Τέσσερα χρόνια στα «χωράφια» ήταν πολλά για τον ΙΣΤΟΡΙΚΟ
Γράφει ο Γιώργος Μπιτσικώκος
Έχοντας ζήσει από «μέσα» την αγωνία και τελικά την θλίψη για τον υποβιβασμό
της ομάδας το 2020, αλλά και την πρώτη «περίεργη» χρονιά στα «χωράφια» της Γ’
Εθνικής κατηγορίας (ως γενικός αρχηγός), η προσμονή για την επιστροφή στην
κανονικότητα ήταν μεγάλη.
Ίσως γιατί στο υποσυνείδητο να παραμένει αυτό το «γιατί» που σε κατατρώει
και σε κάνει να πιστεύεις ότι εσύ, μπορεί να μην ήσουν προπονητής ή ποδοσφαιριστής
ή ακόμα και παράγοντας της ομάδας, αλλά ως μέλος της όφειλες να κάνεις ότι
περνάει από το χέρι σου για να μην συμβεί αυτό. Μπορεί το μερίδιο ευθύνης να
είναι «μηδαμινό», μπορεί όλοι να σου λένε ότι δεν θα μπορούσες να κάνεις κάτι
περισσότερο, αλλά όταν από 7 χρονών είσαι δίπλα σε αυτή την ομάδα και ούτε
λίγο, ούτε πολύ έχεις περάσει απ όλα τα πόστα (εντός και εκτός), σε καμία
περίπτωση δεν μπορείς και να μείνεις… ανεπηρέαστος.
Πλέον όμως όλα αυτά αποτελούν και παρελθόν, το οποίο φυσικά και δεν πρέπει
να ξεχάσουμε, αλλά να το έχουμε ως παράδειγμα για το τι δεν πρέπει να
ξαναγίνει. Η ομάδα άλλαξε σελίδα, ξαναγίνεται ΠΑΕ και επέστρεψε στις
επαγγελματικές κατηγορίες.
Τα ηνία της ανέλαβε ένας άνθρωπος, ο Κώστας Ρούπτσος, που δεν προέρχεται
από την «Πανιώνια Οικογένεια» αλλά αυτό έχει και θετικά στοιχεία. Για
παράδειγμα δεν θα παρασυρθεί από το συναίσθημα και θα λειτουργήσει με
«τεχνοκρατικούς» όρους. Δεν νομίζω ότι υπάρχει καλύτερο σενάριο αυτή την
περίοδο, που πρέπει ο σύλλογος να γίνει πρώτα «εταιρεία» και να αποκτήσει και
πάλι αυτονομία, «πρόσωπο» όπως λέμε στην αγορά και αξιοπιστία.
Αυτό είναι και το βασικό ζητούμενο κατά τη γνώμη μου, γιατί τα λάθη του
παρελθόντος δεν πρέπει να επαναληφθούν και κυρίως τα βήματα προς την επιστροφή
εκεί όπου η ομάδα πραγματικά ανήκει θα πρέπει να γίνουν αργά, σταθερά και πάνω
σε γερές βάσεις.
Οι επιτυχίες στο αγωνιστικό κομμάτι, νομοτελειακά θα έρθουν από τη στιγμή
που το μεγαλύτερο «εργοστάσιο παραγωγής αθλητών» της χώρας, έχει (ξανά)βάλλει
«μπροστά τις μηχανές του».
Δεν υπάρχουν σχόλια