Γράφει ο Νικόλαος Καλογεράς
Προ δύο ετών η ομάδα τερμάτιζε στην 6η θέση.
Πέρυσι μας έβγαλε το λάδι μέσα από ένα σύνολο που άλλοι προσπαθούσαν πάνω από τις δυνάμεις τους και άλλοι σε έκαναν να απορείς για το πώς μπόρεσαν και έκαναν καριέρα ποδοσφαιριστή.
Στα διοικητικά πεπραγμένα θα μου επιτρέψετε να μην επεκταθώ, καθώς έχω υπάρξει, σε μικρότερη κλίμακα σαφώς, διοικητικός παράγοντας σε τοπικό πρωτάθλημα (μέλος-ταμίας και εν τέλει πρόεδρος σε ομάδα της επσ Κυκλάδων) και έχω βιώσει στο πετσί μου το τί ακριβώς σημαίνει αυτή η ενασχόληση και πώς μπορεί να σε κάνει να χάνεις τον ύπνο σου αλλά και πολύ περισσότερα.
Ως εκ τούτου μπορώ να δικαιολογήσω τα όποια λάθη εφ όσον δεχθώ εξ αρχής ότι δεν έχουν γίνει με ενδεχόμενο δόλο.
Το αποτέλεσμα λοιπόν γνωστό.
Υποβιβασμός.
Κι εδώ ακριβώς γεννιέται το μεγάλο ερώτημα.
Αυτό που πολλές φορές έπιασα τον εαυτό μου να με ρωτάει.
"Προτιμούσες Νικολάκη να έμπαινε το γκολ του Τσιλούλη στον Ατρόμητο και κάπως τέλος πάντων να παρέμενε η ομάδα στην Α΄, ή όχι;"
Η απάντηση προτού συνειδητοποιήσουμε οι Πανιώνιοι το τί έχει συμβεί, ήταν ξεκάθαρη.
"Ναι".
Προτιμούσα να υπάρχει ο Πανιώνιος στην Α΄ και να κινείται μεταξύ φθοράς και......φθοράς.
Το σοκ της συμμετοχής στην τέταρτη κατηγορία είπα πως δεν θα το ξεπεράσω ποτέ.
Το δέχθηκα καθώς δεν ήταν στο χέρι μου.
Όλοι οι Πανιώνιοι το δεχθήκαμε.
Το εντυπωσιακό ήταν η αντιμετώπιση των φιλάθλων-οπαδών άλλων ομάδων.
Η αντιμετώπιση φίλων και γνωστών , που ουδέποτε άφησε μια υποψία κοροι'δίας, "κακίας", ή ασέβειας προς τον σύλλογο.
Όλοι δήλωναν πως ο Πανιώνιος για όσο λείψει , θα φτωχαίνει το ποδόσφαιρο.
Και κάπου εκεί άρχισα να απορρίπτω το αρχικό "ναι" και να διαμορφώνω άποψη ικανή για να στηρίξει το μυαλό μου και η καρδιά μου το "Όχι" έστω και με κάποιες αμφιβολίες , οι οποίες όμως έγιναν καπνός όταν άρχισε να παρουσιάζεται η ομάδα του Κοροπούλη.
Όταν άρχισα να βλέπω ενδεκάδες και πάγκο από άλλους πλανήτες να πνίγουν όποιον αντίπαλο έβρισκαν.
Όταν άρχισα να βλέπω επιτέλους επιθετικό, απλό και ξεκάθαρο ποδόσφαιρο, που σκοπό έχει να σκοράρει και να νικήσει και όχι να βαστήξει να μη φάει δεύτερο.
Η πρώτη αγωνιστική, η πρώτη αυτή εμφάνιση των μικρών Τεράστιων Πανθήρων μπροστά στα μάτια μου, με άφησε άφωνο.
Όλους μας άφησε άφωνους.
Στις τέσσερις γραμμές ξεδιπλώθηκε ένα ποδόσφαιρο σκέτη απόλαυση.
90 λεπτά μαγευτικής ποδοσφαιρικής απλότητας.
Αυτοματισμοί , πρωτοβουλίες, πάθος, δύναμη και ασταμάτητο τρέξιμο.
Ποιός μπορεί να αντισταθεί;
Αν δείχναμε έκεινον τον πρώτο αγώνα, χωρίς ήχο, χωρίς κάποιες πληροφορίες σχετικά με την χώρα διεξαγωγής, σε κάποιον φίλαθλο εκτός Ελλάδος, εκείνος θα στοιχημάτιζε πως πρόκειται για αγώνα λατινικής Αμερικής (με λίγο πιο ανοιχτόχρωμους ποδοσφαιριστές- εκτός τον "Αργεντίνο" Κοντοέ).
Αυτό ήταν.
Το κυανέρυθρο τραίνο είχε ξεκινήσει από μία ιδιότυπη αρχή.
Μία αρχή με πάτημα σε τρεις αιώνες.
Μία αρχή που όλοι περιμέναμε να φτάσει στην πρώτη θέση του πίνακα και την ήττα που κάποτε κι αυτή θα ερχόταν.
Η ήττα όμως έχει αργήσει ήδη έναν γύρο και μακάρι να μείνει μακριά μας.
Η επιδημία έφερε τις γνωστές αλλαγές στη διεξαγωγή του πρωταθλήματος.
Προσωπικά είμαι πεπεισμένος πως με άλλον έναν γύρο , απλά θα μεγάλωνε η διαφορά από τον δεύτερο του πίνακα.
Το δεύτερο ματς του Ιστορικού(Προοδευτική) θεωρείται από πολλούς ως το ορόσημο, ως αυτό που εμφύσησε μέσα και από τα λόγια του προπονητή μετά τη νικηφόρο έκβασή του, το πνεύμα του αδιαφιλονίκητου ηγέτη, του αρχηγού, του νικητή , απέναντι σε όλους τους αντιπάλους της κατηγορίας.
Ποιός περίμενε να ξαναχαμογελάσουμε;
Ποιός περίμενε αυτή τη συσπείρωση;
Αυτή την αγωνιστική αναγέννηση;
Αυτό το ανίκητο σύνολο;
Εύκολα σχεδόν πάντα, έστω και δύσκολα κάποιες φορές(Αήττητος , Χαραυγιακός , Μύκονος), οι βαθμοί μπήκαν στο σακούλι έστω και....χωρίς ρεύμα (Εθνικός,Μοσχάτο,Μύκονος).
Ο αντίπαλός μας που έπαιξε εξ ίσου καλό ποδόσφαιρο εναντίον μας, θεωρώ πως ήταν ο Φωστήρας παρά το ότι δεν κατάφερε να σκοράρει.
Επίσης ευχάριστος απολογισμός η δεύτερη καλύτερη επίθεση και η καλύτερη άμυνα.
Στατιστικά άλλης κατηγορίας, ποδοσφαιρικό πάθος και ικανότητες προηγμένων ποδοσφαιρικά χωρών , σοβαρή διοίκηση που ξέρει τί ζητάει και πώς να το πάρει και σοβαρή στελέχωση με τεράστιο ποδοσφαιρικό σεβασμό και όχι μόνο.
Η μισή δουλειά έγινε.
Η διοίκηση , ο προπονητής και οι Πρωταθλητές Πάνθηρες έχουν ήδη κερδίσει τις καρδιές μας και δείχνουν ότι θα ολοκληρώσουν την αποστολή με επιτυχία, βασιζόμενοι στην διαρκή δουλειά , στη σκληρή προπόνηση και στο κυανέρυθρο πάθος.
Μόνο προς τα πάνω.
Αυτή την εικόνα αποκόμισα τουλάχιστον εγώ από την φετινή μας περιπέτεια, φαντάζομαι και κάποιοι από εσάς και εάν ο νεότερος φίλαθλος του μέλλοντος με ρωτήσει γι΄αυτήν, θα του την αφηγούμαι υπερήφανος που την έζησα, όσο και αν αρχικά όπως προανέφερα, με σόκαρε ο υποβιβασμός.
Μετά την πιο σκοτεινή νύχτα έρχεται η πιο φωτεινή .....κυανέρυθρη αυγή.
(αφιερωμένο στον φίλο μου τον Αλέκο γιατί εκτός από δύναμη φροντιστής, έκανε και την πιο ωραία βουτιά στη Μύκονο)
Δεν υπάρχουν σχόλια