Γράφει ο Μιχάλης Λαδόπουλος...
Θα ξεκινήσω λίγο… επιθετικά και με όλο το σεβασμό θα σας πω ότι διαφωνώ κάθετα, οριζόντια, διαγώνια και με κάθε… διαθέσιμο τρόπο, με όσους μιλάνε από την Κυριακή για επαγγελματική νίκη και εκφράζουν ικανοποίηση που η ομάδα παίρνει το τρίποντο ακόμη και στην κακή της ημέρα. Θεωρώ ότι η εικόνα του Πανιωνίου στο παιχνίδι με την Ηλιούπολη ήταν η πιο ισορροπημένη από το ξεκίνημα της σεζόν.
Καθότι, ναι μεν δεν υπήρχε αυτό το εκρηκτικό εικοσάλεπτο μισάωρο των προηγούμενων παιχνιδιών που έπνιγε τον αντίπαλο με όμορφο κυριαρχικό ποδόσφαιρο, δεν υπήρχε όμως και αυτό το αποκρουστικό «ταμπούρωμα» από ένα σημείο του παιχνιδιού και μετά, αυτό το παιχνίδι με τη φωτιά που, τελικά, προκάλεσε το «έγκαυμα» της Πάτρας. Και, μάλιστα, απέναντι σε έναν αντίπαλο που τον θεωρώ ως τον καλύτερο ως τώρα, μια ομάδα δηλαδή που και καλά αμύνθηκε και απείλησε.
Κορυφή, λοιπόν, και τώρα έρχεται ένα ζευγάρι παιχνιδιών, όπου όλο και κάποια σαφέστερα συμπεράσματα θα βγουν για το ποιος μπορεί να κάνει τι, έστω και αν, έτσι όπως εξελίσσεται, αλλά και είναι δομημένο το πρωτάθλημα, τα πάντα θα κριθούν στα play off.
Και μια τελευταία κουβέντα για τον Τσερίσεφ. Όλοι όσοι λένε ότι θα μπορούσε να παίξει δέκα λεπτά παραπάνω κι ότι κακώς γίνεται αλλαγή γύρω στο εξηντάλεπτο, θα πρέπει να ξέρουν ότι σε περιπτώσεις όπως του Ρώσου (στα 34 και με μακρόχρονη αποχή από παιχνίδια), τα λεπτά συμμετοχής βγαίνουν βάση συγκεκριμένου πλάνου, το οποίο δεν το ορίζει ο προπονητής (ή, τουλάχιστον, μόνο ο προπονητής) και το οποίο αποσκοπεί στην καλύτερη δυνατή ενσωμάτωση, με το λιγότερο δυνατό ρίσκο.
Για το μπάσκετ, συγγνώμη αλλά αυτό που είδα στο Λαύριο δεν το κάναμε ούτε όταν ως μαθητές πηδούσαμε τα κάγκελα στη Λεόντειο τις Κυριακές για να παίξουμε διπλό με άλλες παρέες. Εκτός, φυσικά, από την τελευταία φάση που μάλλον αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία, υπήρξε και τουλάχιστον ακόμη και που είτε δεν βγήκε είτε δεν εφαρμόστηκε το πλάνο που δόθηκε στο timeout, ενώ σε καμία στιγμή ή, έστω, σε πολύ λίγες η ομάδα έδειχνε ηρεμία.
Αυτά για μένα είναι τα βασικά θέματα που πρέπει να αντιμετωπιστούν, γιατί το τραγικό ποσοστό στα τρίποντα ή κάποια άλλα αγωνιστικά, είναι ήσσονος σημασίας.
ΥΓ. Για ακόμη ένα παιχνίδι μπράβο στα κορίτσια του βόλεϊ που δεν ήθελε και πολύ να κάνουν τη ζημιά στο μεγάλο φαβορί για τον τίτλο.
ΥΓ1. Μπράβο και στο πόλο που έχουμε ξαναπεί ότι φέτος βρίσκεται σε μεταβατική περίοδο, οπότε χρειάζεται υπομονή και στήριξη,
ΥΓ2. Είναι τουλάχιστον απρέπεια και ασέβεια στην ιστορία του συλλόγου, να μην επιτρέπεται η είσοδος στη θύρα των επισήμων στον Χρήστο Εμβολιάδη. Ακόμη κι αν υπάρχει χώρος για τους παλαίμαχους στην «7», τον συγκεκριμένο τον αφήνεις να περάσει και απλώς τον ενημερώνεις για το επόμενο παιχνίδι. Μιλάμε για τον άνθρωπο που έχει οδηγήσει την ομάδα και στους δύο τίτλους της ιστορίας του, στον οποίο αξίζει τεράστιος σεβασμός. Αφήστε που διαφωνώ με τη «μετακόμιση» των παλαίμαχων σε άλλη θύρα πλην των επισήμων, αφού δεν υπάρχουν περισσότεροι επίσημοι, από εκείνους που έχουν ιδρώσει και πολλές φορές ματώσει γι αυτή τη φανέλα. Ό,τι κι αν λένε οι κανόνες ασφάλειας και οι κανονισμοί της Λίγκας, το ποιοι θα μπουν και πού, είναι αρμοδιότητα της ομάδας. Και για «τοτέμ» του συλλόγου όπως ο Εμβολιάδης και κάποιοι ακόμη οι πόρτες πρέπει να ανοίγουν και όχι να κλείνουν.
Ευστοχο το αρθρο του κ. Λαδοπουλου. Δυο ερωτησεις: 1) απο ποτε και πως η αποψη των παικτων κατισχυει εκεινης του προπονητη ιδιως σε κρισιμα για την τυχη ενος αγωνα (κι οχι μονο...) θεματα; 2) Ο ερχομενος ως αρχισκορερ Καναντυ ποσους ποντους και ποσα 3ποντα εχει επιτυχει στους 5 αγωνες που συμμετειχε; με ποια λογικη πηρε το κρισιμο σουτ με το Λαυριο;
ΑπάντησηΔιαγραφή