Γνώρισα τον Χάρη Οικονομίδη στο μαγικό για όλους εμας της γενιάς μου καλοκαίρι του 1979.
Ο Σύνδεσμος Φιλάθλών Οπαδών Πανιωνίου, ο θρυλικός ΣΦΟΠ, είχε τα γραφείου στην Βυζαντίου και εμείς 16άχρονα πιτσιρικια πηγαίναμε για μαθήματα.. οπαδισμού από τον Χάρη. Ήταν τρομερή μορφή. Η διαδρομή για μένα ήταν συγκεκριμένη. Από τα Πετράλωνα με το τρένο μέχρι τη Καλλιθέα, μετα λεωφορείο (του Αγ. Δημητρίου). Στάση στην Ομήρου με τα πόδια μέχρι το Νίκο για κρεατόπιτα και... μελόπιτα και μετά στον ΣΦΟΠ για κουβέντα, ενημέρωση, ανταλλαγή απόψεων. Ο Χάρης πάντα εκεί. Αναρωτιόμουν αν έφευγε ποτέ από εκεί...
Και έρχεται ο Ιούνιος του 1979. Ο μεγάλος τελικός του κυπέλλου με την ΑΕΚ. Οργασμός προετοιμασιών στον ΣΦΟΠ. Παραγγελίες για σημαίες, κασκόλ, καπέλα. Τα συνθήματα. Ο Χάρης εκεί. Όταν ήρθαν οι θρυλικές πάνινες, ριγέ σημαίες ήθελα μια σαν τρελός. Με πολύ ντροπή πήγα στο Χάρη. Ήξερα ότι δεν θα αγόραζαν όλοι. “Κύριε Χάρη θέλω μια σημαία...”. “Αλήθεια? Και εγώ θέλω...” μου απαντά. “Ναι αλλά εγώ θα την πηγαινοφέρνω Πετράλωνα Νέα Σμύρνη” το απαντώ... Χαμογελάει, με εκείνο το παιδικό χαμόγελο που είχε σ όλη του τη ζωή και μου λέει: “Ναι ρε μάγκα πάρε μια, αλλά θα την έχεις πάντα ανοικτή...”. Και έτσι έκανα. κάθε Κυριακή μέσα στο τρένο είχα τη σημαία στη πλάτη... Την θρυλική πάνινη ριγέ σημαία την έχω ακόμα. Καλά φυλαγμένη. Ήταν το πρώτο μας κύπελλο. Η πρώτη μου σημαία που θέλω να την αφήσω στο γιό μου.
Τα χρόνια πέρασαν και με τον Χάρη είχαμε εξαιρετική σχέση. Αρκετές φορές με βοήθησε στα ρεπορτάζ. Ήξερε ότι και εγώ είχα μεγάλη αγάπη για την ομάδα. Κάθε Κυριακή ήταν εκεί. Δίπλα στην ομάδα. Στο κάγκελο. Ο θάνατος του κάνει φτωχότερη την Πανιώνια οικογένεια. Κάνει φτωχότερο το “κυανέρυθρο” οπαδικό κίνημα γιατί ο Χάρης Οικονομιδης ήταν από τους πρωτοπόρους στην οργάνωση των φιλάθλων του Πανιωνίου.
Kαλό ταξίδι Χάρη...
Μάκης Διόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια