Περί ιστορίας, πρόκρισης και πρoσγείωσης

Γράφει ο Μιχάλης Λαδόπουλος...

Γράφει ο Μιχάλης Λαδόπουλος...

Μπορεί να ακούγεται κάπως υπερβολικό (ενδεχομένως και «προσβλητικό») για μια ομάδα που έχει κατακτήσει δύο φορές το Κύπελλο και, διαχρονικά, έχει αφήσει εκτός διοργάνωσης όλους τους μεγάλους (ή «μεγάλους») του Ελληνικού ποδοσφαίρου, ωστόσο θεωρώ ιστορική την πρόκριση επί του Πανσερραϊκού. Κι αυτό γιατί είναι μια πρόκριση που έρχεται κόντρα σε έναν αντίπαλο ανώτερης κατηγορίας (για όσους το έχουν ξεχάσει, ο Πανιώνιος αγωνίζεται στο πρωτάθλημα της Σούπερ Λιγκ 2 ή της Β’ Εθνικής, όπως το έχουμε μάθει εμείς οι παλιότεροι), έναν αντίπαλο που βρίσκεται σε καλό φεγγάρι, έναν αντίπαλο που είχε επικρατήσει στο πρώτο παιχνίδι με το εξαιρετικά ασφαλές 2-0.

Κι όλα αυτά τα έκανε μια ομάδα που επιστρέφει φέτος στις επαγγελματικές κατηγορίες, που μέχρι πριν από λίγους μήνες βολόδερνε στα μισόξερα ή πλαστικά γήπεδα καθ’ άπασα την επικράτεια, έχοντας απέναντί της αντιπάλους όπως το Ρουφ, το Διαβολίτσι ή ο Ελλοπιακός που παλιότερα θα έπαιζαν με τον Πανιώνιο σε κάποιο από τα πρώτα φιλικά προετοιμασίας, αυτά δηλαδή που γίνονται για το ξεμούδιασμα.

Αυτά, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Προσωπική μου άποψη είναι ότι αυτό που έγινε την Πέμπτη στη Ριζούπολη, κάπου ξεπερνάει την ποδοσφαιρική λογική. Προφανώς κι έχουμε δει αποκλεισμούς ομάδων μεγαλύτερων κατηγοριών από μικρότερους αντιπάλους, αλλά σε διπλά παιχνίδια και με 0-2 το πρώτο, όσο κι αν προσπάθησα, δεν κατάφερα να θυμηθώ κάτι ανάλογο σε διεθνές επίπεδο. Κι εδώ είναι που κάθεσαι και σκέφτεσαι ότι δεν έχουν και τόσο άδικο όσοι μιλούν για ιστορία και για βάρος φανέλας που, όπως φαίνεται, λειτουργούν ως «νόμιμο ντόπινγκ» σε αυτούς που τη φοράνε.

Το θέμα, όμως, είναι τι γίνεται από εδώ και πέρα. Κι αυτό που πρέπει να γίνει είναι τα πόδια να παραμείνουν στη γη και η μπάλα να κρατηθεί σε… επίπεδο εδάφους. Και πρέπει να γίνει απ’ όλους. Όχι μόνο απ’ όσους βρίσκονται στον στενό κύκλο του ποδοσφαιρικού τμήματος, αλλά και από τους υπόλοιπους. Κι επειδή στο ποδοσφαιρικό τμήμα, τα πράγματα λίγο πιο εύκολα ή λίγο πιο δύσκολα μπορούν να «μαζευτούν», οι υπόλοιποι πρέπει να βάλουν καλά στο μυαλό τους ότι η νίκη επί του Πανσερραϊκού και η πρόκριση στους «8» του Κυπέλλου δεν μετέτρεψε εν μια νυκτί τον Πανιώνιο σε… Μπαρτσελόνα. Ήταν και παραμένει ομάδα Σούπερ Λιγκ 2 και για να πετύχει το στόχο της σε αυτή την κατηγορία, θέλει στήριξη και όχι γκρίνια.

ΥΓ1. Αυτό που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση στο παιχνίδι της Ριζούπολης ήταν η διαχείριση της ροής του. Μπαίνεις με το μαχαίρι στα δόντια, μήπως και πετύχεις ένα γρήγορο γκολ που θα αλλάξει τα δεδομένα. Το πετυχαίνεις, κρατάς για λίγο τον ίδιο ρυθμό και μετά βγάζεις το ημίχρονο με συντήρηση δυνάμεων και αποτελέσματος. Κάνεις ακριβώς το ίδιο και στο ξεκίνημα του δεύτερου ημιχρόνου, φέρνεις τη σειρά στα ίσια και μετά προφυλάσσεις το προβάδισμα και χτυπάς στην κόντρα. Δεν ξέρω αν ήταν πλάνο δουλεμένο στην προπόνηση, αλλά βγήκε στην εντέλεια και αξίζουν πολλά μπράβο σε Νικοπολίδη και παίκτες.

ΥΓ2. Μεγάλη ατάκα από τον Αντώνη Νικοπολίδη στη συνέντευξη Τύπου μετά το παιχνίδι της Πέμπτης. «Σίγουρα η εικόνα σε Καλαμάτα και Χανιά δεν ήταν καλή, αλλά τα αποτελέσματα ήταν θετικά». Η απόλυτη (και απόλυτα σωστή) προσγείωση στην πραγματικότητα που λέει ότι ένας βαθμός απέναντι στον συνδιεκδικητή της ανόδου κι άλλος ένας απέναντι σε μια καλή ομάδα που οι συγκυρίες την έχουν φέρει τόσο χαμηλά (αμφότεροι εκτός έδρας), δεν μπορούν να θεωρηθούν αποτυχημένα αποτελέσματα.

ΥΓ3. Φαντάζομαι ότι όσοι ευχήθηκαν χιαστούς ή αχίλλειο ή οτιδήποτε παρεμφερές στον Φελίσιο μετά το χαμένο πέναλτι με τον Αστέρας Τρίπολης Β’, θα αισθάνονται ικανοποιημένοι. Ίσως, βέβαια, όχι στο βαθμό που θα ήθελαν, αφού ο τραυματισμός δεν είναι τόσο πολύ σοβαρός κι ο Βραζιλιάνος θα επιστρέψει σχετικά σύντομα.