιγε τον δρόμο και σε άλλους ταλαντούχους παίκτες της εποχής…

Ο Πεντζαρόπουλος, όμως, δεν κράτησε κακία στον Πανιώνιο. Εξι μήνες μετά επέστρεψε στην Αθήνα, όπου έγινε δεκτός με ενθουσιασμό από εκατοντάδες φιλάθλους του Πανιωνίου, που τον περίμεναν στον σταθμό Λαρίσης. Αγωνίστηκε για άλλα δύο χρόνια στην ομάδα της Νέας Σμύρνης, χωρίς να ενδώσει στις «σειρήνες» του ΠΟΚ που ήθελαν να τον κάνουν δικό τους. Κι όταν ένιωσε ότι το ποδόσφαιρο δεν είχε κάτι άλλο να του προσφέρει, σταμάτησε. Το 1955, σε ηλικία μόλις 28 ετών!

Αυτός ο σπουδαίος τερματοφύλακας έγινε θρύλος χωρίς να κερδίσει κάποιον μεγάλο τίτλο, πέρα από το πρωτάθλημα Αθηνών με τον Πανιώνιο το 1951. Έφτασε κοντά στην κατάκτηση και του Κυπέλλου το 1952, όταν οι «κυανέρυθροι» προηγήθηκαν 2-1 του Ολυμπιακού με δύο γκολ του Φώτη Τσολιά, αλλά δέχθηκαν την ισοφάριση στο 90’ από τον Μπάμπη Δρόσο και έχασαν σχετικά εύκολα στον επαναληπτικό (2-0). Δεν κάνουν οι τίτλοι, όμως, τον μεγάλο ποδοσφαιριστή. Ο Πεντζαρόπουλος είχε σπάνιο χάρισμα, επιβλητική προσωπικότητα κι αυτό τον έκανε να ξεχωρίζει.

Μετά το τέλος της ποδοσφαιρικής του καριέρας, εργάστηκε ως προπονητής σε ομάδες μικρότερων κατηγοριών, ενώ συχνά υπηρετούσε και τον Πανιώνιο, κατέχοντας το πόστο του προπονητή στις ακαδημίες. Ενίοτε διατέλεσε και βοηθός των εκάστοτε προπονητών και κάποιες φορές χρειάστηκε να κοουτσάρει κιόλας την ομάδα ως υπηρεσιακός. Δεν σταμάτησε ποτέ να ενδιαφέρεται για τους «κυανέρυθρους», ακόμα και όταν τον χτύπησε η αρρώστια, τη σοβαρότητα της οποίας δεν γνώριζε.

Ο Πανιώνιος είχε ξεκινήσει πολύ άσχημα την περίοδο 1978-79 και κάποια στιγμή είχε βρεθεί και στην τελευταία θέση της βαθμολογίας. Ο κίνδυνος υποβιβασμού για πρώτη φορά στη Β’ Εθνική ήταν ορατός και τότε τέθηκε θέμα προπονητή, με τον Νταν Γεωργιάδη να αποχωρεί τον Δεκέμβριο και τον Πάνο Μάρκοβιτς να τον αντικαθιστά. Οι «κυανέρυθροι» άρχισαν να συνέρχονται αγωνιστικά, προς ανακούφιση του Πεντζαρόπουλου, ο οποίος μες στην περιπέτεια της υγείας του, ζούσε και μ’ αυτήν την αγωνία.

«Δεν πρέπει να πέσει ο Πανιώνιος στη Β’ Εθνική. Αυτό δεν θα το αντέξω, τουλάχιστον εγώ. Και δεν θα το αντέξω, γιατί ξέρω ότι η ομάδα έχει τα φόντα να σωθεί. Αρκεί να μονιάσουν όλοι», έλεγε ο Πεντζαρόπουλος στους φίλους του στον Πανιώνιο, τις κρίσιμες εκείνες μέρες που η μάχη για τη σωτηρία μαινόταν. Δεν άντεξε τελικά μέχρι το τέλος για να δει την αγαπημένη του ομάδα όχι μόνο να κρατιέται στην κατηγορία, αλλά και να κατακτά το Κύπελλο Ελλάδας για πρώτη φορά στην ιστορία της. Ποιος ξέρει, όμως; Ίσως το πνεύμα του να ήταν εκεί και να βοήθησε τα παιδιά που τον έβλεπαν επί χρόνια σαν πρότυπο, να ολοκληρώσουν αυτόν τον μεγάλο άθλο.

Eπιμέλεια: Ευάνθης Γκόγκουλης